×

Concert

16 oktober 2017

Mammal Hands en Rohey veroveren Mondriaan Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

Het was een lekker vol programma afgelopen zaterdag 14 oktober op Mondriaan Jazz in Den Haag. Mooi in tijd op elkaar afgestemd zodat je bijna elke act kon zien. Het uit het Britse Norwich afkomstige Mammal Hands en het Noorse Rohey bleken de grote smaakmakers.

Een nieuwe festival op een bekende plek. Het Paard in Den Haag was afgelopen zaterdag het terrein waar steeds afwisselend in de grote en kleine zaal optredens plaats vonden. Nieuwe jazz, wat meer traditionele jazz en zelfs een kruisbestuiving tussen minimaal, eigentijds en jazz; het stuiterde lekker alle kanten op. Op voorhand zag het programma er sober uit, geen echt heel grote namen in ieder geval, maar vaak blijken dat de leukste festivals te zijn. Kom maar op, laat je maar verrassen!

Hoewel het festival al om half 3 begon met optredens van pianist Rembrandt Frerichs en zijn trio die een speciaal aan Mondriaan opgedragen set speelden en er tegelijkertijd de veelbesproken, erg sterke docu-film Chasing Trane, natuurlijk over jazzlegende John Coltrane , draaide, kwam de grote golf aan publiek aan het einde van de middag met headliner Ravi Coltrane in de grote zaal.

Ravi Coltrane, de zoon van John en Alice, had een opdracht meegekregen om het wereldbekende Canto Ostinato van de Nederlandse componist Simeon ten Holt naar een jazzinterpretatie te vertalen. Opvallend om te zien dat Ravi als saxofonist in de basis vooral leunde op twee geweldige vibrafonisten en twee al net zo sterke marimbisten die hem wel vaker vergezellen. Canto Ostinato is een intrigerende compositie waarin herhaling van muzikale lijnen de basis is en deze werd knap naar vibrafoon vertaald.

Hoe ambitieus ingezet en hoe intrigerend ook vertaald, het bleef een moeilijke bevalling. Fijn dat het concert zo rond dit tijdstip in het programma geplaatst was want het was best een lange zit. Het vibrafoonspel werd na verloop van tijd wat eentonig en het spel van Coltrane zelf was dan weer mooi dan weer doelloos. Soms veel te vrij in improvisatie om op de compositie aan te sluiten. Als er al even een stukje magie ontstond werd dit door wel erg schurend sax spel weer snel onderbroken. Misschien dat het kwam doordat het de premiére was en dat het geweldige idee wat reprises nodig heeft om nog meer aan het stuk en de op- en uitbouw ervan te wennen.

Moonchild kwam in de kleine zaal daarna op het juiste moment. Hun van electronica doortrokken souljazz was een lekker losse aangelegenheid met geweldig spelende muzikanten. Zangeres Amber Navran mag dan niet de meest opvallende stem hebben, ze heeft een leuke podiumuitstraling. En ondanks het feit dat de band erg bekend muzikaal terrein bezoekt was het plots van electronic naar een blazerssectie overstappen, waarbij twee bandleden, waaronder de zangeres, sax en een trompet speelden en de drummer vrolijk door drumde, een fijne verrassing.

In de grote zaal speelde vervolgens Forq. De band werd een paar jaar geleden door opper Snarky Puppy Michael League mede opgezet maar begin dit jaar, na het opnemen van hun derde album verliet hij deze ook alweer. Maar ook zonder League heeft Forq geweldige muzikanten en het spelplezier komt zeker over. Het is alleen dat het compositie technisch allemaal nogal vlak en voorspelbaar is. Alsof het aanzetten van composities zijn, leuke ideeën om composities uit op te bouwen. Op het podium al wel beter dan op de drie tot nu toe verschenen albums omdat ze hun individuele kwaliteiten beter voor het voetlicht kunnen brengen maar halverwege het optreden ben je daar wel klaar mee. Helaas niet mijn ding…

Van een geheel andere orde was het optreden van Mammal Hands uit het Britse Norwich. Wat een geweldig optreden gaf dit trio en wat blijft die opzet van sax, piano en drums toch een kleurrijke. Al helemaal sinds ze de linkerkant van de piano nog dieper in sound hebben gemaakt waardoor je het gebrek aan een bassist niet mist. Pianist Nick Smart weet uit de vleugel een geweldig geluid te krijgen. Hoewel een volledig andere sound, vooral door het geweldige saxspel van (broer) Jordan, heeft de band, juist dan weer door het fraaie drumwerk van Jesse Barrett, links met vakbroeders (en eerdere labelgenoten) GoGo Penguin. Die zo aanstekelijke manier van composities laag over laag opbouwen en uitbouwen tot bijna tranceachtige klanken, waarbij jazz en electronica de exact juiste coherentie krijgen is adembenemend.

