Michiel Borstlap is al lang niet meer die veelbelovende pianist, maar behoort hij inmiddels tot één van de boegbeelden van de Nederlandse jazz. En is hij in de loop van de jaren uitgegroeid tot een veelzijdig talent, die met het grootste gemak ingewikkelde standards uit zijn vingers tovert, maar zijn hand ook niet omdraait om op de jaarlijkse borrel van de plaatselijke Rotaryclub met nietszeggend gepingel de avond vol te pielen. Ook gerenommeerde jazzmuzikanten ontkomen niet aan: schnabbelen as usual.

Borstlap’s carrière begon in de jaren ’90 in en om de spelonken van het Bim-huis in Amsterdam en dat betekende dus vooral serieuze jazz en vooral zo ver mogelijk weg blijven van crossovers met andere stijlvarianten. Maar nadat hij met Memory Of Enchantment zijn status met allerlei pretentieuze prijzen hard had gemaakt en zijn talent ook in het buitenland niet onopgemerkt bleef, werd hij meer en meer een bekend figuur. En kon hij een steeds breder publiek bereiken en vooral ook aanboren. Dat betekende ook verbreding van zijn muzikale spectrum. Dat ging gepaard door naast akoestisch ook elektrisch te gaan. Borstlap was echter gewiekst genoeg om de jazzelite niet meteen tegen de haren in te strijken door de jazz te verraden, want zo kijkt een een deel van dat old boy’s jazznetwerk toch vaak tegen dergelijke uitstapjes aan.

Borstlap’s flirt met de electriek werd ingeluid met een album vol Weather Report composities en een gelegenheidsband met onder andere Jimmy Haslip van de Yellowjackets. De fusion verkende hij met de gelegenheidsband White House, waar één album mee werd gemaakt. Die muzikale verbreding beviel de pianist en bleef hij hiermee experimenteren. Per slot van rekening moet er ook brood op de plank komen.

Borstlap’s discografie laat door de loop van de jaren daardoor een steeds groter wordende diversiteit zien en werd het eigenlijk steeds onduidelijker waar de toetsenist nu eigenlijk precies voor staat. Hip en toegankelijk getokkel op Eldorado, steriele pianomuziek op Solo 2010 en dance op Gramercy Park, maar tegelijkertijd ook serieus bezig zijn op Monk, zijn interpretatie van Thelonius Monk composities. Bij iedere nieuwe Borstlap-release is het dan ook maar weer de vraag voor welk format hij nu weer gekozen heeft.

88 verschijnt redelijk kort op het in 2011 verschenen Blue (Songs From Father To Daughter) en kiest de Matthijs Nieuwkerk van de jazz op dit album voor de klassieke triobezetting van toetsen, bas en slagwerk. Na twee albums vol solo piano werd het weer eens tijd om het grotere publiek weer eens te gaan bedienen en de bezetting uit te breiden. Ook steekt Borstlap zijn Fender Rhodes weer eens in het stopcontact en is dat instrument ook al bevorderlijk voor de toegankelijkheid van de muziek.

Op 88 zijn tien composities te vinden die zonder uitzondering allemaal goed in het gehoor liggen. Niet te moeilijk, maar ook niet gemakzuchtige muzak en vooral voorbeeldig gespeeld. Elektrisch wordt afgewisseld met akoestisch en dat geeft 88 enige lucht. Borstlap soleert er lustig op los, maar het blijft allemaal binnen de perken en ontaardt niet in egotripperij. En anders zorgt de ritmesectie er wel voor dat het niet stuurloos wordt en alle kanten gaat uitwaaieren. De opener Cherish Your Sunshine laat dit goed horen: alhoewel het tempo hoog ligt en er kwistig met noten wordt gestrooid, is het een goed verteerbare en te volgen compositie door de herkenbaarheid van de structuur van het nummer. Vooral voor mensen die niet dagelijks met jazz bezig zijn is dit een belangrijk gegeven.

Wanneer Borstlap zijn Fender Rhodes tevoorschijn haalt en Boudewijn Lucas zijn elektrische bas omhangt, wordt de jazz al snel fusion en klinkt het toegankelijker, zoals in Lexington. Verderop het album is Memories Of Enchantment te vinden, een compositie die de afgelopen jaren al in allerlei gedaantes is verschenen, maar deze versie voor piano, bass, drums, gitaar en trompet is nog niet eerder gehoord. En klinkt deze compositie weer fris en als nieuw en kan het het zoveelste leven in gaan. Een ander hoogtepunt op 88 is Live DJ, waarin Borstlap achter de Fender Rhodes kruipt. De baslijn doet in de verste verte denken aan In A Silent Way van Miles Davis en is door die repeterende groove een hele strakke track en is het één van de beste nummers van het album. Ook de akoestische en lang uitgesponnen afsluiter Just One Of Those Things behoort tot de hoogtepunten op 88 vanwege de soepel drummende Kooger, die het nummer een authentieke swing geeft.

Met 88 blijft Michiel Borstlap zijn sterke positie handhaven. Alhoewel de vorm de afgelopen jaren steeds belangrijker is geworden en de pianist de grens van heel veel ijdeltuiterij bijna aan het bereiken is, wordt dit vooralsnog voldoende gecompenseerd door zijn muziek. Ook in de jazz en aanverwante muziek is imago belangrijk, maar draait het toch vooral om het muzikale spel. En Borstlap weet hoeveel verpakking hij daardoor nog kan hebben. Voorlopig hoeft de jazzpolitie hem daarom nog niet terug te fluiten.