We begonnen de laatste dag van North Sea Jazz met Joshua Redman, die samen met het geweldige The Bad Plus, zijn laatste Artist In Residence optreden gaf. Het was wederom een geweldig muzikaal vuurwerk met Redman in topvorm. De man liet het gehele weekend duidelijk zien en horen dat hij een trotse Artist in Residence was en zijn muzikale output was ijzersterk. Een zeer bijzonder optreden was daarna die van het Neil Cowley Trio. Het trio, maar net op tijd van een optreden uit Canada in Rotterdam aangekomen, had voor deze speciale gelegenheid naar North Sea Jazz 4 strijkers meegenomen om het optreden extra glans mee te geven. Met een geweldig spelend trio en 4 excellente strijkers werd een weergaloze set gespeeld waarin de songs van het laatste album, het meesterstuk The Face Of Mount Molehill, een prachtige versie meekregen. In de set was weinig ruimte voor soleren, alles stond in dienst van de composities, maar in de soms aan Cinematic Orchestra verwante composities (vooral door de prachtige strijkarrangementen) viel alles volledig op zijn plek. Laat dit trio alsjeblieft heel snel naar Nederland terugkomen.

Terwijl op het buitenpodium Mississippi nieuwe Britse soulfolk artieste Liane La Havas niet geheel tot haar recht kwam haasten wij ons naar het Brad Mehldau Trio in een snel vol toestromende Hudson. Mehldau lijkt populairder dan ooit: Was eerder dit jaar het Bimhuis voor 3 avonden binnen no time uitverkocht, ook nu kon er echt niemand meer bij in de grote zaal. Bizar genoeg zijn de optredens van Mehldau en zijn trio juist dit jaar niet zo opwindend. Sloeg in het Bimhuis, in ieder geval bij mij, de vlam niet over, ook nu was het optreden voor mij na 3 composities klaar. Weinig bezieling, een matig spelende ritmesectie en een bijzonder veilig spelende Mehldau konden mij maar weinig boeien. Eigenlijk een bizar gegeven: Ik heb Mehldau over de laatste jaren zo vaak zo briljant gezien, hij heeft mij tot tranen geroerd. Maar nu dus even niet.

Absoluut geen jazz maar absoluut wel een crowdpleaser is Janelle Monae. Wat een heerlijk dynamische show gaf deze jonge heldin met haar heel dikke band ten gehore. Een uitgelezen set van eigen materiaal, en verrassend sterke covers van Take Me With You van Prince en I Want You Back van The Jackson 5, liet de power van Monae horen. Wat een geweldige zangeres en wat een uitstraling! Ze kreeg iedereen tot achter in de grote Nile volledig mee. Met het verse Electric Lady, wat klinkt als een dikke hit, besloot ze het optreden met een kijkje in haar nieuwe werk, wat eind van dit jaar zal moeten gaan verschijnen. In de andere grote zaal gaf Amos Lee een fijn concert. Opvallend toch hoe Lee zijn mooie songs, vol prachtige teksten voor een groot publiek klein en intiem weet te houden. Zijn soulfolk, vermengd met de zuidelijke countryinvloeden van zijn laatste album en EP, ging er maar al te goed in.

Met de geweldige trompettist Ambrose Akinmusire en saxofonist Wayne Shorter doken we vervolgens de jazz weer in. Beide heren, hoe verschillend in periode van hun carrière, doken beiden met hun muzikanten de diepte in. Heerlijk onvoorspelbare, spannende jazz met optimale aandacht voor detail en solo’s. Er werd bij beide concerten fantastisch gemusiceerd. Terwijl ook Mike Stern en Richard Bona een superstrak concert in de grote Maas gaven kwam de terugkeer van de verloren zoon D’Angelo maar moeizaam van start. Op North Sea Jazz een uur te laat komen betekende voor velen, waaronder ondergetekende, kiezen voor een ander concert.

De door ons gekozen afsluiter voor deze editie van North Sea Jazz was het Michel Camilo Trio. En wat een geweldige afsluiter was dat! Met Camilo op piano, Lincoln Goines op bas en Giovanni Hidalgo op percussie werd een oorstrelende en super dynamische latinjazz set gespeeld die geheel in het teken stond van hun gezamenlijke project Mano A Mano. Een ronduit virtuoze Camilo, een ingenieuze Goines en een spectaculaire Hidalgo brachten de zeer volle zaal in vervoering met een flinke dosis latinjazz zoals die in heel lange tijd niet op NSJ te horen was. Met twee dikke toegiften en een super enthousiast publiek nam het trio uiteindelijke pas afscheid.