Terwijl iets verderop in de Lotto Arena de Antwerpse rockgroep dEUS met een greatest hits set afscheid nam van gitarist Mauro Pawlowski, trotseerden wij de koude, winterse buien en togen naar de immer warme en gezellige Rataplan om er het duo De Groote – Faes aan het werk te zien. Zij presenteerden er hun nieuwe album Symphony For Two Little Boys voor een goed gevulde zaal. Het duo leverde een knappe set in twee stukken, vol huiselijke warmte en sfeer.

Het duo trad aan zonder trompettist Dave Douglas, die op een drietal nummers op het nieuwe album meespeelt. Gelukkig verhinderde het de muzikale pret helemaal niet, want ook zonder Douglas stond het duo er. 1 contrabas, 1 elektrische gitaar ; meer hadden De Groote-Faes niet nodig om er een geweldige avond van te maken.

Al van bij de opener Ballade Mignonne viel de chemie tussen beide muzikanten op, hoe zij elkaar blindelings aanvoelden. Daarbij was op te merken dat in vergelijking met het album het live allemaal net ietsje ruiger mocht, wat wilder en vuiler ook. En qua presentatie lieten we ons meer dan gewillig entertainen door de grappen en grollen van gitarist De Groote.

Tien jaar staat het duo op de planken en met Symphony For Two Little Boys presenteerden ze hun derde album als duo. Na het aan Bach opgedragen Bastien kregen we onder meer Fermeture te horen, een compositie die qua gitaarspel onder meer Marc Ribot (eerder dan Bill Frisell misschien) in herinnering bracht en zo aanleunde bij de geluidswereld van wereldcombo Dans Dans.

Iets verderop was het tijd voor een walsje. La Valse Du Coeur Brisé klonk als een brekend hart op muziek gezet. De grote aantrekkingskracht van hun optreden schuilde in de manier waarop ze enerzijds soms tegen elkaar opspeelden, maar anderzijds op andere momenten elkaar de nodige ruimte lieten zodat er memorabele solospots te horen waren.

Slechts in duo (bas, gitaar) traden ze aan, waardoor je soms het percussieve wel miste. Dat euvel losten De Groote – Faes op door naar het einde van de 1e set meer uptempo songs te spelen. Al waren er ook momenten zoals Endormi, dat ludiek werd aangekondigd als het ideale moment voor publieksparticipatie, waarin een lui en log gitaarriffje aan een invallende bas gekoppeld werd.

Verderop hoorden we soms ook muzikaal experiment zoals het donkere, door stevig gitaarwerk opgetuigde La Bataille waarin we iets van DAAU en een geluidsmaniak als John Zorn meenden te herkennen. En met het speelse, aan vroege Beatles herinnerende Help (I Need It) – een van de weinige composities met zang – beëindigde de groep haar eerste set en nam het duo een korte break “om de innerlijke mens te versterken”.

De 2de set werd geopend met Nieuwe Wereld Symfonie, een compositie van Faes die zijn contrabas in een heerlijke, poëtisch mooie solo haast deed zingen en ons deed denken aan een lief die uitkijkt op de oneindige zee.

Een verstild moment, dat opgevolgd werd door een wat rommeliger gespeeld Cascamorra Blues. Iets minder focus, iets minder scherpte, zo noteerden we in ons notaboekje. Maar : De Eenzame Treurwilg, een titel die hen aangereikt werd door een pientere tienjarige, maakte dat weer snel helemaal goed. En met Les Lunes, waarin De Groote als een lichtdronken Neil Young losjes uit de pols zijn gitaar behandelde, hadden ze een kosmisch moment van gelukzaligheid te pakken. Ze misten Douglas best wel, zo lieten ze verstaan. Maar dat deed helemaal geen afbreuk aan hun prestatie. Aan het einde van hun tweedeset kregen we nog een prachtig, haast filmisch Le Métropolitain te horen.

Dat leidde ons tot de onverbiddelijke conclusie dat het een erg geslaagde avond was in de Rataplan. Een ontwapenend mooi concert dat het vooral moest hebben van intimiteit en artistieke integriteit.