×

Artikel

26 augustus 2014

Bossa Nova

Marcos Valle; De surfdude van de bossa nova (1/2)

Geschreven door: Dick Hovenga

Deze zomer brengt Written in Music een langdurende special over de bossa nova, naast de samba de meest populaire muziek uit Brazilië. Uit welke culturele en sociale voedingsbodem ontstond bossa nova en welke songschrijvers en muzikanten maakten deze opvallende muziekstroming van de laat jaren 50 wereldberoemd? Deze week in deel 12: Interview met Marcos Valle (in 2008)

Marcos Valle

Marcos Valle is een van de Braziliaanse muzikanten die in de jaren 60 en 70 wereldwijd bossa nova op de muziekkaart kaart zette. Vooral met zijn onvolprezen album Samba 68. De man werd met zijn blonde haren, getinte uiterlijk, zijn immer prachtige vriendinnen en succesvolle rijke muziekleven wel de beach boy of surf dude van de bossa nova genoemd. Na een zeer succesvolle terugkeer aan het muziekfront vanaf de laat jaren 90, na een lange periode van weggeweest zijn, en een verzamelalbum Carioca Soul, die een fraai overzicht in songs geeft van datgene wat hij de laatste 10 jaar gemaakt heeft voor het Britse Far Out label, was het in 2008 tijd om met de man diens carrière door te lopen en een update te maken van de dingen waar hij mee bezig is. Een mooie mogelijkheid deed zich voor nadat bekend was geworden dat hij zou optreden op het 50 Years of bossa nova concert in de Barbican in Londen in 2008.

Een afspraak met Marcos Valle leek zo gemakkelijk te regelen. Ik had van het platenlabel zijn mailadres gekregen en kwam met hem in contact. Aangezien het concert pas op maandagavond plaats zou gaan vinden en ik al het hele weekend in Londen zou zijn, genoeg tijd om iets af te spreken. Hij bleek zaterdag aan te komen vanuit Rio en wilde gelijk die avond afspreken. Hij zou namelijk met het gehele bossa 50 years gezelschap de daarop volgende zondag druk gaan oefenen voor het concert. Prima plan dus en het adres van zijn hotel werd gegeven om de afspraak te bezegelen. Bij navraag aan een taxichauffeur over het adres, reeds op de vrijdagavond, had bij mij natuurlijk een bel moeten gaan rinkelen. Ik zou eerst naar Victoria station moeten en daarna een stuk met de trein om bij het hotel in East Croyden te komen. Maar pas op het moment dat ik zaterdagavond al in de trein zat en met de eigenaar van het platenlabel in gesprek raakte en dat hij zich verbaasd afvroeg of Marcos dan in een heel ander hotel sliep als de anderen gingen alle bellen rinkelen. ‘…nou ja, als ik dan toch in die trein zat zou ik wel zien of het daar was..’.

Natuurlijk niet, zoals na 15 minuten bleek toen ik door die wijk liep. Alleen maar kantoren en low budget hotels waar de vele toeristen zich bevinden die voor een prikkie naar Londen willen… Vreselijke buurt dat East Croyden, waar niets te doen is. Gelijk terug in de trein naar downtown Londen en naar Kings Cross om daar het hotel te zoeken waar de andere artiesten zouden verblijven. Natuurlijk bleek ook Marcos zich daar te bevinden toen ik navraag deed bij de receptie. Nadat ik Marcos aan de telefoon had gekregen en ik hem vragen stelde over het adres bleek hij mij het adres te hebben gegeven van de organisatie die de 50 Years of bossa nova avond georganiseerde…. Enfin…anderhalf uur later dan gepland konden we elkaar eindelijk de handen schudden, vooral een flinke bier gaan drinken en eindelijk het interview laten beginnen.

WiM: Het is een bizar gegeven dat Londen de enige plek in Europa is waar een 50 jarig jubileum concert voor bossa nova gegeven lijkt te worden.
Daar heb je wel gelijk in eigenlijk, ik had daar nog niet zo over nagedacht eigenlijk maar als ik aan de rest van mijn agenda voor dit jaar kijk klopt het wel. In Brazilië vieren we het 50 jarig jubileum trouwens optimaal met heel veel feesten en festivals. En alle oude en jongere bossa nova artiesten komen daar ook optreden of ze nu nog gewoon in Brazilië wonen of ergens anders. Het voelt allemaal ontzettend goed aan.

WiM: Misschien raar om te zeggen maar het is natuurlijk helemaal te gek dat ook jij daar bij zit. Jouw carrière heeft juist de laatste jaren weer een enorme slinger gekregen door je albums voor het Britse platenlabel Far Out Recordings, nadat je helemaal leek verdwenen.
(..lacht..) ik krijg dat heel veel te horen ja, maar ik was natuurlijk helemaal niet weg! De eerste periode van mijn carrière, zeg maar tot halverwege de jaren 70 was heel succesvol geweest. En ik werd tot halverwege de jaren 80 nog steeds heel veel voor optredens gevraagd die me nog over de gehele wereld brachten. Daarna leek het gewoon even over. Ik had toen juist de tijd om weer eens wat langer thuis in Rio te zijn en me op muziek schrijven te richten. Thuis wist iedereen me ook weer gelijk te vinden dus ik kreeg de ene na de andere opdracht. Zo heb ik in die tijd heel veel muziek voor telenovella’s (de Zuid-Amerikaanse variant van de soap opera’s maar dan met een afgerond verhaal wat over enkele weken of maanden verteld wordt en afgerond) geschreven en daarnaast ook het thema van de Braziliaanse Sesamstraat. Ik had er eigenlijk heel erg veel werk aan.

