×

Concert

10 november 2017

Portico Quartet: de hang naar eenheid

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

De kleine bovenzaal van Paradiso is niet zo groot, maar misschien wel precies groot genoeg voor Portico Quartet. Het Londense viertal, welbekend bij en omarmd door Written In Music, verweeft dance-, electronic- en ambientelementen met de aardse, warme tinten van de hang en saxofoon tot een zeer herkenbare, eigen sound.

Portico Quartet 11

Portico Quartet bedeelt sinds hun tweede plaat Isla in hun composities een grote rol toe aan de electronica, en op hun meest recente album Art In The Age Of Automation is dit niet anders. Nu hun identiteitscrisis ten tijde van de Portico-periode achter de rug is, kunnen we gelukkig weer genieten van de kenmerkende hang (Keir Vine, ook toetsenist) en ook bassist Milo Fitzpatrick is terug van weggeweest.

In Paradiso bracht de band met verve een aantal van hun nieuwe nummers en gelukkig ook wat ouder werk ten gehore. Homogeniteit stond op de voorgrond; de individuele instrumenten kwamen natuurlijk wel aan bod, maar de nadruk lag toch echt op het grote geheel, het samenspel, de eenheid in de muziek. En dat deed Portico Quartet gewoon heel erg goed.

De band was lekker op dreef; we droomden dan ook heerlijk weg bij hun muzikale synergie. Toch kabbelde het soms net iets te veel, met name op zo’n driekwart van de set. Dan bleven de echte climaxen en diepe dalen achterwege en miste er wat mij betreft wat lef op het podium.

Ook jammer was het bij vlagen overdonderdende geluidsniveau en dan met name van de elektronische drums/synths/samples. Het zorgde ervoor dat ieder nummer met een bite nogal hard de zaal inknalde en daar vervolgens de boel overstemde.

Minimalistische aspecten in de composities en lange(re) opbouwen kenmerken de ‘nieuwe stijl’ van Portico Quartet. Het kwam live goed uit de verf. De samples en loops, en met name het dynamische, pulserende spel van drummer Duncan Bellamy en zijn klik met bassist Milo Fitzpatrick vielen in positieve zin op. Bellamy zat goed in zijn rol en zijn live remixes waren verfrissend en sterk.

Ook saxofonist Jack Wyllie was uitzonderlijk ‘goed bij stem’ met zijn etherische spel. Zijn saxpartijen zou ik hier en daar wel wat uitdagender willen zien. Hetzelfde geldt overigens voor Vine, want onze hanghonger mag wel wat meer worden gestild. Portico Quartet bezorgde ons een afwisselende set; fijn concert!