Initial Here is het debuut van de bassiste van Chinese afkomst op het Greenleaf- label van trompettist Dave Douglas. Hoe lang is de weg van Petaling Jaya, Malaysia, naar de Downtown-scene in New York? De weg van Linda Oh leidde vijfentwintig jaar geleden van Malaysia naar het Australische Perth en van daaruit vijf jaar geleden naar de Big Apple. Deze weg met zijn voorgeschiedenis terug naar Shanghai staat diep ingegrift in de muziek van dit album. Hier speelt een jonge vrouw, die weet wat ze wil (daarom is ze waarschijnlijk naar New York gekomen). Het is muziek die op een vanzelfsprekende wijze grote kracht uit- straalt, die hèt heeft en – zonder ook maar een moment sensationeel te doen – verwondering en bewondering oproept.

Waar zit het dan in? In de krachtige toon, de verende houding, de snelle, ritmisch geraffineerde verspringingen van haar bas-spel? Ja allemaal! En haar bas is vooral continue op hetzelfde level met de melodie-instrumenten. Zij speelt proactief op de muzikale lijn – maakt niets uit of ze nou de groove markeert of in de melodie zit. Zij is op het geheel van de klanksamenhang gericht, ageert orkestraal. Niet alleen met en in het ensemble maar even goed in de positie als bandleider. Dit komt op het album in dubbel opzicht uit: bínnen een stuk maar vooral ook in de samenhang van het album als geheel. Het vormt een bijzondere eenheid in ver- scheidenheid.

Domineren doet Oh nergens maar elk stuk heeft zijn eigen karakter dat door het bas-spel wezenlijk bepaald wordt. Oh kan daarbij uit bronnen op verschillende gebieden tappen waarop ze in haar muzikale socialisatie actief is geweest: als fagottiste op klassiek gebied, als basgitariste in de rock en als contrabassiste in de jazz. Alle varianten zijn in de stukken van het album werkzaam. Het elastische spel op basgitaar in het dromerige Little House en in het (jaco-achtige) Deeper Than Happy. Of bij de drijvende contrabas in de heerlijk onderhuidse latin van de schalks groovende No.1 Hit. In het zeer speciale opus Thicker Than Water mengt de stem van de Sino-Amerikaanse vocaliste Jen Shyu (bekend o.a. van haar werk met Steve Coleman) met Ohs fagot-spel en haar multitracked arco-spel op de bas. Wonderbaarlijk hoe het gezongen Mandarijn zich in deze flow naast de in het Engels gezongen passages mani- festeert. Gedurfd en gelukt! Het geeft een indicatie wat we van Oh nog kunnen verwachten. Én, wat voor een band! Rudy Royston diegene die scherpe contouren kan tekenen, Fabian Almazan iemand die fraai panoramas kan uittekenen en Dayna Stephens weer zo’n verbazingwekkende jonge muzikant van geheel eigen (top)klasse.

Op een fraai vertolkt Come Sunday van Ellington en Something’s Coming/Le Cinq Doigts als combi van Leonard Bernstein und Stravinsky na zijn alle stukken originele composities waarbij een hommage aan de genetische broer Mingus van de sino-afrikaanse as niet mag ontbreken. Ohs Mr. M valt mooi in de kerf van het meesters’ Sound of Love. Dikke vier sterren! De persoonlijke klanksignatuur van de bas in de opener Ultimate Persona staat als een huis!

Linda Oh speelt vrijdag, 6 juni, op het Northsea Jazzfestival in de Hudson met het SOUND PRINTS QUARTET van Dave Douglas, Joseph Lovano en Joey Baron. Op 7 juli speelt deze groep in Bijloke Muziekcentrum in Gent

Video – Donostia/San Sebastian Festival met TEA FOR THREE (Dave Douglas, Enrico Rava, Avishai Cohen, Uri Caine, Linda Oh, Clarence Penn)

https://www.youtube.com/watch?v=0B1XvguW5iU

Video – Initial Here

Video – Introducing Linda Oh

Video – Ensemblewerk met strijkers

Fotos © FoBo – Henning Bolte ©