Wat een mooi album is When The Birds Leave en wat een geweldig saxofonist is Robin Verheyen toch. Het is zijn meest imponerende album tot nu toe.

Wat gelijk opvalt aan When The Birds Leave is die wonderbaarlijk mooie bandbezetting. Met pianist Marc Copland, bassist Drew Gress en drummer Billy Hart heeft Verheyen een dreamteam te pakken. Muzikanten ook die donders goed weten hoe goed Verheyen is.

Het is mooi om te horen dat Verheyen zijn eigen weg blijft gaan. Waar hij zich in zijn thuisland België en Nederland de afgelopen jaren voor een breed publiek met het energieke TaxiWars goed in de kijker speelde, blijft New York zijn voorlopige thuisstad en speelt zijn muzikale ontwikkeling zich daar vooral af. Dat hij daar in de rijke jazzscene ondertussen een mooie reputatie heeft opgebouwd laat hij met deze band duidelijk zien en horen.

Het spel (zowel op tenor- als sopraansax) dat Verheyen op When The Birds Leave laat horen is van een grote klasse. Ingetogen en warmbloedig, dan weer vol energie en diep, maar immer in balans met wat de compositie vraagt. Gelijk met de lekker uitgesponnen albumopener Rest Mode wordt dat optimaal duidelijk, maar zeker ook met het titelstuk, het lekker drukke Jabali’s Way en het geweldige Stykkishólmur. Durf, gecombineerd met techniek, emotie en talent maakt Verheyens spel uitzonderlijk en hoe goed spelen zijn mede muzikanten daar op in.

Copland, Gress en Hart zijn door de wol geverfde jazzmuzikanten die zich niet alleen in de composities van Verheyen kunnen inleven maar zich ook optimaal kunnen uitleven. Ze pakken de ruimtes binnen de composities om met hun geweldige spel de aandacht over te nemen, laten hun skills dan optimaal horen, maar spelen weer begeleidend als Verheyen de melodie herpakt of een fabuleuze solo speelt. Het is een prachtig coherent spelende groep die met veel liefde en spelplezier zich doet gelden.

Verheyen schreef 7 van de 8 composities (waarvan er dan 2 met de hele band geschreven werden) van het nieuwe album en ook daar hoor je een optimale groei. Dan weer melodieus, speels en helder dan weer complex, ingenieus en indrukwekkend. Een fraai arsenaal aan jazzgetijden trekt op When The Birds Leave voorbij zonder aan coherentie te verliezen.

When The Birds Leave is hogeschooljazz met het hart gespeeld.