Mammal Hands maakte in oktober 2017 al veel indruk met hun optreden op Mondriaan Jazz in Den Haag. Het derde album Shadow Work was toen nog niet uit maar de band speelde wel veelbelovend nieuw materiaal. Het deed verlangend uitzien naar de release.

Vanavond, in een goed gevuld LantarenVenster, kan de band het inderdaad uitstekende album in volle glorie etaleren. Shadow Work is een zoveelste voorbeeld van de boeiende nieuwe muziek die de jonge Engelse jazz-scene alweer geruime tijd laat horen. Net als GoGo Penguin en Portico Quartet – om twee bekendere namen te noemen – laat Mammal Hands een even opwindend als subtiel en verfijnd geluid horen dat net zoveel tot de elektronische muziek als tot de jazz valt terug te herleiden. Daarbij komen ook nog de nodige spirituele sferen en (Aziatische) invloeden. Deze verfrissende cross-over van vele Engelse groepen, wars van hokjesdenken, is zonder meer een van de meest relevante ontwikkelingen binnen de alternatieve muziek van deze eeuw geweest.

Na een smaakvolle opening, waarin al duidelijk wordt dat overtuiging ook in beheersing en beperking kan schuilen, komt Black Sails, openingsnummer van Shadow Work, in al zijn schoonheid voorbijzeilen. De krachtige, melodieuze piano van Nick Smart als aanjager, gestut op de sterke, drukke ritmepatronen van Jesse Barrett en met als oorstrelend middelpunt de effectvolle, melancholieke sopraansax van Jordan Smart; het is Mammal Hands ten voeten uit. Zonder bassist weet de band door een wat ritmischer, zwaarder – maar zeker ook melodieus – pianogeluid en inventieve drumpartijen met een stevigere basdrum een boeiende basis te leggen voor de geestverruimende, vaak poëtische saxofoonpartijen van Jordan Smart.

Het trio voegt de recente tracks Straight Up Raining en Winger mooi samen tot een prachtig impressionistische geheel, vol prikkelende details vanuit de drumkit, meeslepende ambientsferen en golvende melodielijnen. Het geluid is onberispelijk, zoals gebruikelijk in deze Rotterdamse zaal. Met Quiet Fire, van het vorige album Floa, trekt Mammal Hands, mede door de rimshots van Barrett, de boel vervolgens weer lekker strak om verderop weer mooi open te kunnen barsten. Ook Transfixed is zo’n nummer dat laat horen dat de band een mooi en breed palet bestrijkt zonder aan herkenbaarheid te verliezen: via gedempte pianosnaren, tablas met een effectje en het altijd smakelijke Fender-orgel werkt Mammal Hands langzaam naar een langgerekte climax en creëert zo bijna techno-achtige sferen.

Mammal Hands sluit af met de ontroerende saxklanken van Boreal Forest, subtiel voortgestuwd door brushes. Voor de toegift doen de heren hun debuutalbum nog even aan en spelen ze Tiny Crumb, dat uitmondt in een stevige exercitie en free jazz-sferen. De band geniet zichtbaar. Het publiek niet minder. Mammal Hands heeft dit jaar met Shadow Work en vele internationale optredens definitief voet aan de grond gekregen buiten Engeland. De heren hebben dan ook hun handen vol aan het verkopen van platen en cd’s na afloop.

Foto’s: Anne-Isabelle Cador