Keith Jarretts ‘nieuwe’ (dubbel)album La Fenice bevat opnamen van 19 juli 2006 die werden gemaakt in het Gran Teatro La Fenice in Venetië.

Natuurlijk is alles wat Jarrett maakt belangwekkend en natuurlijk wordt niet alles goed genoeg bevonden uitgebracht te worden. Zelfs Jarrett heeft zijn avond wel eens niet. Het grote genot van Jarrett is dan wel dat als hij het op het podium naar zijn zin heeft het ook gelijk uitzonderlijk goed is. Het concert in Venetië werd opgenomen vier jaar nadat hij in Japan weer was begonnen met het geven van solo concerten na een langdurige ziekte.

La Fenice is opgebouwd uit twee delen. Een disc met vooral improvisaties en een disc met improvisaties en bewerkingen van bekende Jarrett-stukken. Vooral het gedeelte van de avond waarop de improvisatie los gaat en de stukken geen titels maar nummers hebben meegekregen zijn het meest interessant.

Het blijft een feest om Jarrett voluit te horen improviseren in zijn met klassiek doorspekte vrije jazzopvatting. Hem tegelijkertijd voluit vocaal te horen ‘meebewegen’ met zijn spel. Wat een virtuositeit in techniek laat Jarrett toch immer horen en hoe overdonderend is dit tegelijk. Af en toe is het wel heel erg veel wat Jarrett wil en doet (Part I), juist als hij een wat lyrischer (het wonderschone Part IV), soms bijna minimal, toon aanslaat of juist weer door blues doortrokken (Part III) speelt, pakken de emoties op. Maar juist doordat hij overdonderend en verstild zo slim door elkaar laat lopen maakt de set onverminderd indruk.

Het tweede deel van het concert is van een andere orde. Het fraai uitgesponnen Part VI is een lekker pittige tegelijk prachtige start. Een prachtige versie van The Sun Whose Rays sluit daar fraai op aan en ook Part VII is weer een erg mooie typische lyrische Jarrett compositie. Part VIII is dan opvallend genoeg weer een erg gewoontjes klinkende blues. De uitvoeringen van My Wild Irish Rose en Stella By Starlight klinken vintage Jarrett al imponeren ze mij niet zo als het buitensporig enthousiaste publiek. Dan liever Blossom, zo’n emotievolle ballade waar Jarrett een patent op heeft. Prachtige concertafsluiter.

Elke aanvulling op het oeuvre van Jarrett is een waardevolle. Juist om een muzikant in verschillende fasen van zijn leven live aan het werk te horen bewijst zijn grootheid.

Tracklisting La Fenice:

CD1:

1. Part I
2. Part II
3. Part III
4. Part IV
5. Part V

CD 2:

1. Part VI
2. The Sun Whose Rays
3. Part VII
4. Part VIII
5. My Wild Irish Rose
6. Stella By Starlight
7. Blossom