Juist op trompet-gebied is de afgelopen 15 jaar heel veel gebeurd. Het wemelt dan ook van geavanceerde trompettisten die allemaal meer of minder systematisch hun eigen ding doen en waarvan een aantal – om verschillende redenen – eruit steekt*. Wooley is zeker een geprofileerde musicus. Het leidt tot het gooien met allerlei suggestieve overtreffende quotes zonder dat daarbij zijn muziek duidelijk wordt.

Wooley is iemand die niet alleen in het gehele spectrum van klank geïnteresseerd is, maar daarmee voortdurend ook voortvarend in uitvoering en componerend aan het werk is. Hij opereert daarbij tussen uitersten. Enerzijds aan de kant van gecanoniseerde vormen in de jazz en anderzijds het radikaal oprekken, overschrijden en uitdiepen van het bereik van zijn instrument, de trompet. Voorbeeld van het laatste zijn o.m. wat hij in Trumpet & Drums of zijn samenwerking met slagwerker Paul Lytton doet en meer. Een voorbeeld van het eerste is zijn quintet met rietblazer Josh Sinton (bas-klarinet, baritone-sax), tuba-speler Dan Peck en de ritme-sectie van vibrafonist Matt Moran, bassist Eivind Opsvik en slagwerker Harris Eisenstadt. Het is niet alleen bezetting waar je veel mee kunt. Ze lijkt ook nog verbluffend op de bezetting waarmee Eric Dolphy (in 1964) zijn invloedrijk opus Out To Lunch opnam**.

De 8 stukken maken gebruik van allerlei eenvoudige basis-motieven (tot en met reclame-deuntjes toe) en klinken op het eerste gehoor allemaal verradelijk vertrouwd en toegankelijk maar dan! Ze belanden geenzins in allerlei overtreffende mælstromen van betrokken instrumentalisten. Het lijkt meer op een magisch puppet theatre waar het beeld van simple vertrouwde bewegingen ineens kantelt, tuimelt, iets vreemds krijgt om onverhoeds in het volgende vertrouwde huppel-dansje te belanden. De muziek krijgt daardoor een magisch-surrealistische lading zoals bijvoorbeeld in het geheimzinnig stralende My story, My Story met zijn buitenaards trompet-solo. Het is muziek die haar vorm altijd een beetje verdekt houdt maar zoals in My Story, My Story en andere stukken doortrokken is van een sterke blues-feel. Het heeft in veel stukken ook iets weg van eigentijdse gecomponeerde muziek waarbij het op mysterieuze wijze dooorgaand zowel de verbinding met jazzvormen houdt en vooraal een jazz-feel heeft. Maar het is duidelijk niet de tinkelrinkel waar het op het eerste moement op lijkt. Wooley lijkt de bijzondere overgangen en fascinerende verbindingen vanaf een wel gekozen plek op de heuvel in gang te kunnen zetten. In het afsluitende A Million Billion BTUs komt op deze wijze de baritone van Josh Sinton in volle pracht uit de oergrond te voorschijn en laat zich door Wooley’s trompet aanvuren. De wisselwerking van marionet-modus en hete drift werkt in dit sextet wonderbaarlijk goed en met blijvend verbluffend effect (als bij geen ander ensemble).

Nate Wooley speelt met dit sextet tijdens zijn Europa-tournee op woensdag, 19 maart in het Bimhuis (double bill met een solo-concert van pianist Craig Taborn) en op donderdag, 20 maart, in Lantaren/Venster in Rotterdam.

Wooley komt in 2014 nog met muziek voor twee nieuwe groepen: Battle Pieces with Sylvie Courvoisier, Ingrid Laubrock en Matt Moran (première op Anthony Braxton’s 2014 Tri-centric Festival) en double trio Argonautica featuring Ron Miles, Cory Smythe, Jozef Dumoulin, Rudy Royston en Gerald Cleaver in Roulette.

De nieuwste aflevering van Wooley’s online-magazine SOUNDAMERICAN is besteed aan de simple vraag: Wat is Jazz…? Uitingen van diverse musici tot deze thematiek!

* Het zou interessant zijn een keer een lijst met namen en karakteristieken te maken. Dat zou nuttig zijn om tegenwicht te bieden aan het wekelijks opnieuw uitroepen van het unieke genie op trompet.

** Met de achtienjarige drummer Tony Williams, Freddie Hubbard op trompet, Bobby Hutcherson op vibrafoon en Richard Davis op bas.