Via mijn vrienden uit de muziek, natuurlijk reisde ik nog wel heel Brazilië af om concerten te geven, hoorde ik van Joe Davis, de man uit London die oorspronkelijk naar Rio kwam om platen te kopen voor zichzelf en DJs in Londen maar later met de mannen van Azymuth de studio in dook om nieuwe albums te maken voor zijn platenlabel. Toen ik via via hoorde dat hij juist om mij het label was begonnen maar, maar niet met mij in contact kon komen heb ik hem gebeld.

WiM: En toen ben je gelijk de studio weer ingedoken?
Nou ja, natuurlijk waren er eerst nog wel wat sessies om elkaar af te tasten, maar zijn grote enthousiasme en liefde voor Braziliaanse muziek – hij kende al mijn muziek als geen ander! – deed mij al heel snel beseffen dat ik bij Far Out weer een enorme kans zou krijgen om mijn muziek weer te laten groeien en ontwikkelen. Ik had al bij een laatste bezoek aan Londen gemerkt dat Braziliaanse muziek weer hipper dan hip was dus een prima tijd om toe te slaan. Ook omdat ik in Brazilië tal van voorstellen had gehad maar geen een echt te gek vond om op te pakken en Joe met zo’n cool label bezig was.

Nova Bossa NovaJoe had al een groots project in de steigers staan onder de naam Friends From Rio en hij vroeg mij alvast daaraan deel te nemen. Het was te gek om dat te doen met allemaal oude vrienden en het album sloeg goed aan. Joe en ik zijn daarna snel de studio ingedoken om mijn eerste Far Out album Nova Bossa Nova op te gaan nemen. Natuurlijk was ik na al die jaren erg gespannen om met songs naar buiten te treden. Het was tenslotte al 15 jaar terug dat ik weer eens songs had opgenomen en ik wilde ook een nieuwe kant op. Juist de bossa samba sound van weleer combineren met de nieuwe hippe elektronische beats van nu en daar de juiste mix in vinden. Gelukkig waren de reacties op dat album gelijk zo goed dat ik toen zeker wist dat ik weer op het juiste spoor zat.

WiM: Twijfelde je daar dan aan?
Natuurlijk twijfel je daar aan. Als je aan het begin van je carrière zoveel succes hebt gehad en dat langzaam verdwijnt ben je extra bang of je ‘het’ nog wel hebt. Joe overtuigde me van de kwaliteit van mijn nieuwe songs maar ik wilde het toch ook door publiek en pers bevestigd zien. Ik was zo blij toen dat zo bleek te zijn. Dat het publiek mij niet vergeten was ook buiten Brazilië. Ik ben gelijk ook weer flink aan het touren gegaan en daar vond eenzelfde reactie plaats. Het was een geweldige periode. En met het album Escape wist ik gelukkig ook al snel weer met een vervolg op dat album te komen. En die bleek zelfs nog succesvoller.

WiM: De albums werden gewoon in Rio opgenomen en niet in Londen?
De meeste Far Out albums worden altijd in Rio opgenomen zover ik weet. Joe zegt dat hij dan veel relaxter is als in Londen en dat de prijzen van de beter studio’s ook veel beter zijn. En voor ons…tja…wij wonen er bijna allemaal…de mannen van Azymuth, Wilson en Neco van The Ipanemas… dus dat ik helemaal gemakkelijk. Vooral als je op elkaars albums wilt meespelen. En je kunt ’s morgens naar de studio rijden, de hele dag muziek maken, en ’s avonds weer gewoon naar huis rijden. Ideaal dus.

WiM:  Ik vind het wel weer heel stoer dat Wilson ook op je albums meespeelt..
Wilson is een vriend en een geweldige muzikant die mede grondlegger van de bossa nova sound is geweest. Het is niets voor niets dat de grote Ivan Conti (drummer van Azymuth) Wilson als zijn grote held ziet. Die man heeft zoveel muzikale geschiedenis! Als je naar het titelnummer van mijn 2de album (Escape) luistert en op die drums let word je helemaal gek. Wat een super drummer!

WiM: En vervolgens ook maar album #3 voor Far Out gemaakt.
ContrastsMet Contrasts maakten we binnen 5 jaar gelijk ons derde album samen en ook deze bleek een succes. We maken die albums steeds met hetzelfde team van mensen ook. Joe was bij deze eerste 2 albums samen met Roc Hunter producer en ik bemoeide me er ook mee (..lacht..) en bij het laatste album deden Roc en ik de productie. Met een geweldig arsenaal aan muzikanten, waaronder mijn vrienden van Azymuth, kunnen we ook snel aan de slag en zijn de albums altijd binnen no time klaar. Het voelt heel goed en natuurlijk om ze zo te maken.

Lees in deze langdurende special over de bossa nova verder in deel 2 van dit hoofdstuk: Marcos Valle; De surfdude van de bossa nova.