Een lekker overvolle vrijdag deed het North Sea Jazz heel goed beginnen.

De keuzemogelijkheden in wat je wilde zien was echt ongelooflijk op de eerste dag van deze 2010 editie van North Sea Jazz. Wij begonnen met een optreden van de Pat Metheny Group. Na Metheny’s zeer opvallende ‘Orchestrion’ ‘solo’ tour eerder dit jaar en verschillende samenwerkingsprojecten, was dit na vele jaren eindelijk de terugkeer van zijn Group. Met Lyle Mays op toetsen, Steve Rodby op bas en de briljante Antonio Sanchez op drums bleek de band in bloedvorm. Een geweldig optreden met een fijne keus aan songs uit het oeuvre van de band zette gelijk een hoge standaard voor de rest van het programma.

Jamie Lidell wist in de Maas het flink toegestroomde publiek vervolgens te boeien met een dikke funky set waarin niet alleen zijn prima band maar ook zijn sampler zich flink in het zweet moest werken. Zwaartepunt lag op de songs van laatst verschenen album ‘Compass’. Voor fraaie en sfeervolle uitgesponnen jazz moest je vrijdag bij de Poolse toptrompettist Tomasz Stanko en zijn band zijn. Zijn jonge Scandinavische band bleek een lust voor het oor en de composities van hun vorig jaar verschenen prachtalbum ‘Dark Eyes’ bleken live nog indrukwekkender te zijn. Hoofdrol was niet voor Stanko zelf, die geweldig speelde, maar voor gitarist Jakob Bro weggelegd te zijn, die subtiel alle emoties in zijn spel grandioos deed uitkomen.

Van Norah Jones weten we dat ze niet klakkeloos haar grote hits speelt. Wat echter opvallend was dat haar set nu echt country getemd was (‘…well I am a Texas girl…’) en vrijwel alle arrangementen van haar oude songs waren aangepast. Niet dat het minder indrukwekkend was overigens. Jones blijft de stem en het gevoel immer behouden. Een optreden van pianist Jason Moran, een (nog steeds) jonge held op Blue Note, is niet altijd even gemakkelijk. Hij verzet de bakens binnen de jazz keer op keer, geeft jazz een nieuwe klank. Dat hij daarmee nog geen heel groot publiek bereikt of publiek afstoot werd vrijdag wel duidelijk. Maar wie de tijd nam om zich in Moran’s muziek onder te dompelen werd verwend met intense klanken die door het trio muzikanten meesterlijk werden uitgevoerd.

In de grote Maas zaal had Corinne Bailey Rae ondertussen al een behoorlijk overweldigend optreden gegeven. Veel songs van haar laatste album ‘The Sea’ kwamen live een stuk pittiger uit de verf. Ze bleek prima bij stem en had een geweldige band mee gebracht. De grote zaal was geen enkele probleem voor haar. Voor een afsluiter van de eerste avond had geen beter keuze gemaakt kunnen worden als met Joshua Redman. Hij is al jaren bezig om de verdieping van spelen in een trio nieuwe inhoud te geven, en had deze avond voor een dubbel trio gekozen. Niet dat er de hele tijd 6 muzikanten op het podium zaten maar de opzet was spannend en broeierig. Steeds weer andere muzikanten die het uiterste uit zichzelf haalden. Ze speelden vlekkeloos, strak en erg goed en Redman bleek in topvorm. Met Chris Potter als gast werd het optreden alleen maar beter.