×

Artikel

20 augustus 2018

Keyon Harrold: Jazz ster in wording

Geschreven door: Dick Hovenga

De nog onbekende bekende muzikant zo mogen we de uit Ferguson, Missouri afkomstige trompettist Keyon Harrold zeker noemen. Hij speelde namelijk al mee met Common, Beyoncé, Maxwell, Jay-Z en Erykah Badu, produceerde tracks voor Mobb Deep, 50 Cent en zovele andere, verdiende kortom zijn muzikale sporen in de hiphop en r&b, maar werd wel degelijk gevraagd omdat hij jazzmuzikant is en een andere frisse visie heeft. Nou ja, dat is het gene dat we via de spaarzame interviews van de man weten. Alles ligt toch een beetje anders als wij de man spreken als hij voor zijn fascinerende eigen album The Mugician (die vorig jaar reeds in Amerika uitkwam) op tour door Europa reist en wij hem in Manchester aan de lijn krijgen.

keyon44

‘De eerste periode van mijn muzikale leven is inderdaad wat anders verlopen dan voor de meest muzikanten’, vertelt hij. ‘Ik trouwde jong en kreeg ook al snel een zoon en ik vond het mijn verantwoordelijkheid om goed voor ze te zorgen. Hoewel ik een soort van de vaste stand-in was voor Roy Hargrove binnen de band van Common vond ik het leven als muzikant alleen te financieel instabiel om met een jong gezin te leven. Ik nam dus veel klussen aan als gastmuzikant en al snel ook als producer. Ik bleek op jonge leeftijd een andersoortige kijk op hiphop en r&b te hebben die menig artiest flink aansprak. Het werd al snel een mooie broodwinning en via word-to-mouth kreeg ik steeds betere klussen bij steeds grote artiesten. Mijn eerst klus voor Mobb Deep deed ik toen ik 17 was en sindsdien heb ik veel tracks gedaan die of Grammy genomineerd werden of zelfs wonnen. Ik heb dus al een hele carrière achter de rug (lacht). Daarnaast, en dat was een grote eer, werd ik door Don Cheadle gevraagd om het trompetspel dat van hem lijkt te komen, in te vullen voor de Miles Davis film Miles Ahead. Dat was eigenlijk de definitieve opmaak voor The Mugician, een titel die ook bij Cheadle vandaan kwam, omdat hij mijn werk als muzikant voor de film van ‘magical proportions’ vond’.

keyon

Met The Mugician heeft hij nu wel degelijk een album op eigen naam uitgebracht. ‘Hoewel ik eigenlijk met Introducing (Kayon Harrold) mijn debuut maakte voelt dat eigenlijk pas echt met The Mugician zo. En eigenlijk had ik al veel eerder een nieuw album uit willen brengen. Introducing komt uit 2009 en ik was gedurende 2013 en 2014 met een album bezig. Maar mijn auto met computer daarin werd gestolen daarmee dus 80% van het album. De enige tracks die ik nog kon herroepen waren Lullaby, een track die maakte voor mijn zoon voordat hij geboren werd, en Stay This Way, die nu allebei op het nieuwe album staan. Dat album had dan in 2015 moeten uitkomen. Dat was rond de periode dat mijn huwelijk ook strandde en ik klaar was voor verandering. Maar misschien valt het nu met The Mugician nog wel beter samen. Mijn zoon is nu 12 en is wat minder afhankelijk van mij. Gemakkelijk om nu ook het album te toeren’.

The Mugician is een waanzinnig vol en zeer muzikaal album. ‘Eigenlijk was het een heel logisch album voor mij om te maken’, praat Harold verder. ‘Het kan wat vol overkomen maar dat is denk ik hoe ik ben. Ik wilde gewoonweg heel veel op dit album kwijt. De afgelopen jaren heb ik zoveel geleerd in produceren maar ook in arrangeren dat ik dat een weg wilde geven op dit album. Daarnaast was het tijd om ook al mijn vrienden uit te nodigen om mee te doen en aangezien we allemaal een vrij stevige mening hebben over hoe de sociale status van Amerika voor de zwarte bevolking is wilde ik ook daar een duidelijk statement op geven. Wat heel fijn was dat binnen al die drukte 11 van mijn broers en zussen, ik kom uit een gezin van 16, ook een deel van mijn taken om het album goed voor elkaar te krijgen, op zich namen. Het is dus echt een familie en vrienden album geworden’.

De politieke boodschap is duidelijk aanwezig. ‘Ik ben afkomstig uit Ferguson, de plaats waar Michael Brown door de politie onterecht werd neergeschoten en waar daarna rellen uitbraken. Wij woonden daar ongeveer om de hoek. Dan kun je je hoofd niet meer in het zand steken natuurlijk. MB Lament gaat over die gebeurtenis. De emoties over de doden die daarna door politiek geweld hebben de zwarte en delen van de blanke gemeenschap keihard geraakt en met een president als Trump die al helemaal niet meehelpt om de sociale ongelijkheid aan te pakken zullen we nog duidelijker moeten zijn. Omdat de emoties over deze gebeurtenissen vol door mijn hoofd en hart gieren en muziek mijn uitlaatklep is, al helemaal niet. Maar bij een track zoals Voicemail is het juist weer familie en in dit geval mijn moeder waar het om gaat. Mijn moeder was in het ziekenhuis beland met een heel zware hartaanval en we dachten allemaal dat ze het niet zou halen. Toen ze toch weer opknapte heb ik haar de melodie van die compositie laten horen en wat je nu in tekst hoort, zeg maar de basis van alles van die compositie, is haar reactie daarop’.