De mens is een geluidsdier, een klankbeest. Niet alleen dat dit dier kan zingen en spreken. Het moet zich op geluiden en klank oriënteren. In geluidloze ruimte zou dit dier nergens meer zijn. Als dit dier door een eenzaam bos loopt, slaat het Unheimische toe. Het bos heeft onzichtbare stemmen. Wat doet dit dier? Het begint sneller te lopen, te rennen. Of het geeft de geluiden en onzichtbare stemmen een plek, maakt er in zijn hoofd klank van. En dan muziek. Het is heus niet zo dat er iets is als stilte, als kader of context, en dan komt als contrast klank. Geluid is er altijd en de vraag is welke plek we het geven, hoe we ons erop oriënteren, hoe we het vorm geven. En stilte kan dan overdonderend klinken.

Bassist Mats Eilertsen zit met zijn nieuwste album Sails Set dicht bij de oorsprongen van dit gegeven. Het album is met een trio opgenomen, bestaande uit slagwerker Thomas Strønen en pianist Harmen Fraanje, maar wat je hoort, heeft weinig daarmee te maken wat men bij een piano-trio verwacht. De muziek bestaat even veel uit duo’s en solo’s als uit trio’s en heeft toch een hoge mate van samenhang, een samenhang die juist door de losheid van het netwerk van de elf stukken doorschijnt, doorwerkt. Het is ook een bas-album met op gezette momenten interplays met de twee andere instrumenten of contrasten tussen korte solo -stukken van de afzonderlijke instrumenten. Het is uiteraard ook een trio-album waarin het niet-spelen voelbaar en hoorbaar is.

De klanken van dit album blijven dicht bij de oorsprongen. Wat hier te beluisteren is, is de ontvouwing ervan. Dat gaat op een zeer losse en luchtige manier in zijn werk waarbij een heleboel mooie klanken langskomt. De clou zit hem in de spanning tussen melodieuze, ritmische en harmonische vormgeving en ongrijpbaarheid van ons omgevende geluiden. Om dit te bewerkstelligen, moeten musici zich op het eenvoudige in kunnen laten en in staat zijn daarin productieve aanknopingspunten te vinden en eruit te halen. Deze trio musici kunnen en doen dat ieder op zijn manier. Eilertsen met met zijn donker sonoor basgeluid, Strønen met zijn open percussieve aanpak en Fraanje met zijn spaarzaam, melodieus cirkelend en verschuivend piano-spel. Deze drie musici blijven daarmee niet alleen dicht bij de oorsprongen maar ook dicht bij elkaar. En weldaad ook voor de luisteraar die de vierde partij vormt, in de klanken opgenomen wordt en op de klanken zijn eigen kanten op kan. Het zal niet verbazen dat dit volledig het resultaat van geconcentreerde improvisatie is.

De muziek van dit album is (be)vrij(d) van een hoop redundantie. Uit eenvoudige bouwstenen laten deze musici een mooi ademende, sprekende en gaaf doorwerkende klankwereld ontstaan (zonder zich in vrij- blijvendheid, mooidoenerij of gewichtigheid te verliezen).

Deze opname is op Hubro (Oehoe) verschenen, een imprint van het Noorse Grappa-Label. Hubro brengt in vrij eenvoudige, understated opmaak in korte productietijd muziek van Noorse/Scandinavische groepen uit en heeft inmiddels een catalogus opgebouwd die zeer de moeite waard is. Twee Nederlandse musici is het gelukt deel hiervan uit te maken, nl. pianist Harmen Fraanje en vocaliste Jessica Sligter. Ze zijn daardoor niet zo zeer Noors geworden dan wel (bij) zichzelf gebleven c.q. vinden in deze context tot zichzelf.