Pianist Matthew Bourne (1977) en rietblazer Laurent Dehors (1964) zijn een meesterlijk duo dat ons op sonische kostbaarheden van uitgezochte schoonheid trakteert. Creaties van het kaliber zoals die in het NoMa-restaurant van René Redzepi in Kopenhagen geserveerd worden. Uit het wild in maximale stilering. Kostbaarheden in de vorm van miniaturen van bewegelijke klank. 17 stukken in ongeveer 60 minuten. Beginnend met 2666 en eindigend met het lyrisch-fijn- zinnige wisselspel van Don’t Look at Me: I’m a Beautiful Girl. 2666 is vernoemd na het postuum verschenen verhaal van de eminente Chileens-Spaanse schrijver Roberto Bolaño Ávalos (1953–2003).

Dehors en Bourne zijn allebei, ieder op zijn manier, met zijn eigen achtergrond en geschiedenis, even wendbare als unieke scherpe karakters. Enorm ge- verseerd met zicht en greep op een grote diversiteit aan muzikale idiomen en werken van belang hebben hun stukken niets met en alles van bekende stijlen. Dehors heeft een bijzonder (bas-)klarinetgeluid dat zich duidelijk van dat van zijn collega’s onderscheidt en Bourne is een vrije heteronome geest die zijn ge- heel eigen verhouding met klassieke gecomponeerde muziek en improvisatie en met de klankmogelijkheden van het instrument heeft (zie ook Written In Music HIER en All About Jazz HIER ). Beiden werken ook in ver- schillende andere groepen samen.

Met hun gedecideerde aanpak en gedistingeerde dis- cursieve uitwerking slagen ze erin de luisteraar mee te nemen in hun wonderbaarlijke excursies waarin eenvoud wisselt en mengt met ongewone harmoni- sche wendingen en progressies, onverwachte stiltes en gedurfde alleenstaande tonen. Uit naklanken van romantiek, twaalftoonsverschuivingen en geagiteerde gedrevenheid van populaire muzieksoorten vormen zich bij hun configuraties van sterke esthetische kracht en uitstraling.

De enige original, gespeeld door Dehors alleen, is Piafs La Vie En Rose, voor hem een ultieme uiting van aan- roerende, bewegende schoonheid en verbonden met het gevoel van waarachtigheid dat alles met liefde te ma- ken heeft. Alle stukken ook al zijn ze nog zo kort, zoals Two (1’15) en Last Take (1’14), hebben een niet één, twee, drie grijpbare structuur. Daarbinnen kan speelsheid zich tot groot genoegen van de luisteraar ontplooi- en. Zoals in het ronduit grappige BDK theme, in de merkwaardige blues van One of het berengeluid van de basklarinet in Two. In Three gaat het om een bijzonder sophisticated en meesterlijk spel met klarinetklanken en heerlijke opstijgende en neerdalende piano-plings. À propos is een piano-solo. Elliptisch, romantisch met een edge, fascinerende stiltes, vertraagde echos. Een bijzondere kwaliteit van naklank heeft ook Crumb(s). Le Bossu de Rossignol heeft wonderbaarlijke harmonieën en Mist I en Mist II is onverbruikbare schoonheid ei- gen. In Scotch Missed neemt Dehors de cornemuse, de doedelzak, ter hand, het kreunende blaasbeest, terwijl Bourne het raamwerk van de vleugel als grote, diepdonkere trom gebruikt. In de losse, slenterende lichtheid van Les Petits Escaliers komt alles mooi samen. Bourne en Dehors hebben met deze 17 kleine stukken een ingenieus en aantrekkelijk klankuniversum van gevoelige en diep inwerkende uitstraling geschapen.