Met zijn eerste CD Loose Fit in z’n achterzak heeft Ruben Hein al een flinke clubtour weten neer te zetten. Op 13 mei geeft hij z’n één na laatste clubshow in de P60 te Amstelveen, om hierna vervolgens een flink pak festivals te gaan bespelen.

Het voorprogramma, Benjamin Grey plus gitarist heeft het zwaar in P60, het publiek heeft nauwelijks aandacht voor het duo en kletst er lustig op los. Beide zittend op een barkruk geeft ook wel een statisch geheel en de vonken springen er dan ook niet vanaf. Neemt niet weg dat zijn stem best oké is en het gitaarspel prima past. Pas als er een Beatles cover – Yesterday –  wordt gespeeld heeft het aanwezige publiek even aandacht voor het duo.

Na een korte onderbreking komt dan eindelijk Ruben Hein met zijn band het podium op en Ruben zet direct een geweldige acapella opening neer. Je kunt nu een speld horen vallen, wat een klasse van de beste man. Dan valt de band in en de jazzy tunes van Lazy Afternoon vullen de zaal. De goed gevulde zaal reageert uitermate enthousiast en laat zich door Ruben Hein en band helemaal sturen. “Kom gerust een stukje dichterbij, we bijten echt niet… Wauw, en de hele eerste rij is meteen gevuld met dames.” En hij geniet zichtbaar. Ruben en band voelen elkaar prima aan en onderwijl glijden Say Bye, Stand Up, Speak Out en Traffic Jam achter elkaar de zaal in.

Ruben gaat de boeken in als een ware entertainer, tussen elk nummer vertelt hij wel iets en het snijdt nog hout ook. En als de zaal iets roept geeft hij een snelle, gevatte opmerking terug, zonder arrogant te worden. Knap, daar kunnen veel artiesten nog iets van leren. Tijdens de songs krijgen ook de bandleden regelmatig een veer in hun reet gestoken. Hij is trots op ze, en terecht, drum en bas zijn steady, de blazers geven power zodra ze moeten en krijgen ruimte voor solo’s. Doordat iedereen compact bij elkaar staat lijkt het alsof de gitarist wat veel ruimte neemt, maar ook hij speelt uitermate beheerst en laat zich horen wanneer het moet.

Na het fragiele Rosie volgt de tweede single Somebody To Love wat direct op bijval van het publiek kan rekenen. Dit is genieten voor zowel band als publiek. Tussen de nummers door wordt uit het publiek geroepen “Wil je bespringen”. Nu zit Ruben toch even met een mond vol tanden achter z’n keyboard. Hij wrijft eens door z’n haar en begint maar aan de volgende song Fear. Toeval of niet… Dan wederom een gevoelig moment met Modest Man en wat me verbaast is dat de zaal wederom muisstil is. Klasse!

Dan gaat de band even helemaal los met een funky, swingende jam en de eerste rijen staan te swingen. Aansluitend glijdt de eerste single Elephants de zaal in en dan is werkelijk de hele zaal aan het los gaan. Hierna leidt Ruben zijn band als een ware James Brown naar het einde van dit super optreden. De zaal wil uiteraard meer en tot slot speelt hij solo nog een toegift. Met alleen zijn keyboard horen we nog een laatste keer wat een geweldige stem de beste man heeft.

Er staat nog een hele lijst met festivals te wachten die veroverd moeten worden, maar als het net zo is als vanavond dan wordt het een ware heldentocht.