Wow! Wat een fijne nieuwe aanwinst is Lithium aan het jazzfirmament zeg! Red is hun eerste album en (hopelijk) de opmaak tot veel meer.

Elke jazzformatie waarin de geweldige Finse pianist Alexi Tuomarila speelt is er één om in de gaten te houden. En al helemaal als het een band is waarin ook de super getalenteerde Portugese gitarist André Fernandes (die twee jaar geleden nog het prachtige Dream Keeper uitbracht) meespeelt. Hoewel beide muzikanten ook albums uitbrengen op het Britse Edition is deze plaat verrassend genoeg daar niet uitgebracht. Juist zo verrassend omdat het zo’n uitstekend album is en het label de afgelopen jaren zo hard aan de weg timmert.

Gelijk met openingstrack Bruin Bay overrompelt de band met weldadig spel. De door Tuomarila geschreven, mooi lang uitgesponnen, compositie laat de band gelijk in volle glorie horen. Het spel van Fernandes en Tuomarila is om van te smullen maar ook wordt duidelijk dat de jonge drummer Jonne Taavitsainen en bassist Joonas Tuuri van exceptionele klasse zijn. Wat een ongelooflijke compositie is dit en hoe fijn moet deze wel niet zijn om live te gaan horen.

Het is overduidelijk Tuomarila die zijn stempel op Red drukt. Met 6 van de 9 stukken van zijn hand legt hij de basis voor de grote indruk die het album achterlaat. Al is het net zo hard Fernandes die met briljant spel zich naar de voorgrond duwt. Zijn spel is fraai divers en uitdagend, soms zelfs echt verpletterend goed. Zeer begrijpelijk dat Tuomarila met hem een band wilde beginnen. Luister alleen al naar tracks als Falling, Interstellar, Vagabond en Chill en wordt weggeblazen door het spel van Fernandes.

Red is een debuut van de buitencategorie. Echt elke compositie is raak en laat het spel van de vier muzikanten in volle glorie horen. En dat Tuomarila een mooie hand van composities in de verschillende jazzvelden kan schrijven komt ook op Red weer optimaal terug. En zijn pianospel blijft een absolute verademing om naar te luisteren. De manier waarop hij zijn composities inzet en vervolgens de andere muzikanten de vrijheid geeft om te excelleren om daarna de compositie weer stevig zelf te omarmen met voortreffelijk spel, maakt wederom een verpletterende indruk.

maar het album laat ook het grote talent van Taavisainen en Tuuri horen. Talent gespot door Tuomarlia in zijn thuisland en gelijk in zijn nieuwe band getrokken. Ongelooflijk hoe deze muzikanten zich met voortreffelijk spel aan het hoge niveau van Tuomarila en Fernandes optrekken. Fernandes werd naar Finland gevlogen om daar de basis voor de composities te leggen en deze vervolgens op te nemen.

De Lithium versie van Bob Dylans The Time’s They Are A Changin’, die het erg fijne album afsluit en ook al op Tuomarila’s solo album Kingdom te vinden was, kun je gemakzuchtig noemen maar deze mannen snappen wel hoe je deze uitgemolken song een fijne elegantie kunt meegeven. Fraai einde van een wel heel erg goed album. Deze band maar heel snel overhalen om hier te laten spelen.