×

Concert

07 april 2018

Mathias Eick verrukt over akoestiek concertgebouw

Geschreven door: Richard Verbrugge

Label: ECM

“Dit is veruit de mooiste zaal waar we ooit hebben gespeeld en het geluid is prachtig. En met jullie als publiek is het al helemaal fantastisch. Ik zou hier wel willen blijven en uren voor jullie spelen,” vertelde een zichtbaar blije Mathias Eick. De Noorse trompettist Eick was vrijdagavond zeer te spreken over de zaal waar zijn kwintet was geboekt en die bijna was uitverkocht.

Om kwart over acht stapte het volledig in zwarte kleding gehulde vijftal onder luid applaus het podium op om te beginnen aan een set die vrijwel volledig in het teken stond het nieuwe album Ravensburg. De start met Family en Children was wat stroef en de muzikanten leken wel in slow motion te bewegen. Na die twee nummers stelde Eick zijn bandleden voor: toetsenist Andreas Ulvo, (elektrisch) bassist Audun Erlien, drummer Torstein Lofthus en violist Håkon Aase. Daarna vertelde hij blij te zijn dat sommige ouders een kind hadden meegenomen. Zelfs werd hij door zijn ouders ook meegenomen naar concerten om zo kennis te maken met livemuziek.

Het derde nummer Friends was een stuk intenser dan de ingetogen, bijna ambient-achtige openingsstukken en werd naar het eind steeds onstuimiger en ook rommeliger. Pas bij het vierde nummer, het prachtige August kwam de band op dreef en vanaf dat moment werd het een stuk beter. Het geluid was loepzuiver en de uitvoeringen van Girlfriend en titelnummer Ravensburg mochten er zijn. Ravensburg was ooit de woonplaats van zijn oma en leverde een leuke anekdote op over puzzels van 3000 stukjes en een traumatische angst voor de stofzuiger van zijn mama. Dankzij die verhaaltjes tussen de nummers door won de schuchtere Noor de sympathie van het publiek en compenseerde zo enigszins zijn gebrek aan flair en charisma. Het is toch opmerkelijk dat iemand met zoveel ervaring bij o.a. Jaga Jazzist als een verlegen schooljongen op het podium staat. Eick speelde opmerkelijk genoeg vaker niet dan wel de trompet en als hij niet zong stond hij enigszins onbeholpen in vervoering mee te deinen. Eigenlijk kon hij weinig anders want EIck’s muziek swingt nu eenmaal niet en groove is vaak ver te zoeken. Het is sfeervolle, tijdloze muziek die zich leent voor contemplatie en niet inspireert om de heupen eens even los te gooien.

Na een mooie uitvoering van For My Grandmothers was de koek na ongeveer een uurtje op. Had hij niet gezegd dat hij uren wilde spelen? Na een staande ovatie keerde de band snel terug voor een toegift in de vorm van het titelnummer van zijn solodebuut The Door. Dat was meteen het hoogtepunt van de avond. Nadat de band afscheid had genomen, kwam Eick nog eenmaal terug om solo piano te spelen. Door de opstelling van de Steinway vleugel zat hij echter met zijn rug naar het publiek, maar zijn spel was er niet minder om. Na vijf kwartier was het optreden voorbij en kon het publiek nog eenmaal de handen beurs klappen.

Eick’s kwintet bestaat uit technisch zeer vaardige muzikanten met bassist Audun Erlien voorop. De heren staan geconcentreerd te spelen waardoor er visueel weinig tot niets te beleven valt. Veel bezoekers hielden dan ook geregeld de ogen dicht om echt te genieten van de muziek. Met prachtige albums als Skala en Midwest in zijn discografie en zulke goede muzikanten had het optreden echter wel wat langer mogen duren.