Een van de meest opvallende elementen op Setembro is de internationale cast. Zo heb je de Portugese pianist Mario Laginha (die onder meer met Maria João samenwerkte), de Britse saxofonist Julian Argüelles (die een meer dan wezenlijke bijdrage leverde aan Phronesis’ The Behemoth) en de Noorse percussionist Helge Andreas Norbakken (die eveneens met Joao samenwerkte, maar ook op opnames van Jon Hassell en Jon Balke terug te vinden is). De opnames voor het album vonden plaats onder supervisie van Nelson Carvalho in het Portugese Porto 2014.

Het album klinkt lekker zomers, maar tezelfdertijd is er die ontzettende weemoed. Het is de Portugese Laginha die als pianist het album trekt, maar zijn medespelers vormen hier cruciale schakels, zeker daar waar het gaat om groove. Je voelt meteen aan dat deze spelers elkaar blindelings verstaan en elkaar de ruimte gunnen om te schitteren. Het pianospel van Laginha bevat onmiskenbaar invloeden van Keith Jarrett : zo hoor je eenzelfde diepe focus en vingervlugge melodieuze accenten.

Toch is hetgeen ons in dit specifieke album aantrekt de manier waarop de groep schakelt tussen intiemere, hartverwamende passages (Perto De Alguem) en meer extraverte wendingen (Coisas Da Terra). De klemtoon ligt helemaal op het wisselen der seizoenen, zoals de titel al aangeeft. Zo voelt de muziek regelmatig aan als een soundtrack bij de nazomer : een lichte bries en warm aanvoelende wind. Soms bespeur je dat aan ECM verwant stilisme waarbij elke seconde van wezenlijk belang is, terwijl bij andere passages er een veel grotere vrijheid is en de groep voluit kan spelen met een ruim palet aan kleuren en geluiden.

Het trio gaat aan de slag met allerlei invloeden (o.a. Jarrett, Evans, Weather Report,..), maar slaagt er vooral in om een eigenzinnig album te maken. Veel van die eigenzinnigheid is terug te brengen op de manier waarop het percussieve een belangrijke rol speelt. Norbekken zorgt via soms inventieve technieken voor een solide onderbouwing, terwijl Arguëlles vrijuit kan gaan met het melodieuze. De kunst van het trio zeg maar. Een viering van al het goede in de Europese jazz gecombineerd op een heel fijn, warm en broeierig jazzalbum.