Dat jazzvocaliste Tutu Puoane iets met Joni Mitchell heeft, mag niet verbazen. De Canadese songschrijfster laat immers een onwaarschijnlijk imposant oeuvre na waar zelfs de allergrootsten (zoals Prince) eerbiedig voor knielen.

Mitchell is ook altijd een artieste geweest die steevast haar eigen ding deed. Wars van trends of hippe gimmicks timmerde ze aan een heel eigen, rijk gevulde carrière. Iets dat ze deelt met Tutu Puoane, een jazzvocaliste die opgroeide in het Zuid-Afrikaanse Johannesburg, maar al jarenlang in België woont en werkt. Puoane bracht net als Mitchell talloze albums uit, zoals onder meer Breathe, Ilahongwa,.. . Daarnaast waren er samenwerkingen met het gerenommeerde Brussels Jazz Orchestra en andere jazzmusici van internationaal kaliber.

Opgenomen tijdens twee concerten beklemtonen de negen hier gepresenteerde tracks (goed voor een dik uurtje muziek) dat de liveversie van het The Joni Mitchell project de moeite loont. Tutu selecteerde zorgvuldig uit die uitgebreide back catalogue en kijkt niet zozeer naar de ‘hits’, dan wel naar die Mitchell nummers die haar aanspraken. Zodoende krijgen we een heel evenwichtige selectie die zowel bekender werk uit het oeuvre plukt (River, waarmee Puoane en band de set hier op gedurfde wijze openen, het tijdloze Both Sides Now,..), maar evengoed kleine Mitchell pareltjes die op een of andere manier achterwege bleven zoals onder meer Black Crow of het fragiele I Don’t Know Where I Stand.

Het werk van Mitchell is, nadat Puoane eerder al aan de slag ging met Nina Simone en Billie Holiday, dan ook helemaal haar jazzy cup of tea. Ze leeft zich samen met haar band (pianist en levenspartner Ewout Pierreux, alt/sopraansaxofoniste Tineke Postma, drummer Jasper Van Hulten en contrabassist Clemens Van Der Feen) helemaal uit in de songs en betrekt zeer frequent het publiek zodat het ook overkomt als een heuse viering, niet alleen van Joni Mitchell als songschrijfster, maar ook als persoon.

Puoane maakte zich die nummers helemaal eigen, zelfs in die mate dat het materiaal heel erg aanvoelt als Tutu Puoane, eerder dan Joni Mitchell rond wie dit project draait. Groot probleem bij dergelijke tributereleases is dat men nogal snel op veilig speelt en heel braafjes de partituur naspeelt, zonder de feel en emotie beet te hebben. Just like the record. Dat is hier gelukkig helemaal niet het geval. Je blijft de nummers wel herkennen uiteraard, maar toch krijgen de songs een eigen Puoane twist.

Zo heeft deze warme en oprechte liveregistratie heel sterk de feel van een kleine, maar gezellige jazzclub (vb. de interactie met het publiek tijdens God Must Be A Boogie Man) en laat dat nu net de bedoeling zijn. Puoane zingt, scat soms ook en haar band musiceert heerlijk vrij. Dat levert een mooi eerbetoon op, met eerbied voor de originele songs. Het is overigens niet de bedoeling om die te overtreffen, dan wel om een eigen take op dat materiaal aan te bieden. Missie meer dan geslaagd.