In het een beetje verloederd ogende Palais de Congres in Liège vond afgelopen weekend Jazz a Liège plaats. De wat grijze entourage van het gebouw staat haaks op de uitdagende en variërende programmering van het festival dat wat dat betreft absoluut niet onder doet voor Belgische grote broer Jazz Middelheim. In tegendeel zelfs. Prachtig veelzijdig programma. Het festival startte donderdag 8 mei met een optreden van Paolo Conte, werd vrijdag 9 mei vervolgd met ondermeer Dave Holland & Kenny Barron alsmede Kenny Garret en eindigde zaterdag nacht met naamgenoot Paolo Fresu. Met daar tussenin een veelzijdigheid aan artiesten van diverse pluimage. Op zaterdag was WiM erbij.

Het Fiorini-Houben 4tet uit Brussel begon hun release tour voor het album Bees and Bumblebees uitgebracht door Igloo Records in de Salle Province de Liège met een act. Terwijl bassist Cedric Raymond een klassiek stuk op piano speelde en het publiek binnenkwam was pianist Fabian Fiorini bezig met een garderobe aan witte overhemden aan het passen en trompettist Greg Houben aan de andere kant van het podium een salade aan het voorbereiden. Een bijna surrealistisch begin van een bijzonder concert dat ook met video beelden op de achtergrond wordt opgeluisterd waarin Fiorini en Houben gekleed in tropisch kostuum a la Livingstone een natuurlijke omgeving met bos en meer aan het ontdekken waren. Creatief schouwspel dat laat zien dat je meer kunt met muziek dan alleen ten gehore brengen. Het kwartet heeft een Nederlands tintje met drummer Hans van Oosterhout. Het werk kenmerkt zich in diverse stijlen en heeft een frisse sound wat moet bijdragen aan een ‘Happy Culture’ zoals in het hoesje valt te lezen. Fiorini en Houben zoeken de creatieve grenzen op met hun performance, terwijl de muziek zelf goed toegankelijk blijft voor een breed publiek. Binnenkort een recensie van dit nieuwe album bij WiM.

Terwijl Fiorini-Houben nog bezig zijn begint op het hoofdpodium in het congrescentrum het concert van de Archie Shepp Attic Blues Orchestra. Een imposante bigband aangevuld met strijkers sectie die heel wat indruk maakt en het werk ten gehore brengt van het gelijknamige album I hear the Sound. De oude meester, 77 jaar oud heeft een keur aan artiesten om zich heen verzameld waarvan een deel uit Frankrijk afkomstig is, daar waar dit album in 2013 is uitgebracht. Het is een obade aan de zwarte muziek, blues en de strijd voor vrijheid. Het titelnummer Attica Blues schreef Shepp net zoals verschillende andere nummers van dit werk al in de jaren ’70. Attica Blues is een respons op een gevangenisopstand die in september 1971 plaatsvond in de gevangenis in Attica, staat New York. Na een strijd van vijf dagen werd de gevangenis ontzet door troepen waarbij 39 mensen het leven lieten. Prachtige werken van de hand van Shepp, wiens spel nog altijd energiek klinkt, zoals Come Sunday en Déjà Vu. Mooie ballads en prachtig vocaal werk van onder andere de Franse zangeres Marion Rampal. Het publiek in de volle zaal reageert terecht enthousiast.

Van geheel andere orde maar niet minder is het jonge Shai Maestro Trio bestaande uit leider en pianist Shai Maestro uit Israel, drummer van Israëlische komaf Ziv Ravitz en de Deense bassist Jasper Hoiby. Shai Maestro (1987) kennen we als de voormalige vaste pianist van Avashai Cohen waarmee hij van 2006 tot 2011 toerde. Vanaf 2011 richt hij zich op zijn eigen trio waarmee hij inmiddels twee albums heeft uitgebracht: Shai Maestro Trio en The road to Ithaca. Prachtige lyrische en melodieuze jazz met een stevige ritme sectie waarin zowel de bas als de drum nadrukkelijk aanwezig zijn. Je hebt drummers en drummers. Ziv Ravitz behoort tot de tweede groep en daarmee bedoeld: drummers die nadrukkelijk hun eigen positie opeisen en zich niet beperken tot begeleiden en af en toe een mooie solo. Nee, Ravitz is continu aanwezig en drukt (drumt) een behoorlijk stempel op het trio. Maar mooi in balans met het vaak elegante en lyrische spel van Maestro. Een mooie eigen sound die wel vergelijkbaar is met het werk van Avishai Cohen. Weer een bewijs dat jazz ook buiten The States leeft en dat een nieuwe generatie jonge jazz musici klaar staat de culturele wereld te veroveren.

Aan het einde van de avond staat de slotact en finale in de persoon van niemand minder dan de Italiaanse trompet virtuoos Paolo Fresu op het hoofdpodium. Een finale die knalt! Paolo Fresu is geboren in 1961 in Sardinië en is al decenia toonaangevend in de internationale jazzscene met zijn imponerende sound op zowel trompet en flugelhorn.  In dit concert treedt hij op met een kwartet dat naast Fresu is samen gesteld uit Bebo Ferra (gitaar), Paolino Dalla Porta (bas) en Stefano Bagnoli (drums). Het is het Paolo Fresu Devil Quartet waarmee in 2011 het album Il Mio Domani werd uitgebracht. Fresu is niet vies van het gebruik van electronica in de muziek. Zijn trompet of hoorn wordt versterkt via een apparaat dat allerlei effecten toevoegt. Zo wordt de muziek redelijk electronic, maar heel mooi. Hij en gitarist Bebo Ferra spelen voortdurend in duet en dagen elkaar uit en vullen elkaar aan. Daarnaast is Fresu uiterst charmant en sympathiek getuige de wijze hoe hij zich tot het publiek wendt. Bijvoorbeeld bij het vertellen over een verhaal over de wonderlijke manier waarop hij een foto van Chet Baker vond op een hotelbed in Luka, Toscane. En dat dat de inspiratie vormde voor de vertolking van Blame it on my Youth van een van zijn grote voorbeelden. De set werd afgesloten met gedurfde en originele interpretatie van I can’t get no Satisfaction van The Stones. Fresu is top en dat liet het publiek weten, staande ovatie in de Salle Federation Wallonie. Mooie afsluiter van dit festival dat laat zien dat jazz leeft bij jong en oud.