De New Yorkse band Thiefs brengt met Graft een heerlijk album uit. Ergens tussen moderne (free) jazz, knisperende elektronica en aangelengd met frisse scheuten assertieve hiphop en militante rap.

De opvolger van hun gelijknamige debuut brengt vernieuwing, zowel in bezetting als in sound.

Aan de basis ligt een jazztrio bestaande uit de uit New York afkomstige bassist Keith Witty, drummer/percussionist David Frazier Jr. en de uit Parijs komende saxofonist/reedspeler Christophe Panzani die elk ook een batterij elektronica met zich meebrengen. Toch is Thiefs veeleer een los/vast collectief dat volop openstaat voor externe inbreng. Deze keer bestaat die uit een resem gastvocalisten zoals poet MC’s Mike Ladd (zie ook diens fantastische inbreng op Holding It Down: The Veteran’s Dream met Vijay Iyer), de Rwandees-Franse Gaël Faye, Grey Santiago en Edgar Sekloka die ELK hun lyrische en vocale talenten gebruiken om een uiterst menselijke boodschap naar voren te schuiven, zoals onder meer het soulvolle Anthro duidelijk maakt. Maar ook in termen van muzikantschap verandert er best wel wat. Zo is er geheim wapen Aaron Parks op piano en keys die een fikse portie soul en funk in Graft injecteert.

Dat levert alles samen een levendig mengsel op dat zowel soul-, jazzfans, rockers als hiphoppers moet kunnen aanspreken. Een bruisende hutsepot van diverse persoonlijkheden aan het roer die alles op alles zetten om er als collectief helemaal te staan. Overigens is het net die heerlijk gevarieerde mix aan persoonlijkheden en het kriskras door elkaar lopen van de meest uiteenlopende stijlen en genres die van Graft zo’n sterk aan te bevelen album maakt.

Zo begint dit nieuwe Thiefs album met een korte, sfeerzettende track die The Limbs They Acquired Over Years And Continents heet. Een klein fragment uit een van de vele free jams uit de sessies die aan het album vooraf gingen. Die zet door zijn aparte karakter gelijk de toon. Naar het einde krijg je een minimaal flardje jazz, maar al gauw blijkt dat dit vooral bedoeld is als een voorafje voor een bruisende, ijzersterke compositie als I Live In Fear waarop Parks op piano/keys zich kan uitleven en zowel Ladd als Faye beurtelings en samen lyrics of fury de wereld in sturen. Als muzikale begeleiding is er dat ongrijpbare mengsel van door elektronica ondersteunde (free) jazz, hiphop en rock.

Een van de meest aanstekelijke tracks is Fields waarbij het collectief op assertieve wijze verwijst naar de jeugdige rebellie van Rage Against The Machine. Iets later blijkt dat er ook intiemere, ja zelfs fluwelen late nite jazzy passages opgezocht worden. Daarmee weet je ook: hier is een groep aan het werk die in een en dezelfde track heel diverse wegen verkent en dat allemaal heel erg strak weet te houden.

Verderop is er Pas D’Ici (Part I) dat vertrekt vanuit late nite jazz intro, maar al gauw een frisse hiphopbeat uit de hoed tovert. Die is de eerste van een trilogie die de wezenlijke ruggegraat van dit album vormt. En met Iwbah krijgen we een wat slomere, eerder Afrojazzgetinte song. Alweer valt die weelderige muzikale variatie op die Thiefs beheerst : of het nu beats (Beat One dat klinkt als een mix van de drumbeats van Makaya McCraven en de vurige, aan Public Enemy en Tricky verwante lyriek – slechts een van de talloze hoogtepunten overigens), hiphop/rap (Pas D’Ici, The Leaf Node), rock, jazz of spoken word poetry (Pas D’Ici Part Two) is, het past allemaal binnen het erg rijke en diverse geheel dat het New Yorkse Thiefs hier serveert.

Het kernthema op Graft is identiteit en diversiteit. Niet eens zo gek, met al die uiteenlopende persoonlijkheden, culturele en muzikale voorkeuren die in dit collectief kriskras door elkaar lopen. Net dat blijkt een van de grote sterktes van de groep te zijn: het collectief omarmt vanalles en maakt daar dan iets heel eigen én bovenal oorspronkelijk van. Thiefs weet hoe ze de luisteraar over de streep moet trekken (het overtuigende Make A Fist) en brengt hier een album dat hier ongetwijfeld nog lange tijd rondjes gaat spinnen.