×

Artikel

01 februari 2017

Stuart McCallum, een muzikaal wonder op de gitaar

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Edition Records

De uit Manchester afkomstige gitarist Stuart McCallum hebben we de afgelopen jaren niet over het hoofd kunnen zien. Nadat hij een aantal jaren geleden het fameuze Cinematic Orchestra verliet, waar hij met zijn ruimtelijke elektrische gitaarspel vol effecten het meesterwerk Ma Fleur briljant en onmiskenbaar had ingekleurd, en voor zichzelf koos, bracht hij vrijwel elk jaar een album uit. Met het fraaie City als laatste soloalbum, het al net zo opvallende samenwerkingsalbum The Space Between met muzikale broeder Mike Walker en het ijzersterke debuut Carry Your Kin van The Breath, de band met de Ierse zangeres Rioghnach Connolly en Luke Flowers en John Ellis (grondleggers van de Cinematic Orchestra liveband) binnen anderhalf jaar in de winkels, was het hoog tijd McCallum weer eens te spreken. Londen was de ideale plek omdat hij daar met The Breath twee albumpresentatie optredens gaf in, het in de Britse wijk Harrow gelegen, Archspace.

Stuart McCallum

Het zijn zeer drukke tijden voor McCallum geeft hij gelijk toe. ‘Ik ben met heel veel dingen tegelijk bezig’, vertelt hij. ‘De creativiteit is de laatste jaren optimaal en die moet er uit, met allemaal verschillende projecten tot gevolg. De jaren in Cinematic Orchestra waren geweldig en hebben een mooie basis voor mijn muzikale toekomst gelegd maar het duurde steeds wel heel erg lang voor er weer een tour werd gepland en al helemaal voordat er weer een nieuw album opgenomen zou worden. (Ma Fleur, het laatste Cinematic Orchestra album, dateert alweer van tien jaar terug, red.) Omdat een muzikant nu eenmaal moet eten, ik heb ook een gezin, en ik in die ‘tussenperiodes’ niet alleen maar les wilde geven of voor weinig geld andersoortige gigs wilde spelen was een eigen muzikale carrière opbouwen een logische stap voor me.

Het leek met het veranderen van de muzikale richting waarin mijn platenlabel Naim Records zich twee jaar terug bewoog even mis te gaan. Vreemd genoeg zwoeren ze, net nu de afgelopen jaren de Britse jazz zo in de lift zit, ongeveer hun hele jazztak, waar ze juist groot mee waren geworden, volledig af (naast McCallum werden ook Neil Cowley Trio, The Blessing en Sons of Kemet door Naim op een zijspoor gezet) en het was even afwachten wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig was daar Dave Stapleton van Edition Records (dat vorig jaar een van de meest belangwekkende jazzlabels ter wereld werd) die contact met me opnam en me de vrijheid gaf om alle denkbare projecten die ik in mijn hoofd had vorm te geven. De tweede samenwerkingsplaat met Mike Walker komt daar geheel uit voort. Het grote geluk daarbij was dat ik net met The Breath een album had opgenomen voor Real World Records in hun prachtige studio’s in Box (dichtbij Bath) en ik met Mike in de ondertussen legendarische ‘Wood Room’ ook ons samenwerkingsalbum daar mocht opnemen. De sound daar is ultiem. Alleen al akoestische gitaar daar spelen is met die prachtige akoestiek een groot feest en met Mike op elektrische gitaar daarnaast gingen de opnamen haast als vanzelf. Heerlijk als je in zo’n ultieme setting speelt. De rust die een natuurlijk tegelijk warm geluid geeft, heeft Mike en mij tot een album gebracht dat we in onze dromen niet hadden kunnen verwachten’.

The Breath

Naast alle jazzescapades was The Breath vorig jaar een wel heel ander verhaal. ‘Het plan om een band met Rioghnach (Connolly) te beginnen lag er al even. Ze is een zangeres met een geweldige stem vol emotie, die mij vanaf het allereerste moment gelijk volledig raakte en waar ik voelde dat ik met mijn gitaarspel een mooie aanvulling zou kunnen zijn. Het werd serieus toen John (Ellis, toetsen) en Mike (Flowers, drums), die allebei vanuit de periode in Cinematic Orchestra goede vrienden zijn geworden, ook haar stem hoorden. Ze waren gelijk om en wilden ons komen vergezellen. Toen The Breath dus als band een feit was kwamen de songs als vanzelf. Juist ook omdat Rioghnach krachtige, persoonlijke teksten schrijft. Al snel werd, op basis van de eerste demo’s een deal met Real World getekend en de toekomst ligt nu voor open. De reacties op het album, dat in het najaar van 2016 uitkwam, waren zeer positief en optredens beginnen nu te volgen.

De daad wordt die avond bij het woord gevoegd. The Breath speelt namelijk een verpletterd goed optreden. De kleine zaal (capaciteit ongeveer 200 man/vrouw) is afgeladen en de band speelt de songs van het debuut Carry Your Kin met passie en kracht. Met de eenheid McCallum, Ellis en Flowers heeft de band een ultieme basis en de muzikanten wagen zich aan fijn uitwaaierende intro’s, pittige grooves en super sfeervol en uitdagend spel. Connolly zingt daar met volle emotie overheen. Nog veel beter als verwacht blaast The Breath, met een uitmuntend spelende McCallum, de songs van Carry Your Kin nieuwe onvoorziene krachten in. Meesterlijk.