Vaak startend met een pianomotief van Jordan en doorgezet door Nick op sax die met heerlijk vrij spel het motief extra kleur dan wel tegendraadsheid meegeeft. De broers hebben in jeugdvriend Barrett een erg fijne drummer die met verrassend spel de composities naar nieuwe hoogten duwt. Het blijft steeds weer een feest de band te horen in het op- en uitbouwen van hun composities.

Waar alle composities van hun ijzersterke laatste/tweede album Floa live nog steeds aan kracht winnen waren het nieuwe composities, zoals het geweldige Black Sails, die de zaal in vervoering brachten. Hun nieuwe album Shadow Work verschijnt pas op 5 november maar naast Black Sails werden al meer verpletterend mooie nieuwe dingen gespeeld. Geweldig optreden en het eerste echte muzikale hoogtepunt van de avond. Ze hadden met gemak de grote zaal al aangekund (was vast nog mooier voor hun sound geweest) trouwens en dan nog meer publiek kunnen bereiken.

In de grote zaal speelde vervolgens drummer Nate Smith met zijn band Kinfolk. Het was even terug naar meer traditionele jazz. Een mooie set werd er gespeeld, een tikje voorspelbaar soms die met een overigens prima zingende maar ook wat kleurloze zangeres mij niet helemaal kon overtuigen. Snel dus even naar de overkant om daar toetsenman Niels Broos en drummer Jamie Peet aan het werk te zien. Een fijn Nederlands duo dat nu eens wel optimaal het muzikale avontuur zoekt. Zoals ze zelf al zeggen ‘soms raak en soms nergens naar toe’. Dat klopte volledig maar dat maakte het juist ook wel spannend. Probeer maar!

Jammer is dat Peet een wel erg strakke drummer is. Je zou bijna hopen dat hij wat gaat roken of drinken voor een optreden om wat meer swing in zijn spel te krijgen. Want dat mag echt. Broos is een inventieve toetsenman die dan nog harder aan de bak moet en dan helemaal los zal gaan. Nu klonk het goed en veelbelovend maar er is nog veel meer uit te halen.

Als we het over ergens iets uithalen hebben was je in de kleine zaal bij Rohey daarna volledig aan het juiste adres. Zij flikten dat wat Mammal Hands daarvoor lukte: de zaal precies dat geven wat er nodig was. Opwinding! Wat een geweldig zangeres is Rohey Taalah en wat een ongelooflijke band heeft ze om zich heen staan. Ongelooflijk dat ze met A Million Things nog maar één plaat uit hebben en nu al zo verbluffend overtuigend spelen. En het gaat ze super gemakkelijk af.

Rohey is weer zo’n band die we de komende jaren tot volle bloei zien gaan komen. Met Taalah als adembenemend goede zangeres met de perfecte podium persoonlijkheid en een groep muzikanten die nu al alle composities, nog veel beter dan ze op plaat zijn vastgelegd, tot grote hoogten en met lekker veel improvisatie, weten aan en door te duwen. Einde van dit jaar nemen ze een nieuw album op. De songs die ze nu al lieten horen waren angstaanjagend goed. Kan niet wachten tot die nieuwe plaat er is. Daarvoor nog maar even een keer in een grotere zaal terugkomen en het publiek weer net zo omver blazen.

La Tene

Mooi bijkomen was het daarna bij La Tene , de nieuwe band van drummer Cyril Bondi, vooral bekend als percussionist van het veel te vroeg uit elkaar gegane Plaistow. Hij heeft een zeer opvallend gezelschap bij zich met de Franse Alexis Degrenier als belangrijkste componist. In een mix van folk, electronica, drone en die eerder genoemde authentieke instrumenten (zoals de hurdy gurdy) creëren ze met hun repetitieve muziek een haast tranceachtige sfeer die een prachtige apotheose van de avond vormde. Snel laten terugkomen ook dit trio. Zeer voor herhaling vatbaar.

Foto’s: Anne-Isabelle Cador en Edwin Hofman