Ondanks zijn polyvalente muzikale kwaliteiten legt Ralph Towner de focus op het gitaarwerk. Zo ook op het fonkelnieuwe My Foolish Heart – zijn vierentwintigste album -, dat alweer op prachtlabel ECM uitkomt.

Towner is zo een van die muzikanten die zonder veel commerciële poespas maar razend knappe albums blijft maken. Een artiest die volop evolueert, ook al heeft hij een hele muziekgeschiedenis achter zich. De voorkeur gaat naar de akoestische gitaar. Die biedt hem meer dan genoeg mogelijkheden en uitdagingen.

De laatste jaren stonden in het teken van projecten met trompettist Paolo Fresu (het fraaie Chiaroscuro) en met gitaristen als Wolfgang Muthspiel en Slava Grigoryan (Travel Guide).

Het aardige is dat Towner door al die jaren heen een eigen sound heeft ontwikkeld. Of het nu op klassieke gitaar of op twelve string is, je hoort het zo als Towner speelt. Towner is een al te bijzonder talent en weet dat maar al te goed volledig uit te spelen.

Ook nu weer is My Foolish Heart een sologebeuren. Enkel Towner en zijn gitaar, net als tijdens eerder werk als Diary, Solo Concert, Anthem of Time Line. Dit wil echter niet zeggen dat er geen dynamiek aan te pas komt. Evenmin wil dat zeggen dat Towner de hand niet meer uitstrekt naar andere muzikanten. Alleen gebeurt dat slechts als het binnen het project past.

My Foolish Heart doet zijn titel alle eer aan. Het album is sfeervol en romantisch, maar ook sober en uitgepuurd. Echt een album waarop fans van jazzgitaar hun hart kunnen ophalen. Het oorspronkelijke idee voor het album is te vinden bij zijn liefde voor de bijzonder interpretatie van het door Victor Young en Ned Washington gepende titelnummer door jazzgenie Bill Evans. Ook de vriendschap en verwantschap met een muzikant als Paul Bley (ook een fan van soloalbums) wordt via Blue As In Bley mooi in de verf gezet.

De meesterlijke beheersing van het instrument komt duidelijk aan bod, al ligt de focus meer op de communicatie van Towner, die niet enkel een begaafde instrumentalist is, maar ook volop laat horen dat de mogelijkheden van de jazzgitaar haast onbeperkt zijn.

Het album baadt in een sfeer van rust en zet aan tot reflectie. Towner hecht veel belang aan een kristalzuivere geluidsregistratie, met dank aan Manfred Eicher die die opnames mee overzag. Toch ligt de focus sterk op de grote emoties die hier meesterlijk bespeeld worden.

Naast de akoestische gitaar neemt hij soms ook de twelve string gitaar op, zoals tijdens Biding Time – slechts een van de vele nieuwe composities op dit album.

Als Towner hier een ding bewijst, dan is het vooral dat een muzikant met zijn favoriet instrument samen tot wonderlijke resultaten kunnen leiden. Dat hoor je al van bij de mooie opener Pilgrim. Een van de meest uitgewerkte stukken is Clarion Call. Naar het einde toe duiken steeds vaker korte, fragmentarische stukjes op als Shard of Ubi Sunt.

Towner schippert op My Foolish Heart mooi tussen klassiek (Two Poets ; haast een gedicht op muziek gezet), folk en jazz. Dat leidt tot een wondermooie luisterervaring. De muziek schreeuwt niet om aandacht, integendeel, maar dat maakt het alleen maar des te indrukwekkender. Een weergaloos album.