Het veertiende album van Joshua Redman mag een zeer bijzonder project genoemd worden. Voor het eerst werkt de saxofonist namelijk samen met een orkest en deed Brad Mehldau de productie.

De Brad Mehldau connectie is niet echt vreemd. De mannen werkten reeds vele keren samen, vooral live, en op het Mehldau album Highway Rider (2010) was een prominente rol voor Redman weggelegd. Ook de op het nieuwe album aanwezige bassist Larry Grenadier en drummer Brian Blade werkten reeds met zowel Mehldau als Redman samen. De ideale combinatie van deze 4 grote jazztalenten en het werken met een symfonie orkest maken het nieuwe Redman album Walking Shadows een enerverende ervaring.

Met de arrangementen van Dan Coleman, Patrick Zimmerli en Mehldau is op Walking Shadows een warme, rijke sfeer ontstaan. (De jonge Coleman was dirigent van het orkest tijdens de opnamen in de vermaarde Avatar studio’s in New York). Walking Shadows is, door de keuze aan rustiger composities en de toevoeging van strijkers, Redmans’ meest lyrische album geworden. Een album ook waarmee hij met zijn soepele, warme en gevarieerde spel uitstekend laat horen de meester op de saxofoon te zijn en het grote talent van zijn tijd.

Albumopener The Folks Who Live On The Hill, een compositie van het legendarische samenwerkingskoppel Hammerstein en Kern, zet gelijk de toon. Fraai ingehouden spel van het kwartet, een excellerende Redman en een mooi sfeervol arrangement geven de uitvoering een fijne filmische sfeer mee. Billy Strayhorn’s Lush Life sluit daar naadloos op aan. Maar het zijn juist ook Redman’s eigen composities, Final Hour en albumafsluiter Let Me Down Easy, die grote indruk maken. Niet alleen de prachtige, warme arrangementen maar ook Redman’s ongelooflijke spel maken diep indruk. Goed om te horen ook dat Mehldau flink aan de bak moet om Redman bij te houden en dus zijn allerbeste spel laat horen. De ritmetandem Grenadier/Blade is ook uitstekend op dreef.

Binnen het album zijn ook nog een aantal composities zonder orkest te horen: De John Mayer/Pino Palladino compositie Stop This Train, Lennon/McCartney’s Let It Be en ook de verrassend gekozen Blonde Redhead song Doll Is Mine krijgen een indringende kwartet uitvoering mee. Ze passen wonderwel binnen de collectie juist gekozen composities die Walking Shadows een zo aangenaam album maken. Heel anders dan de uitdagende albums die hij in de afgelopen jaren maakte, albums waarin hij steeds meer de diepte in ging. Walking Shadows is een merendeels lyrisch, romantisch album dat een Redman laat horen die we de afgelopen jaren maar weinig zo, een geheel album lang, hoorden. In coole optimale samenwerking met Brad Mehldau is met Walking Shadows een nieuw weergaloos Redman album aan zijn indrukwekkende oeuvre toegevoegd.