Zo vroeg in je carrière een soloalbum maken klinkt wel als een heel gewaagde stap. Maar de jonge Franse jazzpianist Thomas Enhco maakt zijn grote reputatie helemaal waar. Feathers is een ongelooflijk album.

De in nog maar 26-jarige Enhco is een waar fenomeen te noemen. Reeds op zijn veertiende begon hij zijn eerste trio, nadat hij reeds op zijn derde viool en op zijn zesde daarbij ook piano, zowel klassiek als jazz op beide instrumenten, ging studeren. Reeds in 2006 kwam hun eerste album Esquisse uit en met zijn tweede, in Japan opgenomen, album Someday My Prince Will Come verkreeg hij wereld bekendheid. Het schrijven en opnemen van de soundtracks van de films Aux Arts, Citoyens! en Les Cinq Parties du Monde bleek de ideale inleiding met zijn geweldige album Fireflies (2012), gemaakt met zijn eigen trio, de wereld te veroveren.

Zijn nieuwe album Feathers is Enhco, zoals reeds eerder aangegeven, zonder opsmuk. Puur een zeer getalenteerd pianist met alleen maar eigen composities achter de piano. Dat getuigt niet alleen van durf maar ook van zelfverzekerdheid. Natuurlijk is bij Enhco zijn klassieke achtergrond (Schumann, Chopin, Prokofjev) duidelijk hoorbaar maar wat de man binnen zijn spel aan jazzgeschiedenis verwerkt is fenomenaal te noemen. Om hem gelijk met de legenden uit de jazz te vergelijken zou wat al te gemakzuchtig zijn maar iedereen zal het erover eens zijn dat Enhco een meer dan overtuigend talent heeft.

Composities als albumopener Watching You Sleep, Looking For The Moose, Je Voulais Te Dire en al helemaal het indrukwekkende The Last Night Of February en Letting You Go laten zijn grote talent optimaal horen. Sand Creek Song, Mischievous en I’m Fine, Thank You maken al net zoveel indruk. Feathers is een album waar het talent vanaf spat. Ongelooflijk wat dit grote talent qua kracht en emotie en virtuositeit, zowel in het schrijven van composities als in spel, op zo’n jonge leeftijd al laat horen. Feathers is een ongelooflijk album.