×

Concert

21 mei 2018

Muzikale avonturen op Moers Festival 2018

Geschreven door: Wouter Schenk

• fotografie door Wouter Schenk

De 47ste editie van Moers Festival staat weer bol van de muzikale avonturen. Het hippe festival in Moers, niet zo ver over de grens tussen Venlo en Duisburg, staat altijd garant voor verkenningen over de grenzen van de meer traditionele muziekstromen. Reden waarom het altijd spannend en leuk is om dit festival te bezoeken. Met volop artiesten, bands en stijlen om te ontdekken. WiM is erbij op de startdag, vrijdag 18 mei voor Pinksteren en op Pinksterzondag 20 mei.

Op de vrijdag beginnen we om de MainStage met Talibam! Een keyboard – drums duo dat bestaat uit Matt Mottel (toetsen) en Kevin Shea (drums), voor deze set uitgebreid met Matt Nelson op tenorsax en Ron Stabinsky op piano. De heren uit de USA spelen geheel in het donker. Dat maakt het voor de fotografen in de evenementenhal in Moers lastig en zijn er technische trucjes nodig om iets van het optreden vast te leggen op beeldmateriaal. Het kwartet speelt het project Hard Vibe, een album uit 2017 met twee stukken Infinite Hard Vibe Pt. 1 en Infinite Hard Vibe Pt. 2. Beide stukken van elk zo’n 30 minuten worden vanavond ten gehore gebracht. Het werk bestaat uit een redelijk eenvoudig thema dat zich telkens herhaalt, waarbij er regelmatig getransponeerd wordt naar een hogere toonladder met een opbouw van de spanning en de intensiteit van solo’s en variaties op het thema. Het is Psycho-Jazz met een repetitieve karakter waarbij je ondanks het stevige volume gauw wegdroomt. Of zoals andere bezoekers in het publiek in trans-minimalistische dans geraken. Talibam! is artist in residence dit jaar in Moers. Dat betekent dat ze nog in enkele andere sets terugkomen op het vierdaagse festival.

Het applaus voor Talibam! is nog niet teneinde als CP Unit, ook afkomstig uit de States, op het kleine podium tegenover de main stage de eerste noten inzetten. In Moers hoef je je dus nooit te vervelen. De meeste sets sluiten in de hal naadloos op elkaar aan en bovendien is het goed toeven op de grote hippie markt op het buitenterrein, waar ook nog een buitenpodium is te vinden in een gezellige en buitengewoon ontspannen atmosfeer, die aan de ’70’s doet denken. CP Unit wordt geleid door alt saxofonist en composer Chris Pitsiokos, die de lyriek van het American Songbook verbindt met extreme rock en de abstracte eigentijdse muziek. Het kwartet bestaat verder uit Sam Lisabeth op gitaar, Henry Fraser op bas en Jason Nazary op drums. De artiesten maken eveneens gebruik van de nodige electronica hetgeen leidt tot een onheilspellende sound met enorm snelle en expressieve solo’s die heel abstract overkomen. Net als je een thema begint te ontdekken verwordt de muziek snel tot een explosie van klanken en ritmes van een avant garde karakter. Niet gemakkelijk toegankelijk, maar wel vol wonderlijke frases, is het werk van dit viertal uit New York.

Efterklang and B.O.X.Van een geheel andere orde, en dat is nou het mooie van Moers met al die veelzijdigheid, is de volgende act op de main stage met het Deense Efterklang die samen optreden met Belgische muziekcollectief B.O.X., dat staat voor Baroque Orchestration X uit Antwerpen. De mannen van Efterklang kennen elkaar al vanaf hun kinderjaren en verwezenlijken in Kopenhagen hun muzikale dromen. Het zijn Mads Brauer, electronica, synthesizer, Caspar Clausen, zang en Rasmus Stolberg op bas. Het trio heeft al een behoorlijke lijst aan projecten en samenwerkingen op hun naam staan. In 2016 brachten ze het album Leaves – The Colour of falling uit, samen met Karsten Fundal. B.O.X. bestaat uit Jon Birdsong (cornetto), Marleen Leicher (cornetto), Ira Givol (viola da gamba), Pieter Theuns (theorbo), Brice Sailly (cimbaal, Orgel) en Jutta Troch (barok harp). Een illustere bezetting die we niet gewend zijn in de scene van de jazz en geïmproviseerde muziek. Maar dat maakt het des te interessanter. Efterklang speelt vanavond pas voor de tweede maal met B.O.X., dus het is net geen primeur die Moers heeft. Het eerste gezamenlijke optreden was in januari in Antwerpen.

