×

Recensie

Jazz

26 mei 2017

Jowee Omicil

Let's Bash!

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Jazz Village

Let's Bash! Jowee Omicil Jazz 4 Jowee Omicil – Let’s Bash! Written in Music https://writteninmusic.com

Multi-instrumentalist, componist en producer Jowee Omicil brengt met Let’s Bash! een ontzettend frisse jazzplaat met een heel eigen sound.

Al op zeer jonge leeftijd geraakt Omicil verslingerd aan de saxofoon. Hij luistert volop naar albums van Steve Coleman, Kenny Garrett en besluit om een muziekopleiding te vervolgen. De saxofoon blijft de kern, maar zijn visie op muziek maken is veel ruimer en zo komt het dat Let’s Bash! naast jazz ook stevige scheuten fusion, neo-bop en zelfs wereldmuziek bevat.

Omicil is een globetrotter. Zijn familiale roots liggen in Haiti, hij is geboren in Montréal, woont in Parijs en trekt vaak naar New York. Zijn nieuwste album Let’s Bash nam hij echter op in de Les Buissonne studio’s in het Zuiden van Frankrijk, waar ook trompettist Avishai Cohen zijn meest recente werkstuk opnam.

Het interessante is vooral dat Omicil dat heel ruime muzikale perspectief (met o.a. ook funk- en latinvibes en zelfs Oosterse invloeden) naar aantrekkelijke, jazzy muziek weet te vertalen. Hij benadert muziek op een erg losse en spontane manier wat bijna kenmerkend is voor dit Let’s Bash. Omicil steekt op dit nieuwe album volop de hand uit naar andere muzikanten, muziekgenres en stijlen (o.a. ook gospel, soul en hip-hop) en weet daar erg knap meerwaarde mee te creëren.

Het fundament blijft echter ritme en groove. Opener Let’s Just Bash! brengt een sexy insteek met memorabele, zwoele saxofoonpartijen, lustig parlando en een feelgoodritme. Het tempo ligt niet zo hoog, gezien dit slechts een klein opwarmertje is voor wat nog komen moet. Toch voel je aan dat deze studioversie slechts een enkele interpretatie is van een thema dat live nog veel sterker uit de verf kan komen. Met de stevig bruisende, maar misschien net iets te repetitieve motieven van het aan Tinariwen opgedragen Twa Groove wordt dat deels rechtgezet, al lijkt de melodie vaag op het van bij Sting en The Police al te bekende Englishman In New York.

Een knappe passage, maar écht openbreken doet de jazzmuzikant pas met Ballad For Roy Hargrove (waarin zelfs een stukje afrohaitian chant verstopt zit) en het maar liefst tegen de elf minuten aanklokkende One Note For Miles, fraaie odes waarmee Omicil zijn inspiratiebronnen prijsgeeft. Dat doet echter ook het op exotische percussie terende Chaplin Bash!, een wat onverwacht eerbetoon aan jeugdheld Charlie Chaplin.

De tracks liggen erg goed in het oor en vloeien heerlijk los in elkaar over. De funky invloed van Luis Morais valt op tijdens vederlichte, maar dansbare tracks als Morais Spirit en Pipillita, met zwoele afrocarribean en latingrooves. Opmerkelijk genoeg laat Omicil zich ook door het klassieke Franse wijsje Sur Le Pont D’Avignon inspireren. Die illustreert heel goed hoe speels en vlot Omicil hier musiceert.

Naar het einde toe breidt Omicil het muzikale palet verder uit maar laat hij vooral horen hoe ontzettend vrij hij zich voelt, zoals te merken is aan de manier waarop het aan freejazzlegende Ornette Coleman opgedragen Love & Honesty voorbij komt of het wondermooie, dromerige Something Clear.

De Canadese Jowee Omicil mag dan wel onder meer Mellow On The Saxo zijn, hij levert met dit Let’s Bash! een lekker relax en uiterst divers album af dat zich kenmerkt door wellustige kruisbestuiving tussen allerhande genres. Een heerlijk album dat speels omgaat met zowel Afrikaanse als Amerikaanse roots en in zijn opzet erg overtuigend overkomt. Let’s Bash!.



  1. Let's Just BasH!
  2. Twa Groove
  3. Ballad For Roy Hargrove
  4. Chaplin BasH!
  5. Morais Spirit
  6. One Note For Miles
  7. Pipillita
  8. Sur Le Pont d'Avignon
  9. Asi Paré
  10. Love & Honesty
  11. Something Clear
  12. Mellow On The SaxO
  13. Letter 4 Brad
  14. La Bohème