×

Concert

24 september 2017

Phronesis zindert in Concertgebouw

Geschreven door: Edwin Hofman

Sinds de oprichting in 2005 heeft Phronesis zich ontwikkeld tot een van de opwindendste jazztrio’s ter wereld. De albums van bassist Jasper Høiby, drummer Anton Eger en pianist Ivo Neame behoren tot de beste jazz-releases van de afgelopen jaren. Het concert in de jazz-zaal van het Concertgebouw is dan ook zo’n optreden dat je niet mag missen. Parallax, het uitstekende zesde album van Phronesis uit 2016, was wederom een bewijs van de klasse van het drietal. Opvolger The Behemoth, opgenomen met de Frankfurt Radio Big Band, met daarop een selectie uit hun fraaie discografie, was eveneens niet te versmaden.

Vanavond wordt weer snel duidelijk dat Phronesis ook live een spannende ervaring is. Anton Eger lijkt al vroeg in een muzikale extase te belanden en geeft daarmee het optreden direct extra spanning en beleving. Als hij zijn stokken opzij legt en met zijn handen gaat spelen voel je de spanning opkomen. De verwachtingen worden met een lekkere vrije hectiek door Høiby en Neame ingelost. Heerlijk, hoe die strakke, dan weer bijna orgastische drums de improviserende Neame aanjagen en vanachter zijn vleugel tot grote hoogte doen stijgen. Jasper Høiby is het stralende middelpunt die ziet dat het goed is. Zijn baspartijen zijn boeiend – zo rijk hoor je ze zelden – en ook zijn samenspel met Neame is opvallend en vooral doeltreffend.

Als Høiby’s strijkstok over de bas gaat is hij in perfecte samenspraak met de piano, toms en cymbalen en ontstaan er verrassende harmonieën, weer heel anders van sfeer en klank. Hierna steelt Eger de show weer met aanstekelijke drumpatronen, vol ragfijne percussie. Anton Neame wordt wederom opgestuwd en gaat met verhit hoofd even vol tot aan het plafond. De energie het samenspel van Phronesis zijn inderdaad van wereldklasse.

Natuurlijk is er veel ruimte voor Parallax, het laatste studioalbum. Het piano-intro van Ok Chorale komt erg goed over in de sfeerrijke, klassieke zaal. Hierna barsten de grooves los en volgt een vraag-antwoordspel met de drums dat uitmondt in een bijna-rockfinale. Steviger dan op het album laat Phronesis even beheerst als opzwepend iedereen alle hoeken van de ruimte zien.

Na de pauze komt het trio aanvankelijk iets toegankelijker voor de dag maar wat blijven de heren toch dynamisch, zo hoor je het niet vaak. Achteloos switchend maar altijd spot on. De wervelende bassolo die Høiby aflevert is een traktatie. Die ijzersterke wisselwerking en synergie blijven opvallend, zelfs voor een doorgewinterd jazzpubliek. Mooi op tijd, na een flinke dosis energie, temporiseert Phronesis met een door de strijkstok en piano gedomineerde passage die filmische, bijna neo-klassieke sferen de zaal in brengt.

Afsluiter Rabat, ook van Parallax, vormt een mooie staalkaart van vooral Høiby’s kunnen maar uiteindelijk kunnen de anderen ook los. Als trio welteverstaan; vanavond geen nutteloos gefreak. En ook geen verplicht applaus na iedere solo trouwens.

Natuurlijk moet de band terugkomen. In de toegift krijgt eenieder nog even de ruimte om te excelleren in een superenergieke golf die blijft beuken. In het fijne geweld zeilt er nog even een bekken over het podium. Een beetje spektakel mag best, zeker als de band zich al lang en breed heeft bewezen als een van de allerbeste en rijkste trio’s die de jazzpodia bevolken.

Foto: Anne-Isabelle Cador