Het werk dat dit gezelschap produceert is betoverend. Soundscape’s neer gezet door Brauer versmelten moeiteloos met de barokke klanken van B.O.X. waarbij de zang van Clausen het geheel in een perfecte en wonderlijke balans brengt van oud & nieuw. Het optreden staat in contrast met de eerdere acts door de rust die het uitstraalt. Het is ook muisstil in de hal, waar het publiek wordt getrakteerd op een contemplatieve sfeer. Bij het laatste stuk wordt de bune gevuld met een koor dat met prachtige zang het geheel nog completer maakt. Het zorgt voor een sfeer van bezinning en verinnerlijking. De koorleden verlaten al zingend, met prachtige diepe klanken het podium af en de zaal in, waarna het geluid verstomd, het publiek in stilte achterlatend.

Josephine BodeNa dit geweldige optreden is het de beurt aan Josephine Bode (fluit), die samen met collega fluitist Dodo Kis en – The Bad Plus – pianist Ethan Iverson acte de présence geeft. Bode komt uit Amsterdam en is dit jaar improviser in residence. Ze initieert vanuit die rol exclusieve projecten en zo nodigde ze voor dit optreden Iverson en Kis uit, om een muzikale dialoog aan te gaan die maar liefst 50 minuten duurt. Iverson zet in met een klassiek getint thema. Bode en Kis hebben een heel arsenaal aan blokfluiten uitgestald, van klein naar groot. Ze gaan het muzikale gesprek aan met Iverson en dat leidt tot een verrassend resultaat waarin je alles kunt horen. Fantasierijke frases die de ene keer frivool klinken, alsof het vogels zijn die zingen in het mooie voorjaar en de andere keer verstilde gedeelten met donkere klanken die je diep raken. De improvisaties bewegen zich tussen klassiek klinkende harmonieën en meer op jazz gebaseerde akkoorden. Een lust om naar te luisteren.

Hierna is het even pauze voor een rigoureuze ombouw op het hoofdpodium, waar aan het eind van de avond Nate Wooley (trompet) verwacht wordt met een heel orkest en zijn project Seven Storey Mountain V. Dit is uitgebracht op een gelijknamig album in 2016. Het orkest bestaat uit 17 man en heeft een bijzondere bezetting met blazers, twee drumsets, vibrafoon, violen en een flinke dosis electronica. Wooley is geen onbekende in de jazz, improvisatie, noise en avant-garde scene uit New York. Het stuk is heel indrukwekkend en van symfonische proporties. Het begint met een indringende intro waarin de blazers de toon zetten. Vervolgens verstilt het wanneer Wooley, die in het midden op een prominente plek op de voorgrond zit een soundscape neerzet met allerlei effecten. Hij blaast in zijn trompet zonder mondstuk, waarbij electronica zorgt voor mystieke en abstracte effecten terwijl de ritme sectie – met een hoogtonig belletje – zorgt voor het langzaam voortschrijdende tempo. Synthesizer klanken maken het geheel compleet. Klank collages volgen elkaar op en manifesteren zich met een grote intensiteit. Als Wooley zelf een muzikale pauze heeft, valt het op hoe hij zacht heen en weer wiegend, meditatief en super geconcentreerd op het podium zit. Dit werk van Wooley wordt door kenners niet zelden betiteld als de moderne Mahler en laat diepe indruk achter bij het verwonderde publiek. Een mooi einde van de vrijdag in Moers.