Als je de tweede dag van een festival met een lunchconcert met het pianoduo Mendoza/Van Haegenborgh begint heb je lef. Sowieso hebben ze in België lef, want dit duo, dat Johann Sebastian Bach als grote liefde kent en de lekker dwarse herinterpretaties van György Kurtág als leidraad, werd ook gevraagd voor de zo fameuze Jazzlab series.

Met Christian Mendoza vanuit de jazz en Heleen van Haegenborgh vanuit het klassiek, dan weer met vier handen op de vleugel dan weer Van Haegenborgh, geluideffecten makend achter de staande kleine piano, brengen ze een bezwerende set die al helemaal op dit tijdstip (12.30) de oren meer dan prikkelde. Reeds vorig jaar vastgelegd op het album Copper klonk het duo live nog uitdagender, dwarser en dan weer prachtig melodieus. Absolute aanrader om dit weergaloze duo live te gaan zien. Meer Jazzlab data staan klaar.

De tweede avond van Brussels Jazz begon al net zo overweldigend met Jasper Høiby’s Fellow Creatures dat met nieuwe drummer Jon Scott op drums aantreedt. Scott en Høiby kennen elkaar vanuit de jaren met Kairos 4tet, de band rond saxofonist Adam Waldman. De match tussen Høiby en Scott is en blijft enerverend en met Scott erbij hebben de Fellow Creatures meer drive gekregen. De geweldige pianist Will Barry sluit daar steeds naadloos op aan. Wat een fantastisch muzikant is dat ook ook. Hij blijft de grote ontdekking binnen de band met steeds weer fascinerend spel.

Maar ook het spel van saxofonist Mark Lockhard en trompettiste Laura Jurd is onmiskenbaar in het bandgeluid. Ze maken het compleet. Nog weinig nieuwe composities binnen de set helaas (het wordt echt tijd voor een volgend album…) maar voor vanavond en het frisse publiek absoluut geen probleem natuurlijk. Altijd fijn om de composities van eersteling Fellow Creatures weer eens live te horen en vooral in deze nieuwe samenstelling. De band begint nog wat teruggetrokken maar na een aantal songs is de spanning eraf en wordt het een groot jazzfeest. Prachtig begin van de avond!

In de grote zaal was het daarna drumlegende Tony Allen die met zijn band voor een uitverkochte grote zaal mocht concerteren. Allen, bekend geworden als drummer in de band van Fela Kuti, speelt nog maar weinig afrobeat. Hij heeft zich de laatste jaren steeds vollediger op de jazz gericht, met jazzlegende Art Blakey in het bijzonder. Het leverde een vreugdevol concert op. Net als Archie Shepp op de eerste avond heeft ook Tony Allen een leeftijd bereikt waarop je geen grote verrassingen meer kan en mag verwachten. Met 78 jaar zitten de meeste mensen toch ergens anders op de vrijdagavond als dat ze op het grote podium van Flagey staan natuurlijk.

Zoals ook de avond ervoor bij Shepp zijn de muzikanten in zijn band vervangbaar, het draait om Allen. Dat is prima, zolang ze een feestje bouwen waar het publiek op hoopt. Vooral door het trio blazers pakt de muziek op. Al is het grappig om te merken dat als die soleren Allen de solo niet mee helpt opbouwen maar onverdroten zijn eigen spel blijft spelen, zelfs er dwars tegen in lijkt te gaan. De bassist en vooral de pianist duwen daar niet op aan dus is het aan de blazers de vaart te geven, en dat doen ze. En naarmate het optreden vordert krijgt ook Allen de geest en krijgt zijn drumwerk weer een die vaart die we zo van hem kennen.

In de lobby is het daarna weer de toekomst die ons tegemoet komt. Het Noorse Rohey, een van de meest veelbelovende Europese bands van dit moment, maakt wel heel erg duidelijk dat er ernstig rekening met hun gehouden moet worden. Net zoals op Mondriaan Jazz een aantal maanden terug maakte de band binnen een festivalopzet duidelijk dat ze publiek vasthouden en veroveren. Natuurlijk is dat voor een groot gedeelte te danken aan zangeres Rohey Taalah; haar geweldige stem en innemende podiumpersoonlijkheid doen gelijk de aandacht trekken.

Maar wat zijn Ivan Blomqvist, niet alleen een geweldig inventieve toetsenman maar ook componist van alle muziek van de band, bassist Kristian B. Jacobsen en drummer Henrik Lødøen geweldige muzikanten. De complexe songstructuren worden met zoveel passie en drive uitgevoerd en de zang met zoveel emotie overgoten dat je gewoonweg niet aan Rohey voorbij kunt. Nog maar één album (het ijzersterke A Million Things) uit en dan al zo knallen, het is maar weinige bands gegeven. Kan niet wachten tot hun tweede album uit gaat komen, al schijnen we nog tot het najaar te moeten wachten…

Foto: Olivier Lestoquoit