Met Escape Velocity plaatst trompettist en componist Theo Croker zich in een traditie die eerder Christian Scott aTunde Adjuah, Kamasi Washington en Logan Richardson voortbracht. De Amerikaanse jazzscène is erg rijk en Croker, de kleinzoon van trompettist Doc Cheatham, is daar een exponent van.

11 was hij toen hij zijn grootvader trompet zag spelen. Meteen geraakte hij gefascineerd door het zalig blinkende koperinstrument. Croker studeerde in New York maar speelde in Shanghai waar hij kennis maakte met zangeres Dee Dee Bridgewater die zich over hem ontfermde.

Croker dénkt groots en speelt ook groots. Dat hoor je al van bij de drukke opener Raise Your Vibrations die klinkt alsof het de uitloper van een heerlijk spetterend jazzconcert is. De trompetsounds dwarrelen door de lucht en doven na een futuristische vocal sample plots uit. Een beetje power play als opwarming, zeg maar.

De intro loopt losjes over in Transcend waarmee hij zijn geweldig musicerende band (met bassist Eric Wheeler, pianist Michael King, altsaxofonist Irwin Hall en gitarist Ben Eunson) volop laat doen terwijl hijzelf naast het trompetspel ook de sampler bedient. Interessant is vooral dat er niet direct de hand te leggen is op de genres (fusion, blues, soul, hiphop, R&B) en sounds die hij in zijn hoofdzakelijk fusion-/jazzgericht groepsgeluid brengt.

Croker & co zorgen ervoor dat er allerlei te gekke wendingen in de songs zitten waardoor er nergens verveling optreedt. Nadeel is het spel soms te druk wordt, waardoor zeker tijdens het eerste kwartier het nogal overweldigend overkomt. Pas met het sexy In Orbit (met Chinese invloeden) komt er een wat trager openbloeiend moment van bezinnig en reflectie. En dan is er No Escape From Bliss dat qua feel en sound wel wat heeft van Miles Davis’ Sketches From Spain zonder echt rechtstreeks leentjebuur te spelen. En zo drijft Croker van een druk begin naar een relaxer en aangenaam middenstuk.

Goed ook dat hij halfweg het album wat kortere tracks opneemt als The Right Time dat het tempo na een rustmoment als In Orbit plots wat omhoog drijft en waarmee het trompetspel van Croker, die in A Call To The Ancestors zijn African American roots eert – volop in de spotlights gezet wordt.

Escape Velocity is vooral een goed doordacht verhaal (het door hiphop beïnvloede It’s Gonna Be Alright en Because Of You), dat knap gestructureerd werd. Dat hoor je vooral in de manier waarop de songs en thema’s in elkaar overgaan. Naar mate we het album ontdekken, des te meer horen we hoe Croker en band speels en met volle overgave en bezieling met elkaar musiceren. Soms wordt het wel iets té druk (We Can’t Breathe), maar dat neemt niet weg dat het allemaal erg overtuigend overkomt.

Feestelijk, zo zou je het album kunnen omschrijven. Croker verzamelde een bende geweldige muzikanten rond zich en dat hoor je. Vooral naar het einde toe, onder meer met de guest spot van Dee Dee Bridgewater, schittert de trompettist volop. Hij is zich bewust van alle transformaties, zowel op persoonlijk als op muzikaal vlak (Changes) en daar kunnen we alleen maar Rahspect (Amen) voor hebben.