Steiger is een jong jazztrio uit het Gentse dat een eerste EP op de wereld los laat. Steiger, dat zijn Gilles Vandecaveye op piano, Kobe Boon op (contra)bas en Simon Raman op drums. Jong en eigenzinnig talent dat in de gaten gehouden dient te worden.

Ondanks hun jeugdige leeftijd blinkt de groep vooral uit in eigenzinnigheid. Dat merk je onder meer aan het bijzonder fraaie artwork van Cecilia Valagussa. Het trio heeft weinig op met deze of gene muzikale invloeden en brouwt een jazzy mengsel van eigen fabrikaat dat enkel maar als Steiger te beschrijven is. Ze doen volstrekt hun eigen zin, laten zich niet leiden door hypes en trends en doen dat erg goed.

Op hun eerste, in Denemarken opgenomen, EP is van meet af aan duidelijk dat Steiger torenhoge ambities heeft. Ze zijn erg jong en misschien nog wat zoekend, maar wat ze nu al laten horen is erg de moeite. Ontluikend talent, we hebben er een zwak voor. En net zoals elke beginnende band is het vanzelfsprekend zoeken naar financiële impulsen en speelmogelijkheden. Aan motivatie zal het gezien hun stevig uitdijende concertagenda (met o.a. optredens op Theater aan Zee) in ieder geval niet gelegen hebben.

Tijdens opener Struikelgevaar voelen we een band die initieel lijkt vast te houden aan klassiekere jazzmotieven, maar daar probleemloos van durft afwijken en meteen erg spannende paden wil verkennen. Bijzonder geslaagd. Het nummer weet meteen zoals het hoort de aandacht van de luisteraar te trekken. De collectieve energie bruist en het trio speelt met allerlei genres en invloeden.

Het heerlijk uitwaaierende Magnetic Horse is dan weer heel andere koek. Tergend traag gespeelde pianonoten, maar bijzonder trefzeker weet het – dankzij de inventiviteit van Boon die deze keer de strijkstok hanteert en Raman die zachtjes zijn cymbalen bekrast – een volstrekt andere feel en emotie weer te geven. Gaandeweg wint het nummer enorm aan intensiteit. Het trio speelt overigens op een erg vrije en dynamische manier waarbij iedere speler de ruimte heeft voor eigen inbreng.

Fijn ook om te merken dat deze professionele bende voluit voor eigen composities gaat. Geen covers of bewerkingen, al treffen we in de muziek wel enkele herkenningspunten aan. Dwaallicht bijvoorbeeld zou kunnen refereren naar het boek van Elsschot, maar de intense lyriek van het desbetreffende nummer is al evenmin te versmaden. Het nummer wekt een nachtelijke, door kaarslicht begeleid sfeertje op.

Konec Hry betekent in het Tsjechisch iets als ‘game over’. Op een hortend en stotend ritme tracht Steiger hier te experimenteren met songstructuren. Het levert een boeiend resultaat op, hetgeen nogmaals illustreert hoe dit trio zijn songs vanuit speeldrift songs weet te boetseren.

En dan rest er nog de afsluiter Het Herfst Is Een Schijtseizoen. Punten alleen al voor de geweldige songtitel, maar het nummer in kwestie mag er zeker ook wezen. De luisteraar voelt ook aan hoe dit trio in een handvol nummers al zeer kundig diverse emoties weet te bespelen. En het leuke is dat het beste er ongetwijfeld nog aan zit te komen.

Steiger bewijst met deze frisse EP dat ze tot een van de jonge talenten in de Belgische jazz behoort. Eerstdaags komt hun nieuw fullalbum eraan.