Dat de uit Manchester afkomstige Matthew Halsall de Britse jazz de afgelopen jaren een ongelooflijke schop onder de kont gegeven heeft mag alom duidelijk zijn. Als trompettist gaf hij de jonge Britse jazz een mooie ‘spiritual touch’ en wist hij met zijn spel maar zeker ook met zijn geweldige, lekker uitbundig grote, band menig hart te raken. Met het door hem opgerichte platenlabel Gondwana Records bracht hij niet alleen zijn eigen albums onder de aandacht maar zette hij ook jonge bands als GoGo Penguin en Mammal Hands prominent in de spotlights. Nu GoGo Penguin naar het grote Blue Note vertrokken is en Mammal Hands, onder Halsalls leiding, hun nieuwe album klaar hebben is het weer optimaal tijd voor Matthew zelf. Ook al omdat zijn eigen albums met The Gondwana Orchestra maar indrukwekkender worden en hij met het in november verschenen album Into Forever wederom een wel heel fraai album vol souljazz maakte. Hoog tijd dus om Matthew weer te spreken.

Nog maar net uit de studio waar hij als producer de laatste hand heeft gelegd aan het nieuwe album van Mammal Hands (…net zo groots als de tweede van GoGo Penguin!!) vertelt hij uitvoerig over zijn eigen muzikale stappen. ‘Na een aantal vreselijk drukke jaren, die natuurlijk optimaal gevoed werd door het enorme succes van GoGo Penguin (het trio verkocht van hun tweede album V2.0 ruim 20.000 exemplaren), dat voor een klein platenlabel als Gondwana bijna niet te behappen is, begon vorig jaar eindelijk een periode van terugkijken en overzien. Dat er een tweede album van Mammal Hands moest komen was duidelijk, daar waren we al mee bezig, maar ook zelf wilde ik me weer optimaal op mijn eigen band gaan richten. Ons voorlaatste album When The World Was One (juli 2014) was een onverwachte grote hit geworden. Vooral op vinyl bleek het een klapper. De eerste oplage van 1000 stuks was in twee maanden weg. De liveoptredens bleven daarnaast ook maar komen en we groeiden naar zalen van 500 a 600 bezoekers waar dat eerst zalen van 250 a 300 waren geweest. En live kunnen we nog meer laten zien en horen waar we toe in staat zijn. Natuurlijk helpt het geweldig dat we een grote en opvallende band hebben en dat daar Cinematic Orchestra drummer Luke Flowers en Submotion Orchestra toetsenman Taz Modi in spelen. Zij geven met hun ervaring onze Gondwana Orchestra (dat zijn dus drie Orchestra’s…) een enorme drive mee. Maar vergis je niet in wat Rachel (Gladwin, harp) de band voor sound geeft en hoe Luke gepushed wordt door het spel van Gavin (Barras, bas). En we worden als band met de jaren en door het vele spelen alleen maar beter. Strakker tegelijk avontuurlijker’, vertelt Matthew.

Op het nieuwe album Into Forever speelt Matthew opvallend weinig trompet. ‘Dat is niet bewust gegaan maar met het produceren van mijn eigen albums en alle albums van de andere bands op Gondwana groeide na dat succesvolle album de behoefte op mijn producer en arrangeer skills eens wat verder uit te diepen. Mijn grote liefde voor spiritual jazz had ik al eerder flink kunnen uitleven en nu wilde ik meer de souljazz kant uitdiepen. En souljazz zonder vocalen leek me ondenkbaar dus ik heb me volop op het schrijven van souljazz songs gericht. En deze met instrumentale composities afgewisseld. Juist ook het toevoegen van strijkers was iets dat ik enorm graag wilde. Super spannend om die arrangementen te schrijven en uitgevoerd te horen worden. Ik denk dat Into Forever daarmee echt mijn ‘compilation of what I am musically’ is geworden. Waar alles waar ik binnen de muziek van houd, het maken van muziek, het spelen voor anderen, het draaien van platen, het aan anderen laten horen van platen en het creëren van muziek in de studio of muzikanten doen laten beseffen hoe ze nog betere muziek kunnen maken, in samenkomt. Het is trouwens grappig dat ook jij begint over het feit dat er zo weinig trompet op het album te horen is. Ik denk dat ik het op dit album gewoon niet zo vond passen. Nou ja, op het moment van schrijven en opnemen dan. Ik merk dat ik nu juist optimaal mijn kans pak om dat live in te halen (lacht). Ik noem dit zelf mijn Don Cherry periode. Over mijn eerdere werk dacht ik veel aan Dizzy Gillespie en Miles die met John en Alice Coltrane en Pharoah Sanders speelde. Nadat ik vorig jaar mijn vierde album Fletcher Moss Park (officieel uit 2012) op vinyl uitbracht en dat een onverwacht groot succes was heb ik de afgelopen maanden ook het album daarvoor On The Go (2010) opnieuw gemixt. Nu ik er eindelijk het geld voor had om dat eens goed te doen hoorde ik zoveel meer dan ik me ooit bewust was geweest, ook in mijn spel, dat ik de zin om weer prominent mijn rol in de band als instrumentalist op te eisen weer volledig terug had. Precies op tijd dus om de komende maanden op tour door Europa met de band optimaal te gaan vlammen’.