Fluitiste Nicole Mitchell brengt op Mandorla Awakening II/ Emerging Worlds een spiritueel jazzalbum. Aan de basis van het album ligt science fiction, maar zoals dat dan gaat overtreft de realiteit vaak de fictie.

Tsja, je zou kunnen opwerpen dat dit weeral zo’n zwaar op de hand liggend conceptalbum is: in 2099, na het uiteenvallen van de wereld, ontstaat er een op gelijkheid gebaseerde samenleving op het obscure eiland Mandorla in de Atlantische oceaan. De inwoners van het eiland communiceren er direct met “The Source”. Een koppel komt toevallig op het eiland terecht. We durven er ons hand om verwedden dat de marketingploeg op die bewuste vergadering wel wat koffie aangesleurd moet hebben. Maar, en daar gaat het dan om, de storyline staat niet in de weg van de muziek. Integendeel, ze versterkt net de humane boodschap.

Op het album is Mitchell bandleider, al duikt er een wat hertimmerde configuratie op inzake bezetting. Muzikaal sluit ze met haar door spiritualisme geïnfecteerde jazz aan op eerdere albums en ook thematisch is er een zekere continuïteit. Samen met haar Black Earth Ensemble, met onder meer celliste en banjospeelster Tomeka Reid in de rangen (check Dance Of Many Hands), weet Mitchell hoe ze exotische instrumenten zoals de shakuhachi – een bamboefluit, de shamisen (een driesnarige luitvariant) en taiko (drum) van Tatsu Aoki) met moderne technologie (electronics) kan verzoenen.

In zekere zin is dit een door het MCA (Museum Of Contemporary Art) in Chicago gefinancierde en ondersteunde release. Toch slaagt Mitchell erin om via het wat bevreemdende verhaal heel universele thema’s en spirituele vragen (onze oorsprong, communicatie,..) met elkaar te verbinden.

Dat wordt gelijk al duidelijk met de donkere, mysterieuze opener Egoes War waarin vooral de resonantie prominent naar voren geschoven wordt. Gaandeweg wordt de klank van de gongs en de metalen percussie aangedikt tot een ritme ontstaat, waarna zowel Mitchell (fluit), een verdwaalde gitaarlijn en de bas van Aoki erbij komen.

Het album neemt een wat trage aanloop, maar dat verhoogt de spanning. Er wordt danig geïmproviseerd, al doet de klank vooral bevreemdend aan. Ook verderop, onder meer tijdens het erop volgende Sub Mission wordt duidelijk dat experiment deel uit maakt van dit verhaal.

Vooral in het tweede luik duiken er af en toe ook teksten en vocals op, onder meer tijdens Staircase Struggle, Shiny Divider en afsluiter Timewrap wat de luisteraar net iets meer grip geeft op dit grillig mengsel van science fiction en jazz-spiritualisme. Het is een boeiende trip die Mitchell en co serveren, maar toch kan niet echt gesteld worden dat dit toegankelijk is. Met andere woorden : je moet er wel een beetje moeite voor doen. Maar kijk, daar zijn we niet vies van en hopen van u hetzelfde. Het maakt het genot van de ontdekking er alleen maar mooier op.