Een geheel weekend festival betekent keuzes maken. De zaterdag lijkt altijd de muzikaal minst interessante dag met opvallend genoeg de meeste bezoekers, maar blijkt altijd beter uit te pakken dan vooraf bedacht.

De tweede dag van North Sea Jazz 2011 kende een lekkere opening met onder meer Amadou & Mariam in de Maas en Sergio Mendes in de Nile. Beiden dus in grote zalen met degelijke, geen uitzonderlijke, sets maar met veel enthousiast publiek. Het hoogtepunt van deze tweede dag bood zich vervolgens aan in de Hudson, de zaal met, ook dit jaar weer de meest spannende jazz, met het concert van Joshua Redman en Brad Mehldau. De twee mannen hebben vanaf de begin jaren negentig met hun opvallende mix van oude jazz en nieuwe stoere eigentijdse elementen een voordragersrol gespeeld in de ontwikkeling van veel nieuwe jonge muzikanten. Mehldau met zijn bizar veelzijdige pianospel en interpretaties van songs van Radiohead en Nick Drake en Redman met zijn funky en dynamische saxspel.

Het concert wat zij beiden gaven was er een van de allerbeste in de geschiedenis van North Sea Jazz: Souplesse, muzikale genialiteit en emotie op een prachtige manier met elkaar verbonden. De eigen composities van zowel Mehldau als Redman werden met een wonderbaarlijk mooie versie van Dream Brother van Jeff Buckley voorzien en zorgden voor een onvergetelijk concert. Laat deze mannen alsjeblieft ook een album samen gaan maken!

Het was na een zeer druk bezochte Kytecrash show en een immer intrigerende Toots Thielemans in de Hudson ook weer raak met legende Charles Lloyd. De man blijft heer en meester op de saxofoon en met zijn nieuwe band klinkt hij beter dan ooit. Maar wat wil je dan ook als Eric Harland, Reuben Rogers en Jason Moran met je spelen. De geweldig inventieve muzikanten zoeken altijd de diepte, hoe onopvallend ze soms in de schaduw van hun held Lloyd lijken te spelen. Vooral Moran was in geweldige vorm.

Terwijl oudgediende soulprinses Chaka Khan haar publiek bediende met een voorspelbare set, wat wil je ook als je met je grootste hits start, verbaasde Portico Quartet met een fijne set dromerige jazz met zoemende bassen, zacht pulserende beats en echoënde sax. De Yenisei is geen geweldige zaal voor concerten (te laag plafond die alle geluid absorbeert) maar Portico Quarttet overtuigde. Net zoals vervolgens ook John Scofield met zijn nieuwe band in de Hudson deed. Een vreemd optreden was er vervolgens in de Congo met Robert Glasper’s Experiment. Door onverklaarbare redenen begon het optreden eerst al een half uur te laat om vervolgens maar matig te boeien, alsof het experiment wel heel letterlijk werd genomen. Glasper had een geweldige band meegenomen maar de toevoeging van held Roy Ayers was volledig onduidelijk. De man mocht wat vibrafoon spelen maar alleen in zijn eigen (Everybody Loves The) Sunshine en het daarop volgende We Live In Brooklyn Baby. Met de aankondiging van Ayers als Chris Rock verscheen hiphoplegende Peter Rock op het podium. Die begon gewoon plaatjeste draaien (???!!!) en de band haakte daar een soort van op in….. Maar de echte deceptie kwam toen Pete Rock alleen maar intro’s van bekende platen ging draaien als een soort van crowdpleasing. Waar ging dit optreden eigenlijk over? Dan was de geweldige Glasper toch heel wat beter op dreef op vrijdagavond in de band van Pharoah Sanders.

Candy Dulfer blies vervolgens, met een handvol gasten, de zeer goed gevulde Nile op met een degelijke set. In de Maas kwam de Belgische Selah Sue absoluut niet to haar recht. Een veel te hard geluid (was de P.A. alvast ingesteld op Prince ofzo??) vervormde haar fijne songs en maakte het optreden tot een ware deceptie. Heel jammer! Gelukkig is er dan altijd nog oud gediende Pharoah Sanders die met een zeer degelijke set, met een andere band als op de vrijdagavond , de tweede avond van deze editie van North Sea Jazz een eerste einde gaf. Net als de vrijdag zou vervolgens Prince een optreden gaan geven (waarvoor mensen als om 4 uur ’s middags in de rij lagen) en de officiële afsluiting gaan verzorgen. Maar daarover later meer…..