Op de warme en zonnige zaterdag beginnen we de tweede dag van North Sea Jazz in zomerse sferen in de Congo, de altijd gezellige grote tent op het buitenterrein achter het hoofdgebouw van Ahoy. Het podium is voor Bokanté, een nieuwe creatie van Snarky Puppy’s oprichter en de man achter het label GroundUP Micheal League. Rotterdam heeft de Nederlandse primeur van Bokanté, dat staat voor uitwisseling in het Creools. Dit jaar kwam de band uit met het album Strange Circles. De naam van de band reflecteert aan wat ze doen, een uitwisseling van stijlen die variëren van bluesrock tot de folkloristische Caribische kaladja, een traditionele dans afkomstig van het eiland Guadelope, de geboorteplaats van lead zangeres Malika Tirolien. Treffend dat ze spelen in de Congo, de roots van deze dans liggen via de slavernij terug in West-Afrika, Guinea en Congo. De band bestaat uit enkele leden van Snarky Puppy: naast League zijn dat Chris McQueen, and Bob Lanzetti, beiden op gitaar. Ook zien we Jamey Haddad op percussie die onder andere Sting en Paul Simon begeleidde. League bespeelt vanavond elektrische gitaar in plaats van zijn bas. Hij is opnieuw in staat een prima team te formeren, de band staat als een huis met een heerlijke sound van afrobeat als het eerste nummer wordt ingezet. Ze stralen positivisme en enthousiasme uit. Lead zangeres Tirolien heeft overtuigende boodschappen in haar teksten en dat legt ze ook uit. ‘Just keep loving each other with an open mind for the different cultures’. Mooie start van dag twee NSJ.

Op weg naar de Hudson pikken we nog een vleugje mee van de Marinierskapel met Eric Vloeimans in de Maas, wat een bijzonder concert blijkt. In de Hudson duiken we vervolgens met ras-bassist Christian McBride en zijn New Jawn in de Neo-bop en Straight Ahead Jazz. McBride heeft maar liefst vijf bands, waarvan het Quartet New Jawn er één is. Het is een nieuw project van McBride, juni 2016 maakt hij melding van de nieuwe band op Twitter. Marcus Strickland op sax,  Josh Evans op trompet en de zeer begaafde drummer Nasheet Waits vormen deze formatie met de sympathieke en overal populaire bassist. Het zorgt er dan ook voor dat de Hudson goed gevuld zit. De productiviteit van McBride kent geen grenzen, hij speelt op meer dan 300 records en heeft bovendien enkele Grammy Awards. McBride licht met humor toe wat ‘Jawn’ betekent, want normaal gesproken weet niemand dat buiten zijn geboorteplaats Philadelphia. Het betekent eigenlijk niets, maar in Philadelphia zeggen ze Jawn! als ze even de juiste term niet kunnen vinden. Wat een heerlijke muzikanten. Met kracht en tegelijk volledig beheerst schilderen ze prachtige klank- en ritmepatronen, het publiek is er muisstil van. Formidabele solo’s van Waits en Strickland en vingervlug baswerk van McBride bij een uitvoering van Shorter’s Sightseeing. Daarna een rustige maar o zo mooie ballad geschreven door Waits met de titel Cush, met een subtiel en gevoelig thema. We kijken uit naar het eerste album van deze nieuwste creatie van McBride.

In een van de bovenzaaltjes, de Volga, speelt op hetzelfde tijdstip Dinosaur. Deze band met de jonge muzikanten Laura Jurd (trumpet), Elliot Galvin (keyboards), Conor Chaplin (bass) en Corrie Dick (drums) hebben wij al zeer hoog in het vaandel. Hun debuutalbum Together, One One belande vorig jaar hoog in onze jaarlijst en ook vandaag weten ze live weer volop indruk te maken. Wat een creativiteit en energie! Deze band verdient echt een veel groter podium!

