Orchestra Nazionale Della Luna werd in 2015 opgericht onder impuls van Manuel Hermia (saxofoon, fluit, bansuri) en Kari Ikonen (piano, moog) en heeft ook bassist Sébastien Boisseau en de alomtegenwoordige drummer Teun Verbruggen (Drifter, Bureau Of Atomic Tourism,..) in de rangen zitten. Een geweldig kwartet met een al even geweldig debuut onder de arm.

Het is vooral de interactie tussen Hermia en Ikonen die mee aan de basis ligt van dit Orchestra Nazionale Della Luna : Ikonen is met maar liefst vijf van de negen composities erg aanwezig, de overige vier zijn afkomstig van Hermia. Die werkt net als Ikonen continu met de meest uiteenlopende namen samen en is naast een begenadigd improvisator ook bij uitstek een kenner/liefhebber van niet-Westerse muziek (Indiase, Arabische muziekjes). Hij ontwikkelde onder meer een eigen muzikale theorie die hij als ‘rajazz’ (een kruising van raga en jazz) beschrijft en is betrokken bij de meest uiteenlopende muzikale projecten (o.a. Slang, Afrid Majid Bekkas,..).

Na een eerste paar beluisteringen valt op dat de muziek van dit naar eigen zeggen bijzonder snel populair geworden maanorkest erg gevarieerd klinkt. Er zijn bijzonder drukke, grootstedelijke passages – vooral aan het begin van het album – maar even goed neemt dit kwartet je mee op reis doorheen jazz, rock en electronica naar intiemer werk. Fascinerend ook hoe deze muzikanten elkaar vinden en aanvullen. Want het is net dat wat dit kwartet mee dankzij een geweldige ritmesectie voor elkaar krijgt.

En zo krijgen we een hoogst origineel geluid en dito benadering dat mijlenver afstaat van all things mainstream, maar waaraan avontuurlijke jazzfans een lekker stevige brok aan hebben. Het album, dat door de ruimschoots ervaren geluidsingenieur Rudy Coclet (Arno, Sharko, Mud Flow,..) in de Brusselse Rising Sun Studios op band werd gezwierd, teert op creatie, op een gezamenlijke zoektocht die soms heel erg inventieve momenten kent.

Het begint al bij de korte opener Itämerengue. Die kondigt het kwartet aan en brengt meteen een erg drukke, avantgardistische sound in stelling. Een klein opwarmertje, een amuse-gueule zeg maar, want met composities als Karibou en het onder meer door zijn spacefunkinterventie erg bijzondere The Truth – goed voor een heus hoogtepunt – krijgen we gaandeweg net iets meer nuance en subtiel spel te horen. En toch bruist het van speelse energie (bijvoorbeeld het wilde, chaotische, echt alle kanten tegelijkertijd opgaande en deels op improvisatie terende Anastasia Anastaa Sian) en regelmatig duiken er erg onconventionele geluiden op. Desalniettemin is er bijzonder veel afwisseling en is dit debuut vooral het resultaat van een groepsmatige aanpak, waarbij iedere muzikant evenveel bijdraagt.

Het duurt even, maar het is heerlijk verdwalen in de wereld van Orchestra Nazionale Della Luna, net ook omdat je haast continu van de ene verrassing in de andere rolt. Neem het betoverend fluitwerk aan de intro van Luna 17 B bijvoorbeeld. Die klinkt intiem en dromerig, maar is slechts de voorbode van een heerlijk lange, zachtjes uitwaaierende track. En met composities als First Visions en Nostalgie D’Un Absolu (pracht van een titel!) raakt de groep rechtstreeks hart en ziel van jazzfans.

Op het einde gaat de bende nog eens voluit in het dik tien minuten durende Begemot, een track die het allerbeste inhoudt voor de aankomende concertreeks – en het door Kari Ikonen gepende Ankkuri krijgt de eer om dit album erg fraai af te sluiten.