JazzOut is een van de hoogtepunten van Heerlen Jazzt. Dit jaar een dubbel jubileum, want JazzOut viert zijn vijfde editie terwijl Heerlen Jazzt nu voor de tiende maal plaatsvindt in de Zuidlimburgse stad. De hele maand november is er een scala aan optredens, met onder andere de Jazz Boulevard, de SLIM Big Band Dag van de Stichting Limburg Geïmproviseerde Muziek en als afsluiter het alternatieve en intieme mini festival Jazz Kirmes op zondag 26 november.

Op de gure zaterdag 18 november start JazzOut in de foyer van het Parkstad Limburg Theater met de jonge Amerikaanse zangeres Jazzmeia Horn. Geboren in Dallas, nu woonachtig in New York en nog geen 27 jaar oud is zij nu al in bezit van twee gerenommeerde prijzen, in 2015 de Thelonius Monk International Vocal Jazz Competition en daarvoor in 2013 de Sarah Vaughan International Jazz Vocal Competition. Dat geeft al aan hoe groot haar talent is. De muzikaliteit heeft ze vooral meegekregen in de familie waarin ze opgroeide met gospel als een levensstijl. Ze wordt begeleid door een standaard jazztrio dat ook een behoorlijke kwaliteit laat zien.

Dit jaar bracht ze haar album A Social Call uit. Van het werk laat ze verschillende songs horen, waarvan de teksten appelleren aan een betere wereld zonder haat, honger, oorlog. Haar stem heeft een helder en warm timbre dat soms even aan Diana Reeves doet denken. Met onder andere een prachtige bewerking van de klassieker Summertime uit Porgy & Bess en songs van haar album brengt ze het binnenstromende publiek aan het begin van de avond helemaal in de stemming. Een mooie start van het festival.

In de Rabozaal is het kort daarna tijd voor de power jazz van toetsenman Kamaal Williams, alias Henry Wu, uit London Vorig jaar bracht hij samen met drummer Yussef Dayes onder de naam Yussef Kamaal het album Black Focus uit. Beider heren volgen sinds dit jaar hun eigen muzikale weg en Williams toert nu met Pete Martin op bas en Josh „McKnasty“ McKenzie op drums.

De drie klasse musici produceren een energieke sound met grooves en sferische thema’s, die tegelijk opzwepend en dansbaar zijn door het stevige bas en ritmewerk. Ze kijken elkaar voortdurend aan en dagen elkaar uit met mooie solo’s. Het enthousiasme straalt af van McKenzie, die z’n stem regelmatig laat horen met kreten als “one more time” om nog een paar maten toe te voegen en vervolgens op te staan van z’n drumset om het publiek in vervoering te brengen. Het toetsenwerk van Williams is een knappe synthese van jaren ’70 geluid met veel vibrato en moderne jazz in zijn akkoord- en syncopische ritmekeuze. Hij combineert mooi het gebruik van verschillende elektronische klavieren en een klassieke vleugel, waarmee een prachtige en tegelijk powervolle balans ontstaat die van begin tot eind blijft boeien.

Van een totaal andere sfeer is het optreden van vocaliste Ala.Ni.  De singer-songwriter, afkomstig uit Londen en nu woonachtig in Parijs, bracht vorig jaar haar album You & I uit met een bundeling van eerder uitgebrachte EP’s. De songs en haar werk zijn melancholiek en nostalgisch, zonder een al te groot retro stempel, dankzij haar prachtige, unieke stem en haar fraaie performance. Ze laat zich subtiel begeleiden door gitaar en harp en kleine ritme sectie die alleen uit twee snare troms bestaat, die met de hand worden bespeeld. Hierdoor ontstaat een intieme sfeer in de muisstille zaal. Ala.Ni bezit daarnaast een opvallend ontspannen manier van contact maken met de zaal, met een spontaniteit en warmte die zorgt voor een perfecte chemie. Ze onderbreekt haar nummers regelmatig met humor en reageert alert op wat er in de zaal gebeurt. De scope van haar repertoire en stijl is heel breed met singer-songwriterwerk, jazz, folk en blues. Elk nummer is een verrassing en zo weet ze de volle aandacht van het publiek van begin tot het einde te houden. Het thema is liefde legt ze uit en zo zingt ze Ol’ Fashioned Kiss op een subtiel blues schema. Maar ook de verloren liefde in het gevoelige Darkness at Noon waarbij ze uiteindelijk zonder haar indrukwekkende retro microfoon de zaal in loopt en over een behoorlijk stemvolume beschikt. Mooi effect om haar zo uit enkele hoeken van de zaal te horen. Tot improvisatie is zij ook in staat, zo wordt een song ter plekke gemaakt op basis van bezoekers aangedragen woorden en teksten.

We pikken nog een klein stukje mee van gitarist Michiel Stekelenburg, die de bezoekers in de foyer op dat moment met zijn band trakteert op frisse jazz en blues en daarna in de RABO zaal de Noorse formatie Jaga Jazzist, die veel indruk maakt met een breed scala aan instrumenten en vooral heel veel geluids- en lichteffecten. Jammer dat het geluid zó hard stond afgesteld dat het verloor aan de kwaliteit die dit collectief wel in huis heeft.

De finale is voor meesterdrummer en levende legende Tony Allen. Allen, wordt bijna altijd in één adem genoemd met de vermaarde Fela Kuti en wordt beschouwd als de uitvinder van de afro beat. Onlangs bracht hij nog het album The Source uit. Maar vanavond is het vooral een ode aan Art Blakey met Jean-Philippe Dary op piano, Matthias Allamane op bas en Irving Acao Sierra op sax. Gebaseerd het album A Tribute To Art Blakey And The Jazz Messengers dat hij eerder dit jaar uitbracht. Met zijn 76 jaar maakt Allen nog steeds een krasse indruk, mede door zijn bijzonder drumstijl. Bijna onbewogen zittend achter zijn drumset weet hij zij stempel te drukken en zorgt hij voor een gelaagdheid in de ritmiek. Zo creëert hij eigen interpretaties van Blakey’s nummers als Moanin’ en A Night In Tunesia. De variatie is vooral bij Allen zelf te vinden en bij saxofonist Irving Acao Sierra, daar waar de piano en baspartijen zich kenmerken door telkens herhalende motieven en het daar door wat monotoon overkomt. Al met al een bijzondere show waarin Allen het publiek duizend maal dankt voor hun aanwezigheid. JazzOut is, als voornamelijk op eigen benen staand festival, elk jaar weer in staat om een mooie lineup neer te zetten.