De zevenendertigjarige gitarist Samuel Strouk debuteert met Silent Walk. Daarmee zet hij de deur wagenwijd open voor een internationale carrière.

Strouk is gitarist, maar laat zich zowel op het album als live omringen door gastmuzikanten zoals contrabassist Diego Imbert, klarinettist Florent Pujuila, accordeonist Vincent Peirani en violist François Salque. Samen zorgt dit kwintet voor een bijzondere muzikale ervaring die schippert tussen klassiek en jazz.

Slechts zeven composities met een uitschieter die tegen de elfminutengrens aanzit (Green B). Die zit dan wel netjes gepakt tussen veel kortere composities (Grey Street en Zone Out), waarmee Silent Walk een beknopt album is dat in een relatief korte tijdsspanne indruk maakt.

Reden daarvoor zijn composities die onmiskenbaar aanzetten tot dagdromen, maar soms ook voorzien zijn van barokke weerhaken. Dat de virtuoze Strouk zich laat inspireren door allerlei invloeden (jazz, klassiek, pop, wereldmuziek,..) is hier ook van belang. De gitarist/componist heeft in de loop der jaren aan erg uiteenlopende projecten bijgedragen op het scharnierpunt van kamermuziek, jazz en oriëntalisme wat op dit debuut Silent Walk erg goed tot uiting komt.

Qua spel en attitude is dit een release die Manfred Eicher (ECM) best tot grote jaloezie zou kunnen drijven, want de muziek die Strouk hier presenteert is ontzéttend mooi, met veel aandacht voor klankkleuren waarmee hij haast als een schilder tewerk gaat.

Silent Walk is een innerlijke reis, een ervaring die bijblijft. Zonder al te gek veel aan analyse te doen zou je kunnen stellen dat dit een album is dat je als luisteraar kan beschrijven als een geheim. Eentje dat je het liefst voor jezelf houdt. Om toch iets vrij te geven, neem gerust kennis van tracks als Zone Out of Marche Silencieuse die de toon van het album goed weergeven. Op zoek naar een muzikale ontdekking ? Silent Walk is een prachtplaat.