Dat jazz en pop bij elkaar gaan grasduinen, is een oude zaak. Ook dat je soms niet meer precies kunt aangeven wat wat is. In het geval van Melanie de Biasios No Deal – reeds in april (ja, het wil hier nog niet vlotten) door het respectable Belgische rock-label Play It Again Sam (Balthasar, dEUS, Soulwax) uitgebracht – is het duidelijk een win-win-zaak geworden. Biasio kan nu in beide contreien optreden, daar een mooi spoor trekken en aan beide kanten laten horen en zien hoe het ook kan.

Biasio zingt, speelt fluit, heeft – met haar medemusici – van daaruit en daarvoor een waarlijk bijzondere minimalistische klankomgeving ontworpen en brengt dit in een uitgekiende performance tot ontplooing. Bij het laatste gaat het jazz-gehalte een beslissende verbinding aan met theatrale vormgeving waar licht, houding, mimiek, houding alsmede timing en tempo een belangrijke rol spelen. Dit maakt dat elke uitvoering een zich ontplooiende zaak is die van keer tot keer varieert en zich ontwikkelt (af te lezen aan video’s met verschillende versies). Alles met een lijn-up waar
Pianist Pascal Mohy, Pascal Paulus op allerlei analoge synthesizers en Dre Pallemaerts, een van de meest vermaarde drummers van België deel van uitmaken.

De klankomgeving kan worden aangeduid als leeg, zich langzaam uitstrekend, monochroom zwart-wit. De instrumentatie (drums/percussive, piano, analoog synthesizer, elektrische gitaar, fluit) wordt spaarzaam en gedoseerd ingezet. Biasios stemgebruik kalm bezwerend in een lichte staat van vervoering houdt de focus en stuurt de luisteraar diens eigen spoor op. Het opent een projectie-ruimte vol spanning en zwevende stemmingen. De muziek van No Deal heeft iets van een droomachtige projectie met wisselingen van stemming en gesteldheid en daarmee gepaard gaand schuivende betekenissen. Het is een shifting narrative, zoals de Biasio het zelf noemt.

Zoiets neer te zetten, vergt originaliteit, openheid, diep focuseren. Het betekent een onderhuidse zoektocht, iets eigens ontdekken, iets wat verschil maakt en er volledig voor durven te gaan. De Biasio heeft daarvan blijkbaar een goede portie en combinatie van kunnen activeren inclusieve de schepping van een artistieke persona van (bewust of onbewust) iconografische gelijkenis met Isabella Rossellini en Anna Karina – beiden misschien niet bekend voor de huidige generatie maar juist daarom des te effectiever. Iets soortgelijks geldt voor het hoes ontwerp en de typografie.

Het mooie van dit album is dat je veel meer kunt horen dan er werkelijk gespeeld wordt. Dat heeft vooral met drie dingen te maken: er wordt ruimte gelaten, de melodie kan veel suggereren, een innerlijk ritme en de timing. Bii het openende I Feel You en daarop volgende The Flow kun je bijvoorbeeld in de verte steeds Peggy Lee’s Fever als archetype terughoren en bij Sweet Darling Pain is het J.J. Cale die in beeld komt. Het meest direct is het natuurlijk bij Biasios vertolking van Nina Simones I’m Gonna Leave You maar ook hier wordt door de ‘gebroken’ piano-inleiding afstand en een eigen ruimte gecreëerd waarin de song in sobere maar ritmisch intense vorm opdoemt. Biasio doorkruist tussenwerelden, zones tussen nacht en schemering, droom en daad, bewust en onbewust, heden en verleden. Dat maakt het spannend en reduceert het niet tot vintage design. Het is een album dat dus in aanleg veel te bieden heeft en ook buiten België terechte bijval heeft gekregen (zie The Guardian en Montreux Jazz Festival). In de productie die af en toe een lichtelijk overstijled is, zitten voor de toekomst nog uitdagingen.