In het Parco delle Semirurali te Bolzano zien en horen we Nostalgia Progressiva. Deze drie Italiaanse heren (Maurizio Brunod gitaar, Giorgio Li Calzi trompet en elektronica en Boris Savoldelli zang en elektronica) combineren hun jazzachtergrond met de muziek die hen al sinds hun jeugd inspireert: de progressieve rock uit, met name, de jaren zestig en zeventig. Denk aan King Crimson, Soft Machine en laten we L’Orme niet vergeten, want Italië is natuurlijk bij uitstek een land waar de prog van oudsher een prominente plaats inneemt in de muziekwereld.

Nostalgia Progressiva wil geen ‘throwback’ naar die gouden jaren van de prog, maar probeert een moderne en eigenwijze benadering te geven van de nummers die zij zo waarderen. Melodie en ritmiek staat daarbij voorop, evenals reflectie; hun muzikale kijk op toen. Het trio heeft geen avant-gardistische aanpak, noch is het de bedoeling het verleden op te hemelen; hun muziek is hun interpretatie van en ode aan de Britse prog van weleer.

Het was even de vraag of het optreden zou doorgaan, omdat de hemel vlak voor het concert openbrak. Maar, we hebben geluk vanavond. De lucht klaart op en de show can go on. Er zijn niet veel luisteraars op de been, wellicht door het plotselinge slechte weer, maar dit zorgt voor een intieme sfeer. Met een interessante versie van Moonchild opent Nostalgia Progressiva de set. Dat smaakt naar meer. Formentara Lady (King Crimson), Radio-Activity (Kraftwerk, niet bepaald prog natuurlijk), Ship Building (Robert Wyatt/Elvis Costello), Matte Kudasai (King Crimson), Gioco di Bimba (L’Orme) volgen (o.a.).

Helaas krijgt de trompettist te weinig ruimte in de bijzondere vertolkingen en ook de gitarist draagt maar weinig bij aan het geheel. Alle aandacht gaat naar frontman Boris Savoldelli die met stemeffecten probeert een eigen draai te geven aan de nummers. Helaas werkt dit niet voor mij; het geheel komt een beetje gemaakt over, misschien ook door zijn slechte Engels. Ik vraag me af of hij begrijpt wat hij zingt en dat is nu juist erg belangrijk bij deze klassiekers met diepgang. Het kabbelt allemaal iets te veel; ze weten niet goed mijn aandacht vast te houden.

In de gehele set ontdek ik slechts één eigen nummer, maar pin me er niet op vast, want de frontman spreekt ons in het Italiaans toe. Wat ik wel begrijp uit zijn woorden is dat ze een grote passie hebben voor hun muziek en hun helden. Hij legt ook uit wat een progliefhebber nou precies een progliefhebber maakt. De details zijn belangrijk, evenals de platenverzameling met de juiste werken, zegt hij.

Het is zeer gedurfd om deze progklassiekers zo onder handen te nemen; je kunt het bij fans dan niet snel goed doen, misschien. En als progliefhebber ben ook ik een notoire zeurpiet. Laten we het daar maar op houden.