×

Concert

15 mei 2017

Jazz à Liège 2017

Memorabel Fred Hersch Trio verovert Jazz à Liège

Geschreven door: Dick Hovenga

De zaterdagavond van het driedaagse Jazz à Liège was zonder enige twijfel voor de legendarische pianist Fred Hersch en zijn geweldige trio. Ze gaven een concert dat niet alleen tot het beste van het festival gerekend mocht worden maar ook tot één de beste jazzconcerten van dit jaar.

Een laatste festivalavond op de zaterdag, dat vereist een gevarieerd programma. En dat gebeurde. In Reflektor speelde Eric Legnini met zijn band. Na een straffe start met een lekkere funky original, waarbij nog eens duidelijk werd wat voor een heerlijk spel Legnini in huis heeft vlakte het met de komst van zangeres Natalie Williams wat af. Niet dat ze een slechte stem heeft, dat zeker niet. Maar de songs die ze speelden hadden gewoonweg niet zoveel zeggingskracht. Een optreden voor een publiek met een wat luchtiger jazzgevoel dus.

Dan was het optreden van het trio van contrabassist Marcus Varela van een heel ander en echt jazzkaliber. Met een sterrenbezetting, met naast Varela, Tony Tixier op piano, de legendarische Billy Hart op drums en de jonge saxofonist Logan Richardson op het podium kon het optreden natuurlijk nooit echt mis gaan.

Het werd uiteindelijk een vermakelijk edoch vooral gedegen optreden van getalenteerde muzikanten die allen hun kans binnen de composities pakten om te laten horen waarom ze zo belangrijk binnen de jazz zijn. Met Varela als drijvende kracht (wat een excellente bassist is hij toch) en een sterke Hart als aanjager speelden de mannen een concert dat met Richardson, met immer aanwezige ‘is hij nu onzeker of gewoonweg arrogante’ attitude maar ondertussen geweldig blazend, een extra interessante muzikale laag meekreeg.

fred

Het was uiteindelijk het Fred Hersch Trio dat de avond naar een groots hoogtepunt duwde. Met John Hebert op bas en Eric McPherson op drums heeft Hersch dan ook een trio dat zijn weerga niet kent. Mannen die zo perfect op dat altijd zo mooi onvoorspelbare, fraai gelaagde pianospel van Hersch induiken dat er een magie ontstaat die op deze manier nog niet eerder op het festival te horen was.

Er zijn binnen de jazz zoveel pianotrio’s dat je soms echt niet meer weet wat je erover moet schrijven. Bij de eerste tonen van Hersch vloeit de inspiratie echter door het hoofd. Hersch zien en horen is van een bijzondere orde. Hersch, meerdere malen bijna dood verklaard, legt immer een ongerepte emotie in zijn spel die van een zo grote orde is dat dit je niet onberoerd kan laten.

Niet dat dit betekent dat zijn spel zwaar op de hand is, juist niet. Hersch’ spel is levendig, ontroerend en zijn handen lijken immer zoekend naar nieuwe, voor hemzelf openbarende, muzikale wegen. Hij kan, 61 jaar en terugkijkend op een rijk geschakeerd leven, zowel persoonlijk als decennialang spelend met de allergrootste jazzmuzikanten, onderhand trouwens zelfs een van de allergrootsten, putten uit zoveel muzikale bagage dat hij moeiteloos de emoties van de jazz blootlegt. Hebert, wat een ongelooflijke bassist is dat zeg!!!!, en, moeiteloos alle juist percussieve klanken vindende, McPherson bieden exact steeds de juiste basis om het ongelooflijke spel van Hersch optimaal te verrijken.

Dit trio bewijst al enige jaren, zowel op plaat als op het podium, dat ze de van een andere jazzdimensie zijn. Wat een zalige verrukking om te zien dat de overvolle zaal Hersch en zijn mannen liet uitspelen, geen dom interrumperend geklap als één van de mannen een moment voor zichzelf kreeg, en pas nadat de klanken waren weggestorven ruim applaus gaven. Om vervolgens na het optreden het trio met een lang ovationeel applaus nogmaals te halen. Ode aan Hersch en zijn mannen die het hoogtepunt van deze editie van Jazz à Liège 2017 op hun geweten hebben.

In het erg fijne Reflektor speelde het altijd zo aangename, uit Brighton afkomstige, The Hot 8 Brass Band als echt feestelijke festivalafsluiter maar het hoofd zat nog zo vol met Hersch dat er voor de zaal bij bar eerst nog even wat drank in moest om tot bedaren te komen. Wij beleefden The Hot 8 Brass band dus vanaf afstand. Maar begrepen het enthousiasme zeer.

Foto’s: Dominique Houcmant