×

Concert

17 maart 2018

Leuven Jazz 2018

Spannende eerste avond Leuven Jazz met B-Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

Vrijdag 16 maart was de aftrap van de Leuven Jazz editie 2018 en deze vond plaats in OPEK, het fijne muzikale en creatieve centrum aan de rand van het centrum, waar zich een volledig nieuwe woonwijk aan het vestigen is bij de oude bierbrouwfabrieken. Mooi om dit jaar een keer de 6 kandidaten voor de B-Jazz award te horen. Verspreid over 2 avonden worden de kanshebbers op de prijs in 3 sets per avond in OPEK voorgesteld.

Met het Vlaamse Donder werd de eerste avond geopend. Natuurlijk heeft dit trio al behoorlijk veel door het land gespeeld maar ze zijn zeker nog niet bekend bij het grote publiek. Stan Callewaert (contrabas), Harrison Steingueldoir (piano) en Casper Van de Velde (drums) speelden een uitdagende set, al helemaal gemeten de competitie waar ze in zitten. Maar eigenheid is in deze competitie gelukkig belangrijker dan behaagziekheid dus dat kwam goed uit. Lang uitgesponnen composities die een immer geïmproviseerde structuur kennen waar de muzikanten diep in de instrumenten duiken. Als publiek heb je geduld en volle aandacht nodig maar daar krijg je veel voor terug. Composities waarbij je net zo goed verstilde, uitgestrekte landschappen als robuuste bergketens kunt dromen, muziek als een fijne vlucht uit de hedendaagse werkelijkheid. Waar in het buitenland de Belgische jazzscene als uitermate uitdagend en nieuwe jazzgrenzen onderzoekend bekend staat is Donder een fraai equivalent.

Het Poolse Marcin Pater Trio, de tweede act van de avond na een korte pauze, heeft door de prominente rol van Paters vibrafoon een geheel andere klank. In sterke composities komt het grote talent van Pater vol naar voren en waren metgezellen Mateusz Szewczyk (contrabas) en Tomek Machanski (drums) de stuwende kracht om deze composities mooi op te duwen. De korte daadkrachtige set was gevuld met veel eigen werk geïnspireerd op jonge jazzmeesters als Robert Glasper en diens baanbrekende Black Radio project, maar interpreteerden ze net zo goed een stuk van Freddie Hubbard. Het was een mooie overtuigende set die de mannen speelden die maar weer eens aangaf hoe fijn de vibrafoon als prominent instrument, en zo goed gespeeld als Pater, in jazzcomposities past. Tevens was het een mooie mogelijkheid om weer eens te zien hoe vruchtbaar de Poolse jazzscene toch immer is, er komt altijd weer groot talent naar voren. Het vakmanschap en instrumentbeheersing zit er op jonge leeftijd al geweldig in.

De eerste avond werd afgesloten door Malstrom, een indringend trio uit Duitsland. Mooi om dit trio als laatste op de avond te laten spelen. Hun bijna anarchistische manier van jazz (noem het voor het gemak fucked-up jazz) knalt er af en toe zo hard overheen dat elke band erna spelend tegen deze energie op zou moeten en dat lijkt een zeer oneervolle taak. Salim Javaid (sax) en Ja Beyer (drums) schoten er gelijk flink op los bij het begin van de set. Lekkere dikke saxklanken met dito drums daaroverheen, maar met de entree van Axel Zajac werd al snel duidelijk dat hij de man binnen Malstrom is die het geluid bepaalt. Wat een machtig en super gevarieerd gitaargeluid laat deze man horen! Van prachtig uitwaaierend naar tegen deathmetal aanleunende riffs, van fraaie jazz schakeringen en lieflijke tokkel naar donkere op de bastonen resonerende powerklanken, alles zit in zijn spel verwerkt en ook het liefst allemaal in één compositie. Maar juist ook in het samenspel komt dat zo diverse gitaarspel zo mooi uit de verf, zowel als de sax of de drums de lead nemen. Ook hier geen voorspelbare set maar op het scherpst van de snede gespeeld.

Malstrom maakt bepaald geen muziek voor jazzwatjes en is daardoor voor elk uitdagend festival een aangename aanvulling. De uitstraling van de hyper actieve Javaid en zijn droge presentatie en de met zeer lange baard in houthakkershemd getooide Zajac blijken daarbij natuurlijk ook een aantrekkelijke. Nog niet eerder een jazzgitarist gezien die tijdens het spel om de haverklap zijn baard tussen de snaren uit moet vissen omdat hij zich verliest in zijn spel. Tegelijkertijd niet eerder een gitarist gehoord die zo gemakkelijk vanuit jazzstructuren zo gemakkelijk funky baslijnen uitzet en deze dan vervolgens met rock en metal elementen versterkt om met verfijnd spel te eindigen. Zajac is een openbaring.

Meer Leuven Jazz 2018: