×

Concert

25 oktober 2016

Klasse solo concert Egbert Derix

Geschreven door: Wouter Schenk

• fotografie door Wouter Schenk

Pianist Egbert Derix heeft zich ontwikkeld tot een begenadigd componist en musicus. Dat bewijst niet alleen zijn onlangs uitgebrachte dubbel album Falco, maar evenzeer de uitgebreide lijst van muzikale samenwerkingen die veelzijdig is. Op deze lijst prijken onder andere Iain Matthews, John Helliwell en Eric Vloeimans, met wie Derix in januari 2017 weer gaat optreden. In 2013 maakt Derix het album Paintings in Minor Lilla, geïnspireerd door Marillion. Naar aanleiding van het recente solo album vond op zondag 23 oktober een concert plaats in Derix zijn thuisbasis Cambrinus in Horst. Een uitermate gezellige en een intieme setting voor dit solo optreden, waar Falco werd gepresenteerd. Maar niet alleen dat. Derix liet vooral zijn improvisatiekunst horen. De helft van de twaalf werken werden ter plekke geïmproviseerd, op een vleugel die ooit in de legendarische New Yorkse Blue Note jazzclub stond, en die door Jan Huijbers werd gerestaureerd.

De eerste drie stukken zijn pure improvisatie. In het volle concert café is het muisstil en het publiek zit gekluisterd naar het knappe werk van Derix te luisteren. Telkens als hij met een stuk begint is er de concentratie en de stilte, waarna het werk schijnbaar uit het niets ontstaat. Klassieke harmonieën doorklinken in galmend effect, minimalistische thema’s op subtiele manier uitgewerkt, soms magisch, soms romantisch en vooral filmisch. Als filmmuziek zonder film. Derix zijn stijl doet denken aan de filmmuziek van Dave Grusin. De film mag je er zelf bij verbeelden. Soms worden donkere klanken begeleid door pulserende, herhalende motieven en wisselen verstilde gedeelten af met meer krachtige fragmenten met veel gevoelsuitdrukking.

Egbert DerixHet eerste stuk met een titel is Mansuêto van het album Aquamagia van het Searing Quartet, waar Derix leading toetsenman van is. Een herhalend motief in een helder klankspel, technisch perfect en mooi neergezet in de solobewerking, zoals die ook op Falco te vinden is. Al het werk van het optreden wordt opgenomen, reden waarom de bezoekers van Cambrinus anderhalf uur droog staan van het rijke assortiment aan speciaal bieren. Maar dat hebben ze er graag voor over. Derix liet zich onder andere inspireren door de Canadese pianist Paul Bley, die wars van commercie ettelijke malen de studio in dook om volledig geïmproviseerd werk op te nemen en tot albumwerk uit te brengen. Net toen Derix besloot om hem in Canada op te zoeken, gecombineerd met bezoek aan een première van een Canadese documentaire waarvoor Derix de muziek schreef, hoorde hij van zijn overlijden, begin dit jaar. Reden voor Derix om A Letter To Paul Bley te componeren voor het nieuwe album. Al improviserend voegt hij in Horst nog een tweede letter toe. Met krachtig akkoorden werk en een alternerend motief vol expressie.

Ludi’s Lineage en Nica Dee zijn twee composities voor de kinderen van Derix. Aardig gelukt, net zoals de kinderen zelf, zo legt Derix met wat droge humor uit. Het eerste stuk klinkt lieflijk met een prachtig thema. Nice Dee is meer jazz, mooie subtiele akkoorden met een gevoelige toucher. Je kunt een speld horen vallen op de mistige herfstzondag in het muziekcafé in Noord-Limburg. De muzikale ode aan zijn kinderen wordt gevolgd door een improvisatie waarbij een mineur akkoord met de linkerhand wordt gecombineerd met een melodie door de rechterhand, waarbij een oriëntaalse toonkleur doorklinkt die wederom tot verbeelding spreekt. Alsof we beland zijn op een zwoele zomeravond in een ver oosters oord. Langzaam wordt het thema al improviserend uitgewerkt tot The Way It is van Bruce Hornsby, met knap en snel toetsenwerk.

Ook op het album, maar liefst in twee takes, is No Grace Notes. Opnieuw improviserend volgt take three tijdens het concert na een korte uitleg van Derix. Grace notes zijn de bekende versieringen die als voorslag op de noten door vele pianisten worden gebruikt. Zo veel, dat het zelfs cliché wordt. Derix en zijn goede vriend, voorbeeld en studiegenoot, de in 2005 verongelukte Glenn Corneille, bedachten dat het juist de kunst is zo weinig mogelijk grace notes te gebruiken. En zo improviseert Derix een stuk zonder opsmuk, ontdaan van elke versiering, behalve die ene in het begin natuurlijk, om het publiek met een kwinkslag even op een dwaalspoor te zetten. Na anderhalf uur eindigt Derix met het titelnummer Falco om gelijk door te gaan met de toegift, een ‘soort of blues’ legt Derix uit. Inderdaad een simpele blues maar op virtuoze manier gespeeld. In de baspartij het eenvoudige bluesschema, terwijl hij met de rechterhand uitblinkt met vingervlugge solo’s en ja: veel grace notes. Het solowerk van Egbert Derix is een genot om naar te luisteren. Dat laat hij niet alleen in de studio zien, met zijn album Falco, maar zeker ook live met zijn zeer getalenteerd improvisatiespel.