The Unity Sextet is een nieuwe gelegenheidsband geformeerd rondom Adam Gibbons, die ook bekendheid geniet als Lack Of Afro, een Britse jazzdance/acidjazz act. Gibbons vond dat het tijd werd om met wat echte muzikanten aan de slag te gaan en formeerde binnen no time The Unity Sextet. Het verhaal gaat dat de leden ervan bij elkaar geroepen zijn en afzonderlijk speelden in allerlei bands in allerhande stijlen, maar dat de overeenkomst was dat ze allemaal uit zuidwest Engeland afkomstig waren. Dat creëerde natuurlijk meteen een culturele band en vormde dat de basis voor The Unity Sextet. Of het nu een marketingverhaal is of niet, het debuutalbum is een aardige verzameling jazzdancetracks en het verhaal dat bij de band hoort is natuurlijk goed uit te buiten. Want per slot van rekening moeten er albums verkocht worden ….

Gibbons is een jazzdancemanneke pur sang en met The Unity Sextet probeert hij meer diepgang te geven aan zijn muziek, want Lack Of Afro’s tunes zijn toch vooral gebaseerd op loops en samples, terwijl het eigenlijk toch veel leuker is om met een paar man lekker los te gaan op een podium en in plaats van een notebook een instrument in handen te hebben. En The Unity Sextet weet het collage-achtige, dat toch wel de basis is van Lack Of Afro, te vermengen met een soort va authentiek jazzgevoel, hoewel de muziek behoorlijk breed georiënteerd is en er niet nodeloos wordt geëxperimenteerd. Want Gibbons weet dat zijn publiek die jazz wel trekt, maar het allemaal niet te ingewikkeld moet worden, anders haken ze af. Het resultaat is een mix van sfeervolle, downtempo tracks, afgewisseld met food for the dancefloor. De beats zijn cool en dwingend dansbaar en daardoor dus niet alleen te beluisteren in de huiskamer, hippe koffiebar of strandtent, maar ook wanneer het donker is en er gedanst moet worden. The Unity Sextet doet in de verste verte een beetje denken aan wat de Amerikaanse Greyboy doet: een vleugje jazz, een scheut hiphop, gemengd met funky stuff en het resultaat is wellicht een niet erg originele en goed in het gehoor bekende sound, maar desalniettemin een dynamisch totaalgeluid dat nog lang niet verveeld en nog voldoende inspiratievol wordt gebracht. Het is geen jazz, het is geen dance, het is geen acid, het is geen lounge, maar het is gewoon The Unity Sextet. Waar van alles in zit en het er ook weer uitkomt. Maar dan niet als een balkenbrij, maar een zeer aangename, zomerse mix die mij in elk geval prima smaakt. En als we dan toch moeten aanduiden: nu jazz of broken jazz wordt het door de hokjesgeesten genoemd. Het moet maar een naam hebben. Onthouden die naam: The Unity Sextet. En luisteren naar dit album.