×

Concert

10 juli 2018

Südtirol Jazz 2018

The hills are alive with the sound of Dolobeats

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Op de laatste dag van dit prachtige jazzfestival dat plaatsvindt in en rondom de Noord-Italiaanse stad Bolzano, vertrekken we op tijd met de bus naar het hooggelegen Val Gardena. De imposante Dolomieten doemen al snel op. Als we de bus verlaten, wandelen we in veertig minuten door een prachtige vallei tussen imposante bergwanden door naar een weide gelegen op 2154 meter hoogte.

Op deze bijzondere locatie organiseert Südtirol Jazzfestival ieder jaar een optreden en telkens weer wordt geprobeerd het jaar ervoor te overtreffen. Niet dat dit nodig is; de omgeving alleen is al overweldigend genoeg. Aan alle kanten ben je omringd door grillige, puntige bergtoppen die je als mens compleet nietig doen voelen. Zuid-Tirol op haar mooist.
02

Vandaag heeft de organisatie, hoe kan het ook anders, iets speciaals voor ons in petto. 7 Scandinavische drummers (Max Plattner, Anna Lund, Andreas Lønmo Knudsrød, Mika Kallio, Olavi Louhivuori en Andreas Werliin), saxofonist en componist Pauli Lyytinen (Elifantree, Equally Stupid) en toetsenist Andreas Stensland Løwe (Splashgirl) brengen speciaal voor deze gelegenheid eenmalig een aantal stukken ten gehore, speciaal door Lyytinen geschreven voor deze locatie en dit moment: Dolobeats.

Ze zetten in met Stalactites. Een passende naam voor het stuk, want al snel wanen we ons in een druppelende grot; de drumcrew maakt geluiden met hun vingers, monden, en percussie-instrumenten, terwijl Stensland Løwe een mysterieuze sound neerlegt met zijn keys.

Natuurlijk is er een prominente inbreng van de sax en EWI van Lyytinen. Voor de gelegenheid heeft hij een soort carnavalspak aangetrokken, wat van mij overigens niet had gehoeven; alsof je nog opvalt tussen deze reusachtige rotsen.

Je zou misschien denken dat met zeven drummers het een rommelig, lawaaierig, log gebeuren wordt. Dolobeats zit echter slim in elkaar. Iedere drummer is uiterst gefocust en luistert vooral; naar de anderen, naar het geheel. Je ziet ze denken: ‘Waar kan ik nog iets toevoegen, maar vooral, waar moet ik me even inhouden?’. Het resultaat is een geweldige samenklank en een bijzondere rust in het ritme, de opbouw en afbouw in de composities.

Wat het meest opvalt is het plezier dat deze heren en dame beleven. Er wordt heel veel gelachen naar elkaar en ik weet zeker dat ook zij nooit meer zoiets zullen meemaken. Hoe verzin je het ook…

Ondertussen liggen de luisteraars lekker op het gras voor het podium dat zo’n 20 meter lang en 1,5 meter breed is. Bijzonder! Op de achtergrond kijken de Dolomieten op ons neer. Zij hebben alles al gezien, maar moeten zich haast wel even hebben geroerd.