Als er één man binnen de jazz nooit hetzelfde klinkt is het wel trompettist Terence Blanchard. Op Breathless klinkt hij toegankelijker dan ooit en met de jonge muzikanten die hij om zich verzameld heeft klinkt het allemaal weer geweldig.

Blanchard weet altijd weer de meest getalenteerde, jonge jazzmuzikanten in zijn band te krijgen en met zijn jonge nieuwe band, E-Collective genoemd, heeft hij in Charles Altura (guitar), Fabian Almazan (piano and synths), Donald Ramsey (bas), en Oscar Seaton (drums) weer een geweldige groep muzikanten gevonden.

Breathless is daarnaast een duidelijk politiek statement. De titel refereert aan de tekst ‘I Can’t Breathe’ die de zwarte Amerikaanse man Eric Garner uitsprak nadat hij onterecht door politiemannen werd overmeesterd, op verdenking van het verkopen van sigaretten zonder belasting af te dragen, en door verstikking (de zogenaamde chokehold) om het leven kwam. De beelden van zijn gewelddadige arrestatie gingen de wereld over en toen de betrokken politieagenten werden vrijgesproken van vervolging bleek dat de start van (terechte) nationale protesten.

Blanchard, altijd al politiek erg duidelijk geweest (hij was het ook die de eerste en nog flink politieke films van Spike Lee van muziek voorzag), heeft het thema als uitgangspunt opgepakt en het net als op zijn baanbrekende album A Tale Of God’s Will (A Requim for Katrina), waarin hij het verdriet en de grote maatschappelijke ongelijkheid na de verwoestende orkaan over zijn thuisstad New Orleans in emotionele composities verwerkt. Al heeft in vergelijking tot dat album op Breathless funk de overhand en is de sfeer in composities een stuk eclectischer.

Het is een album geworden met verschillende muzikale kleuren, die over een basis in jazz ook de liefde voor hiphop, funk, R&B herbergt. Aan de ene kant zijn er echte songs, zoals hun bewerking van het van Les McCann en Eddie Harris bekende Compared To What die het album opent, een bewerking van Hank Williams’ Ain’t Nothing But Time en de door Blachard’s zoon T. Oliver geschreven compositie Shutting Down. Songs die door de verrassend gekozen maar soulful klinkende PJ Mortan (Maroon 5) gezongen worden.

Aan de andere kant hoor je dan juist weer composities als See Me As I Am, het briljante en fraai langgerekte Everglades, geschreven door gitarist Charles Altura of een excellente, van funk doortrokken, fusion track als Confident Selflessness. Ook de met spoken word doorvlochten titeltrack, het geweldige funky Soldiers en het heerlijk krachtige Cosmic Warrior zijn van geweldige kwaliteit.

Juist in die tracks hoor je hoe goed de nieuwe band van Terence eigenlijk is. Fantastische muzikanten die in de songs prima de lijnen kunnen uitzetten, soms lekker extra dik, maar juist met solo’s in de lang gerekte stukken kunnen excelleren. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar die stukken, maar Blanchard heeft op Breathless een goede blend weten te vinden in alles wat jazz gecombineerd met hiphop en R&B zo aantrekkelijk maakt.