Weinig zangeressen slagen erin een parcours te volgen zoals de Amerikaanse vocaliste Lizz Wright. Met het nieuwe Grace bewijst ze nog maar eens over een uitzonderlijke stem te beschikken.

Wright mengt spirituele jazz met sensualiteit. Dat hoor je al van bij opener Barley waarin ze op basis van een heerlijk wiegend akoestisch gitaarriffje haar soulstrot helemaal rekt en zo voorzichtig een eerste hoogtepunt scoort.

Je voelt zo aan dat Wright opgroeide met een mix van blues, jazz, folk, soul, gospel en pop. Dat is allemaal in de muziek die ze brengt terug te vinden. Op Grace horen we een singer-songwriter die met haar beide voetjes in deze wereld staat en met haar zesde album alweer een prachtplaat op de wereld los laat. Het nieuwe album laat een bijzonder getalenteerde zangeres horen in volle evolutie en die bovendien goed weet wat ze waard is. Met haar flexibele, wendbare stem kan ze namelijk alles aan. Vraag haar het telefoonboek te zingen en er komt nog diep geaffecteerde soul en gospel van.

Met het door producer Joe Henry opgenomen Grace plooit Wright op haar roots terug. Ze trok doorheen het rurale Zuiden waar ze opgroeide. Dat komt misschien nog het best tot uitdrukking in de song Southern Nights, waarin als je goed luistert de invloed van Dr. John te horen is en zelfs een streepje The Band. In het ontroerende Seems I’m Never Tired Loving You (bekend gemaakt door miss Nina Simone) horen we dan weer een vage echo van de manier waarop Paul Simon van Bridges Of Troubled Water telkens weer zo’n Gebeurtenis maakt.

De inbreng van Henry is aanzienlijk. Hij presenteerde haar een ruime pleiade aan songs, waardoor deze tien nummers slechts een beperkte selectie vormen. Zo horen we onder meer de zachte shuffle van What Would I Do Without You (een ode aan haar southern roots zonder te raken aan Ray Charles kon natuurlijk niet). Of neem de door Rose Cousins gepende titeltrack waarin ze letterlijk gratie verklankt.

Opgemerkt zijn ook de kwieke bluesy gitaren in Singing In My Soul, een nummer dat de flexibiliteit van haar stem goed weergeeft. Als tegengewicht is er het intiem mooie Stars Fell On Alabama dat ze helemaal naar haar hand (en vooral: stem) zet. Een knipoogje naar de recent overleden southern hero Allen Toussaint, die een aanzienlijke bijdrage aan de Amerikaanse songcatalogus leverde.

Wat Grace zo goed maakt zijn de uitstékende songkeuzes van Henry & Wright, maar ook de uitvoering is helemaal top. Gewéldige muzikanten en een vocaliste die die songs eer aandoet, wat meer kan je als luisteraar eigenlijk wensen?

Een van de favorieten op dit album is de Dylancover Every Grain Of Sand. Die haalt het niet van de interpretatie van Emmylou Harris, maar er zijn er maar weinig die die song écht aankunnen. Lizz Wright zingt met een zuivere stem (het verstillend mooie Wash Me Clean), maar weet vooral rijke, doorleefde emotie te leggen in haar werk. Het geheel wordt afgetopt met een levenswijs All The Way Here, dat ze samen met Maia Sharpe schreef, een eigenzinnige creatie – een reisverslag – toegevoegd aan een groots album van een al even grote vocaliste.