New York, New York! De Amerikaanse drummer Tom Rainey verzamelt een aantal zwaargewichten in de New Yorkse jazzscène zoals Ralph Alessi, Drew Gress, Ingrid Laubrock en Kris Davis om samen een aantal standards naar een hoger niveau te tillen.

Float Upstream is zijn tweede met de Obbligato band. Rainey, die eerder al met Tim Berne, Fred Hersch en Craig Taborn werkte, verrast hier met een aantal standards en lovesongs. Hij leunt dus zwaar op een aantal milestones in de geschiedenis van de jazz, maar brengt met zijn band tezelfdertijd een heel eigen en verfrissende toets aan.

Neem Stella By Starlight waarmee het album opent. Een standard die op het programma staat van vele jonge, beginnende jazzmusici. De ruimschoots ervaren Rainey en zijn medespelers kiezen er hier echter voor om een lossere, vrijere en meer op improvisatie gestoelde versie aan te bieden. En dat geldt voor zowat alle composities die hier op dit Float Upstream aan bod komen.

Vrijheid, blijheid. En dus horen we veel liefde in het werk, zoals There Is No Greater Love. Maar vooral ook heel erg eigenzinnige lezingen die het improvisatietalent van al deze musici naar voren brengen. Want net in al die klassiekers zoals ook Beatrice en I Fall In Love Too Easily schuilt de uitdaging. Je kan ervoor opteren om brave, partituurgetrouwe herwerkingen op te nemen. Maar daar heeft noch de uitvoerende muzikant, noch de luisteraar iets aan, toch?

En dus gaat dit in Brooklyn door Andy Taub opgenomen Float Upstream vollédig tegen de verwachtingen in. Vol moed en durf. Ja hoor, het blijven klassiekers die we horen. Maar dan soms wel binnenste buiten gekeerd, soms opgefrist met eigen accenten. Het kwintet bestaat volledig uit musici die de nobele kunst der improvisatie beheersen, maar zich net uitgedaagd weten door het spelen met die ballads en traditionals.

Het repertoire kwam tot stand door keuzes van de muzikanten. Elkeen droeg vrijelijk bij aan het geheel en dat vertaalt zich ook in de hier gepresenteerde muziek. Ook al gaat het om het spel als geheel, het kwintet als groep, toch hoor je hoe sommige spelers soms vrijuit kunnen gaan. Dat vereist veel talent, maar ook de nodige ruimte en respect. De groep stelt essentiële vragen zoals What Is This Thing Called Love, maar geeft een antwoord dat alleen van Obbligato afkomstig kon zijn. Het is de durf om de eigen verwachtingen te overstijgen, zoals onder meer de titeltrack duidelijk maakt. Er zit namelijk een zachte, tedere zoetheid in de durf om de clichématige verwachtingen naast je neer te leggen en je eigen visie en stem te laten horen. Héél mooie plaat.