Lucky Peterson is een van die talenten waar onder meer Van Morrisson ontzéttend schatplichtig aan is. Van is overigens echt niet de enige, vraag gerust maar aan Keith Richards die wanneer gevraagd niet uitgepraat geraakt over het muzikale talent van Peterson. Of ook, om het in een andere richting te situeren, de jongens van Jon Spencer Blues Explosion die in hun carrière wel eens meer dan een lickje van Peterson gelift hebben.

Peterson, die al op jonge leeftijd kennis maakte met grote muziekhelden als Muddy Waters, Willie Dixon, staat gekend om zijn bluesy albums, maar is hier te horen in een grandioze mix van blues, jazz, soul en R&B, aangelengd met een stevige scheut rock’n’roll. Hij schittert op zijn Hammond orgel en levert op een paar nummers ook vocals, zoals Jimmy Wants To Groove (met gastinbreng ook van de tachtigjarige Archie Shepp) en het prachtige, gospelachtige Singin This Song 4 U. Die songs zijn eerder uitzonderingen op de regel, gezien de meerderheid van de songs instrumentals zijn. Daaruit blijkt: de hier geserveerde muziek, geselecteerd uit een bijzonder groot oeuvre, spreekt vooral voor zich.

Peterson laat zich op dit album begeleiden door een resem rastalenten, zoals onder meer de legendarische saxofonist Archie Shepp, drummer Herlin Riley, de jonge Kelyn Crapp en Philippe Petrucciani op gitaar en tenslotte trompettist Nicolas Folmer, een bekende in Franse jazzmiddens. Een topformatie, al is dé ster op dit album vooral Jimmy Smith uiteraard, wiens werk hier volop centraal staat.

Op Tribute To Jimmy Smith wordt diep in de muziekgeschiedenis gegraven om daar de kwieke puls van de jazz, R&B grooves en de rauwe energie van rock’n’roll op te diepen. Zodanig komen we als geheel uit bij de sfeer van de dagen waarop Smith albums maakte voor het Blue Note label: vrijuit en ongedwongen, vol met krachtige energie en drive. Met de feel van een uit de hand gelopen jamsessie. Neem het klassieke Night Train waar de set mee opent bijvoorbeeld, goed voor dik acht minuten funky tintelend speelplezier of Blues For Wes (Montgomery).

Peterson & co brengen een warme, gevoelige ode aan een van hun voormalige leermeesters, die het Hammondgeluid in de jazz mee hielp populariseren. In negen tracks haalt de groep rond Peterson een aantal pareltjes uit de catalogus van Smith op (zoals The Sermon bijvoorbeeld) om die met veel liefde terug op te blinken. Zo krijgen we een album dat twijfelt tussen jazz en blues en daarom gewoon de beiden met elkaar mengt, met een leuke portie Hammondvibes en vooral amusement.

Eigenlijk is er vrijwel niets op het album aan te merken, zij het misschien dat het album heel sterk teert op feelgood vibes en zijn funky momenten heeft (Back At The Chicken Shack). Bovendien valt ook op dat de groep bijvoorbeeld niet aan The Cat raakt, toch wel een van Jimmy Smiths’ meest gekende composities. Desalniettemin staan Peterson & co garant voor een warm gloeiend, swingend en best groovy album dat het ongetwijfeld goed doet in bars, cafés en schimmige, rokerige nachtclubs.