Nog voller is het in de Hudson als na McBride artist in residence Chick Corea zijn tweede optreden geeft op dit festival. Deze keer met banjospeler Belá Fleck. De samenwerking tussen de veelzijdige en één van de meest bekende jazzpianisten en Fleck dateert van de ‘90er jaren, zo vertelt Corea ons onlangs in een interview vertelde. Samen brachten ze in 2015 het dubbelalbum Two uit, met maar liefst 20 nummers met deze ongewone, maar o zo goed klinkende combinatie van piano en banjo. Het duo begint volledig ontspannen en ongedwongen met improvisaties waarbij ze elkaar met humor uitdagen om motiefjes uit te werken. Het zijn beiden meesters op hun eigen instrument, wat je kunt zien en voelen met het gemak en de souplesse waarmee ze optreden. Nummers volgen met mooi uitgewerkte harmonieën, fijne, warme melodieën door Corea en heerlijk spel van Fleck. Met Childrensong Nr. 6 horen we Fleck met een thema dat doet denken aan Ierse volksliederen, terwijl Corea latin motieven speelt op de vleugel, wonderlijke en mooie combinatie. Het klinkt speels en ze hebben zichtbaar lol om met elkaar te spelen. Het nummer Juno componeerde Felck voor zijn zoon toen hij wachtend op een vliegveld op weg naar huis zijn geboorte moest missen. Een en al vrolijkheid straalt het stuk uit, maar niet alleen het stuk, het is een genot om het duo enthousiast, met humor en plezier zó ontspannen te zien spelen.

North Sea Jazz betekent het maken van keuzes met veel te veel podia en zalen, waar favoriete artiesten vaak tegelijk op verschillende plekken optreden. Rap van de Hudson naar Madeira boven in Ahoy pikken we nog een stuk mee van twee grote Europese virtuozen op trompet: Tomasz Stańko en Enrico Rava. De Pool Stańko, dit jaar 75, is één van de nestors van de moderne Europese jazz en heeft geweldige werk uitgebracht. Hij staat bekend als de eerste vertolker van de free jazz in Europa, begin ‘60er jaren. Zijn Italiaanse kompaan, die twee jaar ouder is, speelt ook in de scene van de freejazz en heeft diverse prijzen op zijn naam staan. Ze spelen vanavond samen in een kwintet. Mooi opgebouwde thema’s, subtiel samenspel tussen de twee grootmeesters, delicaat maar ook dynamisch met krachtige en meeslepende solo’s in de Madeira, waar elke vierkante meter, ook op de grond zonder zitplaatsen, bezet is. Dit is de jazz waar Paul Acket blij mee was, wie weet luister hij mee van boven. De klanken en het timbre die Stanko en Rava produceren raken elke muzikale snaar in je, onbemiddeld zonder effectbejag, ingetogen en expressief tegelijk.

We sluiten de tweede avond af met de gelegenheidsformatie Woman to Woman! En dat is womanpower, onder leiding van de pianiste en componiste Renee Rosnes. Met verder Cécile McLorin Salvant (vocals), Anat Cohen (clarinet), Tineke Postma (saxophone), Melissa Aldana (tenor saxophone), Ingrid Jensen (trumpet), Noriko Ueda (double bass) en Allison Miller (drums). Wat een band! Fantastische swing en heerlijk om te zien, deze acht vrouwen die tegelijk een statement maken naar de overwegende mannencultuur in de jazzscene. Ze spelen een veelzijdig repertoire, dat meteen een ode is aan de jazzgeschiedenis. Afwisselende samenstelling en afwisselende solo’s vullen de set. De virtuoze Anat Cohen, zus van trompettist Avishai springt er bovenuit in de blazerssectie. Geweldige solo’s, waarin je de invloed hoort van de Klezmer muziek uit haar geboorteland Israel, met mooie mimiek vol expressie en emotie in haar body language. En wat een enthousiasme straalt ze uit! De vocale nummers zijn ook geweldig, met de haarzuivere stem van Cécile McLorin Savant. De dames gaan helemaal los met United van Shorter – hij was zelf gisteren op het festival – met de vier blazers samen, waaronder Tineke Postma en het prachtig drumwerk van Miller. Een topper op dag twee van North Sea Jazz 2017!